DE BENIEUWDE RONSENAAR (15)
DE VIJF FATALE BLUNDERS VAN ERIK TACK
WAAROM HIJ NOOIT BURGEMEESTER WORDT
De man die Luc Dupont van de burgemeestersstoel wou duwen, faalde flagrant in de verwachtingen die hij de Ronsenaars zegezeker had voorgespiegeld.
Met minder dan een absolute meerderheid en 42 percent zou deze grote bijeenschraper van het Ronsese chagrijn niet eens meer tevreden zijn. Zo klonk het voor de verkiezingen op het Radio 1 debat overmoedig ten stadhuize.
Tack strandde echter op 23,9 percent. Zowel de door hem belaagde CD&V van Luc Dupont, als de vijanden van Sp.a-Groen moest hij, elk met exact 26,7 percent én zetelwinst laten voorgaan.
Tack profiteerde bovendien nauwelijks van de heisa bij de liberalen. Die haalden samen, ondanks hun eindeloze twisten, nog 20,5 percent. Tack liet daarbij ook nog 2,3 percent liggen bij NVA/Belang van Ronse van zijn grote rivaal Joost Hysselinckx.
Zelfverklaard ‘stemmenkampioen’
Overigens kwam de zelfverklaarde ‘stemmenkampioen van Ronse’ met zijn 2522 stemmen als grote katalysator van alle onbestemde protestkiezers nog geen 500 stemmen uit boven Luc Dupont.
Dupont moest nochtans met zijn positief plan voor Ronse en zijn gezamenlijk te verdedigen beleid tegelijk in de strijd tegen zomaar eventjes drie meerderheidsrivalen (Deriemaker, Boudringhien en De Dobbeleer), tegen een solo ‘kandidaat-burgemeester’ (Deruyver) en tegen twee virulente opposanten (Tack zelf en Hijsselinckx). Een delicate positie, want tegelijk concurrentieel naar de oppositie toe en toch voorzichtig naar de partners van de meerderheid.
In historisch perspectief haalt Tack met zijn negatief verhaal over Ronse overigens amper de helft van de stemmen van de legendarische 5000 die Orphale Crucke achter zijn naam heeft staan.Dat van die stemmenkampioen is dus hooguit een lachertje. Een doekje voor het bloeden. De echte stemmenkampioen van Ronse is en blijft Orphale Crucke. Het ziet er niet naar uit dat diens megascore snel wordt verpulverd.
HET GROTE BLUNDERBOEK VAN TACK
In de aanloop naar de verkiezingen stapelde Erik Tack dan ook de ene blunder na de andere op. We zetten ze hier voor u op een rij.
1. Tack als Kinderkopjesteller
Erik Tack bestond het om baby’s van vreemde origine in de Ronsese kinderkribben bijeen te tellen. Deze verwerpelijke invalshoek gebruikte hij voor zijn prognose over de evolutie van de aanwezigheid van allochtonen in Ronse in de komende jaren.
De wraakroepende methode, waarbij baby’s op basis van hun afkomst werden gecatalogeerd als een apart soort, was voor vele Ronsenaars de stap erover die je niet zet, als je je recente geschiedenis een beetje kent. Het wordt een blijvende smet op zijn politieke loopbaan.
Want, om het met de prachtige woorden van premier Guy Verhofstadt gisteren in het parlement te zeggen: niet je afkomst telt, maar wat je van je leven maakt.
Baby’s in kribbes moet je baby laten zijn. Kleine prinsjes en prinsesjes die houden van hun mama, van hun papa en spelen met hun pluchen Bumba.
Erik Tack raakte met zijn kinderkopjestellerij het onaantastbare aan.
2. Handen af van de Fiertel.
Met zijn cartoon waarbij hij het Fiertelschrijn flankeerde met een moskee deed Erik Tack wat geen enkele Ronsenaar voor hem ooit gewaagde: De Fiertel politiek proberen te recupereren voor eigen gebruik.
Met zijn al te doorzichtige poging om zijn zerotolerantie in te passen in het Fiertelgebeuren, heeft Tack echter het schrijndeksel op de neus gekregen. Ronsenaars, gelovig of niet, willen dat hun Fiertel blijft wat hij is: apolitiek.
