DE NIEUWE RONSENAAR (84)
Les pensées d’André (suite)
DERUYVER D’EROP OF D’ERONDER
HET ENFANT TERRIBLE VAN DE RONSESE LIBERALEN
De VLD kiest voor Patrick De Dobbeleer met in zijn kielzog de wispelturige André Deruyver die na jarenlange dissidentie terugkeerde naar de Vlaamse liberalen. Kreeg Rudi Boudringhien als uittredend eerste schepen van Ronse aanvankelijk de laatste plaats, dan heeft hij nu helemaal de buitenwacht. Dit vanwege zijn protest tegen de gang van zaken binnen de partij en zijn navenant voornemen om apart met zijn eigen tweetalige Gemeentebelangen naar de kiezer te trekken.
Dat Boudringhien eerst uit zijn partij werd weggepest en nu helemaal gedumpt wordt, zegt volgens hem ook alles over het vetorecht van Herman De Croo. Dat De Croo en de statutaire VLD-commissie hiermee kiezen voor de blijvers en niet voor de weglopers dient zéér gerelativeerd te worden. Want daarmee wordt tegelijk gekozen voor de teruggekeerde... wegloper André Deruyver. Het afscheuren van Boudringhien heeft uitgerekend alles te maken met de verwoede tweestrijd tussen eerste schepen Rudi Bouderinghien en André Deruyver.
Tussen Rudi Boudringhien en lijsttrekker Patrick De Dobbeleer was het water immers nooit echt helemaal te diep. Er kon altijd nog gepraat worden. Boudringhien kreeg van De Dobbeleer in de verzoeningsronde zelfs diens eigen eerste plaats aangeboden. Om de eenheid te redden, lees zowel Boudringhien en Deruyver te ontzien, was Patrick De Dobbeleer zelfs bereid vier stappen achteruit te zetten. Zo nodig wou De Dobbeleer niet alleen Boudringhien maar ook Deruyver en Natacha Meeuws laten voorgaan. Als er dus vandaag één man gesterkt uit al dat gekibbel naar voren komt, is het wel Patrick De Dobbeleer. Daar wrong het schoentje avast niet.
Poets wederom poets
Vooral de teruggekeerde dissident André Deruyver zag echter een eerste plaats voor de uittredende schepen Rudi Boudringhien totaal niet meer zitten. Hij wist zich hierin gesteund door een paar sterk lobbyende bestuursleden die vanuit hun ivoren torentje Boudringhien systematisch een al te zwakke invloed op het beleid aanwreven. Voor hen moest Boudringhien weg. Of dan diende hij helemaal onderaan te gaan staan: om nog wat stemmen te sprokkelen.
Een visie die Deruyver goed uitkwam. Want ofschoon hij altijd bleef ontkennen dat hij voor deze verkiezingen de hoogste ambities koesterde, zou hij Deruyver en geen ander, als puntje bij paaltje kwam, tenslotte elke verzoening met Boudringhien in de weg blijven staan.
Boudringhien trok hieruit snel zijn conclusies en stapte op. Dat hij op zijn beurt met zijn Gemeentebelangen tweetalig gaat, kan tellen als zijn afscheidscadeau aan Deruyver. Het gekke hierbij is dat het gewezen tweetalige boegbeeld Deruyver nu het hoge woord voert bij de Vlaamse liberalen, terwijl de Vlaamse liberaal Boudringhien aan de overkant de resterende 'Amis du Beau Langage' van Deruyver probeert te recupereren met een tweetalige lijst.
Boudringhien is nu buiten
Boudringhien heeft nu toch niks meer te verliezen. Voor hem zijn de teerlingen geworpen. Ze moeten hem niet meer bij de VLD, dus gaat hij zelf zijn gang. Hoe zou je zelf zijn? Dat een statutaire commissie onder het alziend oog van Herman De Croo nu decreteert dat Boudringhien zichzelf buiten spel heeft gezet, is tegelijk pure politieke logica én een schone schijnredenering.
