DE BENIEUWDE RONSENAAR (16)

DE

ONVERBIDDELIJKE

OPGANG

VAN

JAN FOULON







DE KRACHT VAN PASSIONELE AMBITIE

DE MAN DIE DE RONSESE VERKIEZINGEN WON

Het is altijd goed om te kijken welke politicus er, een paar weken nà de verkiezingen ook nog komt opdagen voor zo’n banale volkse gebeurtenis als de lancering van de winterkermis.

Burgemeester Luc Dupont, of course. Klaar voor six more years. En zijn challenger Gunther Deriemaker, natuurlijk. Ware het als schepen van kermissen alleen al. Maar verder? Wie tekent er achter de fanfare van de pompiers dan nog altijd present, als net afgewezen of nieuwverkozen raadslid?

De onverslijtbaar enthousiaste Lesly Van Wijnen (die zich door de machthebbers van zijn partij vooral niet te snel moet laten versassen naar het OCMW, het stadhuis telt zo al te weinig echte volkse vertegenwoordigers van zijn eerste klasse) en… last but not least: Jan Foulon.

Successtory

Voor wie het nog niet was opgevallen: Jan Foulon zit nu in de positie van eigenlijke winnaar van de Ronsese verkiezingen.
Als voorzitter van de CD&V slaagde hij er in zijn partij - met welgeteld twee stemmen!- aan het roer te houden. Bovendien hielp hij Luc Dupont aan de moeilijkste maar ongetwijfeld mooiste verkiezingsoverwinning uit diens politieke carrière.
Plus een comfortabele meerderheid met maar één zelfgekozen geprivilegieerde meerderheidspartner: verre van de liberale complicaties.
Plus voor Luc Dupont een onbetwistbare voorkeurstemmen-voorsprong op challenger Gunther Deriemaker.
Plus een overwinning zonder kartel met de Nieuwe Vlaamse Alliantie.
Plus een verkiezingsprogramma dat aansloeg mèt visie op Ronse. Een plan dat het verschil maakte met het nihilistisch chagrijn.
Plus een overtuigende campagne van Het Gehouden Woord.
Plus een campagne als onbetwistbare onbespreekbare erkenning van Luc Dupont als de best mogelijke burgemeester voor Ronse in de komende zes jaar.
Plus een perfecte mix van beleidskracht, ervaring, vernieuwing en verjonging.
Plus een geslaagde gok met de verkiezing van de vrouwelijke nieuwe Ronsenaresse Brigitte Van Overmeire.
Plus een terechte doorgroei voor de supersympathieke nieuwe papa Diederik Van Hamme.
Plus een dik verdiende doorbraak voor de jonge doe-Ronsenaar van morgen Ignace Michaux.

Judogrepen en kneepjes…

De achtendertigjarige zelfstandige jurist, zaakvoerder en gewezen judako Jan Foulon heeft met deze verkiezingen getoond dat hij de knepen kent.

De delicate kwestie van al dan niet een nieuwe Belg op de lijst schoof hij bijvoorbeeld leep door naar de partners van de Sp.a. Groen.

De verwijdering Michel Vandendaele mikte hij naar de diepten van eenieders lang vergeten…vergeetachtigheid.

Het was ook een gok om het kartel met de NVA op te blazen. Chantal Thijsman (net als Stef Leyn) dan wel geweerd op de eigen lokale lijst, maar wel in kartel met CD&V op de provincie. Raar maar waar.

Het was ook weer zo’n link judokneepje om erna ook nog eens de gewezen NVA-voorzitter op je lijst te durven zetten en het NVA-voorzitterschap ook nog eens te bezigen als referentie.

Het was allemaal slim, sluw, soms wat link maar alles werkte perfect. En in de politiek telt nu eenmaal het resultaat, alleen het resultaat.

Drievoudig geslaagd

Het was bovendien gedurfd om alles op de bestaande ploeg te zetten en voluit te gaan voor de verdiensten van niet zo populaire maar des te verdienstelijker doemensen.

Ook al lieten een drietal kandidaten uit de toptien het bij de kiezer wat afweten, het was bepaald moedig om als voorzitter dan zelf genoegen te nemen met een bijbelse zevende plaats.

Foulon legde blijkbaar eerst deze drie andere prioriteiten voorop eer hij aan zijn eigen politieke toekomst dacht:

Een. CD&V weer grootste partij. Het lukte op twee stemmen na.
Twee. Dupont meer stemmen (2041) dan Deriemaker (1673) en dus weer burgemeester. Het lukte.
Drie. Een comfortabele meerderheid van zestien zetels. Dus met één partner (Sp.a-Groen). Het lukte.

Opdracht volkomen drievoudig geslaagd als voorzitter van de CD&V.