In zijn vijf welgemikte brieven aan de voorzitter van het Vlaams Belang slaagde Fierteldrager Wim Vandevelde erin die zielige poging tot politieke recuperatie, namens heel Fiertelminnend Ronse, hier in deze blog perfect terug te fluiten.
Elke Fiertelbedevaarder is hem dankbaar voor deze brieven. En ja Wim, dat mooie Fiertelhuis waarvan de deken met zijn kerkschatten, jij met je prachtige plan en inmiddels zoveel Ronsenaars met ons zijn gaan dromen: het komt er.
3. Het verdriet van Ronse
In een afstotelijk zwartgallige brochure schotelde Tack de Ronsenaars zijn ultieme negatieve kijk op Ronse voor in acht foto’s. Zandzakjes ‘die liggen te wachten op wateroverlast’, een roestige passerelle die aan een laag ameriet toe is (de opgefriste Pessemiersbrug wat verderop kreeg de Ronsenaar niet te zien), een kapotte bank, een paar zakken zwerfvuil, een verstopte riool, ingetikte fabrieksruiten, een ‘vuile’ zitbank.
Maar zie, de Ronsenaars pikken al dat kunstmatig opgeklopt Verdriet van Ronse niet langer en zien ook wel wat daar zoal als positief verhaal tegenover staat. Een van zijn grootste blunders allicht is namelijk dat Tack de liefde van de Ronsenaars voor hun stad danig onderschat.
De Ronsenaar wil niet dat van zijn geliefde stad een extreem eenzijdig negatief imago wordt opgehangen. Noch door buitenstaanders en al zeker niet door ‘eigen volk.’ Zijn als stunt bedoelde brochure werd aldus Tacks eigen grootste blunderboek.
4. Zerotolerante alleenheerser.
Met het opstappen van Joost Hysselinckx kwam openlijk aan het licht wat het vertrek van Gustaaf Huyllebroeck en tal van andere gewezen Blokkers al had duidelijk gemaakt. Tack, predikheer van de zerotolerantie, is binnen zijn eigen partij alvast een alleenheerser die politiek bedrijft tot meerdere eer en glorie van zichzelf en zijn vet nationaal mandaat.
Tegenspraak wordt niet geduld. De quasi anonimiteit van zijn kandidaten moet alleen de zaak van Tack dienen. De schertsbenoeming van de AA-Gent bestuurder en vaak in het buitenland residerende Paul Vanderdonckt maakte ook de laatste goed bedoelende Vlaamse Ronsenaar duidelijk waar het Tack eigenlijk om te doen is: zichzelf.
5. Man zonder Ronsies plan
In de debatten van Wieties toonde Tack zich twee keer aan zijn smalste kant. Eerst eiste hij als kandidaat-burgemeester een challenge met Dupont. De Wieties plooiden niet voor zijn eisen. Waarna hij zijn voorzitter, de genoemde Paul Vanderdonckt kleintjes naar de Wieties liet natrappen in de Passe-Partout.
Op het tweede Wieties-debat liep hij dan weer verloren in zijn eigen paperassen. Bovendien kwam hij daar gek genoeg plots doodleuk toegeven dat... hij de problemen van Ronse ook niet kan gebeteren ‘omdat het federale materie is’.
Bij dit alles werd het de Ronsenaar gaandeweg vooral duidelijk dat Erik Tack niet de grote redder van Ronse is die hij de Ronsenaars altijd voorhield te zijn.
Tack bleek integendeel niet eens een plan te hebben voor Ronse. Hooguit kon hij op het VRT-debat Dupont een beetje gemaakt feliciteren met diens eigen knap Strategisch Plan. Om er dan snel wat flauwe sneren aan te voegen.
Erik Tack moest het tenslotte dan maar stellen met zijn eigen kleine minderheid van onverbeterlijke Ronsese misnoegden.
Voor drie vierden van de Ronsese kiezers (exact 76,1 percent) braadt zijn haring echter niet langer en is hij finaal door de mand gevallen als reddende 'wonderdokter' van Ronse.