Boudringhien zelf kan het zich alvast veroorloven alweer zeer verzoenende taal te spreken tegenover diegenen die hem hebben genekt. Ze hebben hem gepakt en ze weten het. Hij heeft gedaan wat hem te doen stond en hij weet het. Klare taal. Voor de rest kan er altijd gepraat worden want zo'n eigen lijst allemaal goed en wel maar het kost geld en vind maar eens voldoende kandidaten om er niet al te poverkes voor de kiezer te verschijnen. Keuze te over tegenwoordig: er zijn nu al zeven lijsten maal zeventwintig kandidaten is gelijk aan honderdnenegentachtig. Dat betekent veel rechtstreeks betrokken Ronsese families en vriendenkringen.
De morele winnaar
Lijsttrekker en interim-voorzitter Patrick De Dobbeleer was dus als enige bereid om het partijbelang te laten voorgaan op de persoonlijke ambitie. Hij is de man die de VLD van Ronse overeind heeft gehouden door ervoor te gaan wanneer het hem gevraagd werd. In de moeilijkste omstandigheden was hij ook niet te beroerd om ook het interimvoorzitterschap op te nemen. Hij heeft het verdict van de statutaire commissie afgewacht en zet nu alles op de afwerking van de lijst.
‘Doobie’ heeft in dit alles vooral gescoord als mens.
Rekening in oktober
André Deruyver en zijn objectieve bondgenoten hebben nu dus ogenschijnlijk wat ze willen. Boudringhien weg. Een ideale stek op de tweede plek voor Deruyver. Mooi uit de wind, achter Patrick De Dobbeleer. Die mag de verwijdering door derden van Boudringhien zelf uitzweten als lijsttrekker. Maar politiek is gelukkig meer dan Stratego. En alles heeft zijn prijs. Die wordt pas betaald in oktober.
Door immers aan de ene kant Boudringhien te liquideren en aan de andere kant Patrick De Dobbeleer de spurt te laten aantrekken, rest er het enfant terrible en de comeback man van het Ronsese liberalisme Deruyver nu nog maar één ding te doen: de Ronsenaars overtuigen om voor hem te stemmen. Met andere woorden: voor Deruyver is het in het najaar d’erop of d’eronder.
De factor Deruyver
Op zijn SK Voorzitterschap hoeft hij alvast niet meer te rekenen om de goede wil van de Ronsese kiezer te sprokkelen. De onsmakelijke verhalen over de avonturen van de gokchinees in Ronse tot in de SK-kleedkamers toe (en met als gevolg vijf uitverkochte matches vorig seizoen) beletten hem voortaan om nog langer uit te pakken met SK als referentie voor een goed bestuur en brengen de stad Ronse vooral in een slecht daglicht.
Deruyver die in Humo verklaarde dat er in Ronse nooit wat gebeurt, kon als voorzitter niet beletten dat er in zijn eigen club achter zijn rug (zo mogen we aannemen) wel van alles aan het gebeuren was dat het daglicht schuwde.
Hij zal het dus vooral moeten hebben van zijn ervaring in de Ronsese raad en van al wie hem nog volgen wil op zijn bepaald kronkelig parcours. De voor de kiezer totaal onzichtbare bondgenoten uit het VLD-bestuur zullen hem daarbij in hun torentje van het grote gelijk van generlei nut meer kunnen zijn. In het stemhokje staat elke kandidaat immers moederziel alleen met zijn naam achter een bolletje voor zijn kiezers.
En tenslotte is er nog die totaal onvoorspelbare factor die André Deruyver graag bij zichzelf onderkent: die onweerstaanbare drang van hem om het zichzelf altijd en overal moeilijk zoniet onmogelijk te maken.
Tot op heden laat André Deruyver trouwens nog altijd niet in zijn kaarten kijken (schuilt hij zich achter ‘eerst zien wat de anderen gaan doen’) wanneer hem gevraagd wordt of hij die ultieme monsterdeal met zijn maat van oudsher Erik Tack nu al dan niet ziet zitten om de sjerp te grijpen en de Ronsese macht onder jeugdvrienden te delen.