‘Het doel heiligt de middelen?’ Het zal Foulon allicht worst wezen of deze uitspraak van de jezuiëten komt, dan wel van Machiavelli…
(Ik stelde de vraag ooit aan Jean-Luc Dehaene. Antwoord: ‘Machiavelli heeft het bedacht, de jezuiëten passen het toe.’)

Bovenop die volkomen successtrategie voor zijn partij zette Jan Foulon ook nog eens zelf 683 stemmen achter zijn naam.

Daarmee mikt hij zichzelf voorgoed in ideale spurterspositie voor de opvolging van Luc Dupont: net achter de populaire schepen van cultuur Joris Vandenhoucke (851 kiezers). Weliswaar boordevol groeipotentieel, het dient aangestipt.

Eerst nog Deworm, dan Foulon

De komende dagen wordt nu beslist over de bevoegdheden binnen het college. Anders dan Nedia Gmati-Trabelsi bij de Sp.a- partner die zowel Christophe Stockman als Leander De Cauter voorbij jumpte op de lijst, zitten daar bij de CD&V geen verrassingen in.

Agnes Van Crombrugge, Yves Deworm en Joris Vandenhoucke blijven wat ze waren: schepen.

Toch ware het onverstandig om hierbij te vergeten dat vanaf 1 januari niet alleen maar de laatste burgemeesterstermijn van Luc Dupont wordt ingezet. Tegelijk begint van dan af namelijk ook de strijd om zijn opvolging te tikken.

Alles wijst erop dat Yves Deworm zijn hele termijn als schepen niet zal uitdoen. Veel waarschijnlijker is dat er binnen de partij een regeling komt waarin Jan Foulon de laatste twee, mogelijks drie jaar van Deworms mandaat opneemt.

Dit zou Jan Foulon de mogelijkheid bieden om nog net de nodige beleidservaring op te doen als kandidaat-opvolger van Dupont.

Bovendien brengt het Foulon dan wat meer in de spotlights dan als raadslid. De CD&V is naar 2012 namelijk aan een grondige vernieuwing en verjonging van haar beleidspersoneel toe. Met Luc Dupont en Yves Deworm zou ook Agnes Van Crombrugge haar tijd van gaan dan wel eens gekomen kunnen achten.

In dit geval schuiven naast koplopers Joris Vandenhoucke en Jan Foulon zowel Diederik Van Hamme, Brigitte Vanhoutte-Van Overmeire als de jonge Ignace Michaux een bank vooruit.

De troebele wateren van de Muilebeike

We schrijven dit alles over een termijn van zes jaar. Dat is een lange tijd. Waarin heel wat gekozenen om tal van redenen kunnen verdwijnen, uit Ronse, uit de raad.

De dag zelf waarop Luc Dupont verklaarde dat dit zijn laatste mandaat wordt, is tegelijk de strijd om zijn opvolging gestart.

Bij de socialisten is deze strijd al langer bezig dan wordt vermoed. Herlees onze verhalen over de ‘combats des clans’ aldaar. Een eerste duidelijke aanwijzing daartoe is voor de opmerkzame waarnemer de manifeste wil van Pol Kerckhove om zijn voorzitterschap van het OCMW te combineren met een schepenambt.

En als lang niet iedereen tevreden blijkt met de felle opgang van Nedia Gmati-Trabelsi, dan telt de jonge nieuwbakken schepen naast haar prof Johan Vande Lanotte niet alleen maar kameraden in haar eigen rangen…

Bij de liberalen krijgt de jonge Tom Deputter zes jaar de tijd om de liberalen terug te brengen waar ze horen te staan en zichzelf te profileren als een jonge challenger voor de sjerp.

Het is nog wat voorbarig zoals hij het zelf zegt, maar de term ‘kandidaat-burgemeester’ lag dit weekend toch al eventjes lekker te sudderen op de lippen van jonge nieuwe blauwe Ronsese leader in Het Volk van vrijdag jongstleden.

Maar de weg is lang en gaat niet (alleen) over rode rozen en blauwe maandagen. Er zal nog veel – troebel- water door de Muilebeike stromen.

Van alle gedoodverfde opvolgers van Luc Dupont - in diens eigen CD&V-rangen - is Jan Foulon alvast vanuit zijn positie als voorzitter en winnaar van de verkiezingen 2006 de eerste in rang.

De man is ambitieus. Dat mag en moet zelfs voor wie wil gaan voor de Renaixance van Ronse. ‘De kracht van passie’ was zijn slogan. Reken daar maar de kracht van een gezonde ambitie bovenop. Voor Ronse, welteverstaan.

* Enkel comments onder echte naam worden nog meegegeven, jammer voor de anoniemelingen. Uik zien gedaacht, tuupe vuir Roonse.