-----------------------------------------------------------------------
WAAROM HIJ NOOIT BURGEMEESTER WORDT
De man die Luc Dupont van de burgemeestersstoel wou duwen, faalde flagrant in de verwachtingen die hij de Ronsenaars zegezeker had voorgespiegeld.
Met minder dan een absolute meerderheid en 42 percent zou deze grote bijeenschraper van het Ronsese chagrijn niet eens meer tevreden zijn. Zo klonk het voor de verkiezingen op het Radio 1 debat overmoedig ten stadhuize.
Tack strandde echter op 23,9 percent. Zowel de door hem belaagde CD&V van Luc Dupont, als de vijanden van Sp.a-Groen moest hij, elk met exact 26,7 percent én zetelwinst laten voorgaan.
Tack profiteerde bovendien nauwelijks van de heisa bij de liberalen. Die haalden samen, ondanks hun eindeloze twisten, nog 20,5 percent. Tack liet daarbij ook nog 2,3 percent liggen bij NVA/Belang van Ronse van zijn grote rivaal Joost Hysselinckx.
Zelfverklaard ‘stemmenkampioen’
Overigens kwam de zelfverklaarde ‘stemmenkampioen van Ronse’ met zijn 2522 stemmen als grote katalysator van alle onbestemde protestkiezers nog geen 500 stemmen uit boven Luc Dupont.
Dupont moest nochtans met zijn positief plan voor Ronse en zijn gezamenlijk te verdedigen beleid tegelijk in de strijd tegen zomaar eventjes drie meerderheidsrivalen (Deriemaker, Boudringhien en De Dobbeleer), tegen een solo ‘kandidaat-burgemeester’ (Deruyver) en tegen twee virulente opposanten (Tack zelf en Hijsselinckx). Een delicate positie, want tegelijk concurrentieel naar de oppositie toe en toch voorzichtig naar de partners van de meerderheid.
In historisch perspectief haalt Tack met zijn negatief verhaal over Ronse overigens amper de helft van de stemmen van de legendarische 5000 die Orphale Crucke achter zijn naam heeft staan.Dat van die stemmenkampioen is dus hooguit een lachertje. Een doekje voor het bloeden. De echte stemmenkampioen van Ronse is en blijft Orphale Crucke. Het ziet er niet naar uit dat diens megascore snel wordt verpulverd.
HET GROTE BLUNDERBOEK VAN TACK
In de aanloop naar de verkiezingen stapelde Erik Tack dan ook de ene blunder na de andere op. We zetten ze hier voor u op een rij.
1. Tack als Kinderkopjesteller
Erik Tack bestond het om baby’s van vreemde origine in de Ronsese kinderkribben bijeen te tellen. Deze verwerpelijke invalshoek gebruikte hij voor zijn prognose over de evolutie van de aanwezigheid van allochtonen in Ronse in de komende jaren.
De wraakroepende methode, waarbij baby’s op basis van hun afkomst werden gecatalogeerd als een apart soort, was voor vele Ronsenaars de stap erover die je niet zet, als je je recente geschiedenis een beetje kent. Het wordt een blijvende smet op zijn politieke loopbaan.
Want, om het met de prachtige woorden van premier Guy Verhofstadt gisteren in het parlement te zeggen: niet je afkomst telt, maar wat je van je leven maakt.
Baby’s in kribbes moet je baby laten zijn. Kleine prinsjes en prinsesjes die houden van hun mama, van hun papa en spelen met hun pluchen Bumba.
Erik Tack raakte met zijn kinderkopjestellerij het onaantastbare aan.
2. Handen af van de Fiertel.
Met zijn cartoon waarbij hij het Fiertelschrijn flankeerde met een moskee deed Erik Tack wat geen enkele Ronsenaar voor hem ooit gewaagde: De Fiertel politiek proberen te recupereren voor eigen gebruik.
Met zijn al te doorzichtige poging om zijn zerotolerantie in te passen in het Fiertelgebeuren, heeft Tack echter het schrijndeksel op de neus gekregen. Ronsenaars, gelovig of niet, willen dat hun Fiertel blijft wat hij is: apolitiek.