DERUYVER D’EROP OF D’ERONDER
HET ENFANT TERRIBLE VAN DE RONSESE LIBERALEN
De VLD kiest voor Patrick De Dobbeleer met in zijn kielzog de wispelturige André Deruyver die na jarenlange dissidentie terugkeerde naar de Vlaamse liberalen. Kreeg Rudi Boudringhien als uittredend eerste schepen van Ronse aanvankelijk de laatste plaats, dan heeft hij nu helemaal de buitenwacht. Dit vanwege zijn protest tegen de gang van zaken binnen de partij en zijn navenant voornemen om apart met zijn eigen tweetalige Gemeentebelangen naar de kiezer te trekken.
Dat Boudringhien eerst uit zijn partij werd weggepest en nu helemaal gedumpt wordt, zegt volgens hem ook alles over het vetorecht van Herman De Croo. Dat De Croo en de statutaire VLD-commissie hiermee kiezen voor de blijvers en niet voor de weglopers dient zéér gerelativeerd te worden. Want daarmee wordt tegelijk gekozen voor de teruggekeerde... wegloper André Deruyver. Het afscheuren van Boudringhien heeft uitgerekend alles te maken met de verwoede tweestrijd tussen eerste schepen Rudi Bouderinghien en André Deruyver.
Tussen Rudi Boudringhien en lijsttrekker Patrick De Dobbeleer was het water immers nooit echt helemaal te diep. Er kon altijd nog gepraat worden. Boudringhien kreeg van De Dobbeleer in de verzoeningsronde zelfs diens eigen eerste plaats aangeboden. Om de eenheid te redden, lees zowel Boudringhien en Deruyver te ontzien, was Patrick De Dobbeleer zelfs bereid vier stappen achteruit te zetten. Zo nodig wou De Dobbeleer niet alleen Boudringhien maar ook Deruyver en Natacha Meeuws laten voorgaan. Als er dus vandaag één man gesterkt uit al dat gekibbel naar voren komt, is het wel Patrick De Dobbeleer. Daar wrong het schoentje avast niet.
Poets wederom poets
Vooral de teruggekeerde dissident André Deruyver zag echter een eerste plaats voor de uittredende schepen Rudi Boudringhien totaal niet meer zitten. Hij wist zich hierin gesteund door een paar sterk lobbyende bestuursleden die vanuit hun ivoren torentje Boudringhien systematisch een al te zwakke invloed op het beleid aanwreven. Voor hen moest Boudringhien weg. Of dan diende hij helemaal onderaan te gaan staan: om nog wat stemmen te sprokkelen.
Een visie die Deruyver goed uitkwam. Want ofschoon hij altijd bleef ontkennen dat hij voor deze verkiezingen de hoogste ambities koesterde, zou hij Deruyver en geen ander, als puntje bij paaltje kwam, tenslotte elke verzoening met Boudringhien in de weg blijven staan.
Boudringhien trok hieruit snel zijn conclusies en stapte op. Dat hij op zijn beurt met zijn Gemeentebelangen tweetalig gaat, kan tellen als zijn afscheidscadeau aan Deruyver. Het gekke hierbij is dat het gewezen tweetalige boegbeeld Deruyver nu het hoge woord voert bij de Vlaamse liberalen, terwijl de Vlaamse liberaal Boudringhien aan de overkant de resterende 'Amis du Beau Langage' van Deruyver probeert te recupereren met een tweetalige lijst.
Boudringhien is nu buiten
Boudringhien heeft nu toch niks meer te verliezen. Voor hem zijn de teerlingen geworpen. Ze moeten hem niet meer bij de VLD, dus gaat hij zelf zijn gang. Hoe zou je zelf zijn? Dat een statutaire commissie onder het alziend oog van Herman De Croo nu decreteert dat Boudringhien zichzelf buiten spel heeft gezet, is tegelijk pure politieke logica én een schone schijnredenering.
Boudringhien zelf kan het zich alvast veroorloven alweer zeer verzoenende taal te spreken tegenover diegenen die hem hebben genekt. Ze hebben hem gepakt en ze weten het. Hij heeft gedaan wat hem te doen stond en hij weet het. Klare taal. Voor de rest kan er altijd gepraat worden want zo'n eigen lijst allemaal goed en wel maar het kost geld en vind maar eens voldoende kandidaten om er niet al te poverkes voor de kiezer te verschijnen. Keuze te over tegenwoordig: er zijn nu al zeven lijsten maal zeventwintig kandidaten is gelijk aan honderdnenegentachtig. Dat betekent veel rechtstreeks betrokken Ronsese families en vriendenkringen.
De morele winnaar
Lijsttrekker en interim-voorzitter Patrick De Dobbeleer was dus als enige bereid om het partijbelang te laten voorgaan op de persoonlijke ambitie. Hij is de man die de VLD van Ronse overeind heeft gehouden door ervoor te gaan wanneer het hem gevraagd werd. In de moeilijkste omstandigheden was hij ook niet te beroerd om ook het interimvoorzitterschap op te nemen. Hij heeft het verdict van de statutaire commissie afgewacht en zet nu alles op de afwerking van de lijst.
‘Doobie’ heeft in dit alles vooral gescoord als mens.
Rekening in oktober
André Deruyver en zijn objectieve bondgenoten hebben nu dus ogenschijnlijk wat ze willen. Boudringhien weg. Een ideale stek op de tweede plek voor Deruyver. Mooi uit de wind, achter Patrick De Dobbeleer. Die mag de verwijdering door derden van Boudringhien zelf uitzweten als lijsttrekker. Maar politiek is gelukkig meer dan Stratego. En alles heeft zijn prijs. Die wordt pas betaald in oktober.
Door immers aan de ene kant Boudringhien te liquideren en aan de andere kant Patrick De Dobbeleer de spurt te laten aantrekken, rest er het enfant terrible en de comeback man van het Ronsese liberalisme Deruyver nu nog maar één ding te doen: de Ronsenaars overtuigen om voor hem te stemmen. Met andere woorden: voor Deruyver is het in het najaar d’erop of d’eronder.
De factor Deruyver
Op zijn SK Voorzitterschap hoeft hij alvast niet meer te rekenen om de goede wil van de Ronsese kiezer te sprokkelen. De onsmakelijke verhalen over de avonturen van de gokchinees in Ronse tot in de SK-kleedkamers toe (en met als gevolg vijf uitverkochte matches vorig seizoen) beletten hem voortaan om nog langer uit te pakken met SK als referentie voor een goed bestuur en brengen de stad Ronse vooral in een slecht daglicht.
Deruyver die in Humo verklaarde dat er in Ronse nooit wat gebeurt, kon als voorzitter niet beletten dat er in zijn eigen club achter zijn rug (zo mogen we aannemen) wel van alles aan het gebeuren was dat het daglicht schuwde.
Hij zal het dus vooral moeten hebben van zijn ervaring in de Ronsese raad en van al wie hem nog volgen wil op zijn bepaald kronkelig parcours. De voor de kiezer totaal onzichtbare bondgenoten uit het VLD-bestuur zullen hem daarbij in hun torentje van het grote gelijk van generlei nut meer kunnen zijn. In het stemhokje staat elke kandidaat immers moederziel alleen met zijn naam achter een bolletje voor zijn kiezers.
En tenslotte is er nog die totaal onvoorspelbare factor die André Deruyver graag bij zichzelf onderkent: die onweerstaanbare drang van hem om het zichzelf altijd en overal moeilijk zoniet onmogelijk te maken.
Tot op heden laat André Deruyver trouwens nog altijd niet in zijn kaarten kijken (schuilt hij zich achter ‘eerst zien wat de anderen gaan doen’) wanneer hem gevraagd wordt of hij die ultieme monsterdeal met zijn maat van oudsher Erik Tack nu al dan niet ziet zitten om de sjerp te grijpen en de Ronsese macht onder jeugdvrienden te delen.
posted by Stef Vancaeneghem at 15:30
<< Home