In zijn vijf welgemikte brieven aan de voorzitter van het Vlaams Belang slaagde Fierteldrager Wim Vandevelde erin die zielige poging tot politieke recuperatie, namens heel Fiertelminnend Ronse, hier in deze blog perfect terug te fluiten.
Elke Fiertelbedevaarder is hem dankbaar voor deze brieven. En ja Wim, dat mooie Fiertelhuis waarvan de deken met zijn kerkschatten, jij met je prachtige plan en inmiddels zoveel Ronsenaars met ons zijn gaan dromen: het komt er.
3. Het verdriet van Ronse
In een afstotelijk zwartgallige brochure schotelde Tack de Ronsenaars zijn ultieme negatieve kijk op Ronse voor in acht foto’s. Zandzakjes ‘die liggen te wachten op wateroverlast’, een roestige passerelle die aan een laag ameriet toe is (de opgefriste Pessemiersbrug wat verderop kreeg de Ronsenaar niet te zien), een kapotte bank, een paar zakken zwerfvuil, een verstopte riool, ingetikte fabrieksruiten, een ‘vuile’ zitbank.
Maar zie, de Ronsenaars pikken al dat kunstmatig opgeklopt Verdriet van Ronse niet langer en zien ook wel wat daar zoal als positief verhaal tegenover staat. Een van zijn grootste blunders allicht is namelijk dat Tack de liefde van de Ronsenaars voor hun stad danig onderschat.
De Ronsenaar wil niet dat van zijn geliefde stad een extreem eenzijdig negatief imago wordt opgehangen. Noch door buitenstaanders en al zeker niet door ‘eigen volk.’ Zijn als stunt bedoelde brochure werd aldus Tacks eigen grootste blunderboek.
4. Zerotolerante alleenheerser.
Met het opstappen van Joost Hysselinckx kwam openlijk aan het licht wat het vertrek van Gustaaf Huyllebroeck en tal van andere gewezen Blokkers al had duidelijk gemaakt. Tack, predikheer van de zerotolerantie, is binnen zijn eigen partij alvast een alleenheerser die politiek bedrijft tot meerdere eer en glorie van zichzelf en zijn vet nationaal mandaat.
Tegenspraak wordt niet geduld. De quasi anonimiteit van zijn kandidaten moet alleen de zaak van Tack dienen. De schertsbenoeming van de AA-Gent bestuurder en vaak in het buitenland residerende Paul Vanderdonckt maakte ook de laatste goed bedoelende Vlaamse Ronsenaar duidelijk waar het Tack eigenlijk om te doen is: zichzelf.
5. Man zonder Ronsies plan
In de debatten van Wieties toonde Tack zich twee keer aan zijn smalste kant. Eerst eiste hij als kandidaat-burgemeester een challenge met Dupont. De Wieties plooiden niet voor zijn eisen. Waarna hij zijn voorzitter, de genoemde Paul Vanderdonckt kleintjes naar de Wieties liet natrappen in de Passe-Partout.
Op het tweede Wieties-debat liep hij dan weer verloren in zijn eigen paperassen. Bovendien kwam hij daar gek genoeg plots doodleuk toegeven dat... hij de problemen van Ronse ook niet kan gebeteren ‘omdat het federale materie is’.
Bij dit alles werd het de Ronsenaar gaandeweg vooral duidelijk dat Erik Tack niet de grote redder van Ronse is die hij de Ronsenaars altijd voorhield te zijn.
Tack bleek integendeel niet eens een plan te hebben voor Ronse. Hooguit kon hij op het VRT-debat Dupont een beetje gemaakt feliciteren met diens eigen knap Strategisch Plan. Om er dan snel wat flauwe sneren aan te voegen.
Erik Tack moest het tenslotte dan maar stellen met zijn eigen kleine minderheid van onverbeterlijke Ronsese misnoegden.
Voor drie vierden van de Ronsese kiezers (exact 76,1 percent) braadt zijn haring echter niet langer en is hij finaal door de mand gevallen als reddende 'wonderdokter' van Ronse.
-----------------------------------------------------------------------
Enkel comments met naam en adres worden meegegeven, jammer voor anoniemelingen...
posted by Stef Vancaeneghem at 16:30
<< Home