DE NIEUWE RONSENAAR (76)
STEFAAN LEYN (NVA) OF :
DE TRIOMF VAN DE GEWONE JONGEN
CD&V RONSE BLUNDERT FLAGRANT MET UITSLUITING EX-BLOKKER
‘Eens besmet, altijd besmet?’
De breuk tussen CD&V en NVA rond de kandidatuur van gewezen Blokker en huidig kansarmoede-werker Stefaan Leyn toont vooral hoe Tuupe vuir Ronse in de genadeloze beslotenheid van de Ronsese particratie neerkomt op : Tuupe vuir oes.
Het is maar zeer de vraag of de CD&V er zo goed aan doet de polarisatie aan te zwengelen en zich op haar beurt te begeven op het duistere pad van de uitsluiting van enkelingen.
Stefaan Leyn is een veertiger, afkomstig uit Limburg. Hij heeft daar een - op zijn zachtst uitgedrukt - zeer moeilijke kansloze jeugd achter de rug. Welzijnswerkers van het eerste uur zoals Karel Staes in Antwerpen (broer van de meer bekende Paul Staes) zullen je vertellen hoe lastig het is om als kansarme de spiraal van armoede te doorbreken. Vaak duurt dat generaties.
Middenin de groene heuvels…
In dergelijke contekst ligt het bijna voor de hand dat iemand als Stefaan Leyn, die door de omstandigheden van het harde bestaan zijn geluk in Ronse is komen zoeken, hier terecht komt bij de dertien percent kansarmen van Ronse. In een wereld die veraf ligt van het genieten middenin het groen. In Ronse schijnt de zon iets harder op de groene heuvels met uitkijk op de verdoken diepten van het dal.
Teruggeplaatst in de tijd is de stap voor deze overtuigde Vlaams-Nationalist zonder echt andere alternatieven (er is dan nog geen sprake van het NVA ) naar het Vlaams Blok helaas maar al te klein. Voeg daarbij de sirenenzang van een lokale wonderdokter die dan zijn ware bedoelingen (een voor Ronse tot dusver totaal betekenisloos miljoenenmandaat in Brussel) nog niet zo duidelijk heeft geëtaleerd als nu het geval is. En eer je het weet sta je als (vermeende) onmondige sukkelaar met de Blokbokshandschoenen om op de lijst.
Het is niet alleen de lotsbestemming van zovelen die de opgeklopte stoere protestlijst inmiddels alweer verlaten hebben, tot en met schipper naast God Joost Hysselinckx. Het is bovendien ook de ontgoochelende ervaring van zovele Vlaams-Nationalisten die lijdzaam moeten toezien hoe hun oprecht Vlaams-Nationale ideaal eens te meer verkwanseld wordt voor de vetpotten van de Brusselse macht en hoe dat ideaal voor de schone schijn en bij gebrek aan beter in handen wordt gegeven van een paradevoorzitter die meer in het buitenland resideert dan in Ronse en liever pronkt als bestuurslid van AA Gent, veeleer dan KSK Ronse hier alvast de Vlaamse eigenheid te geven die ze is kwijtgeraakt.
De mens als zelfproject
Al snel kon Stefaan Leyn zich totaal niet meer vinden in de opgeklopte haatcampagne die elke Ronsenaar er systematisch ingelepeld krijgt tot en met de poging van omkoping van kiezers met veelzeggende gadgets die het onveiligheidsgevoel moeten opkoteren (bestel nu gratis je raam-en deuralarm!).
Stefaan Leyn vond onderdak bij de Nieuwe Vlaamse Alliantie. Hij werd er opgevangen door mensen met een hart en idealen die vinden dat eenieder in het leven recht heeft op een herkansing. Hij werd er aangemoedigd om te gaan studeren en greep zijn kans. In die mate zelfs dat hij door de Provincie beloond werd met een prijs. Maar zijn mooiste prijs is dat Stefaan erin slaagde om in zijn eentje de neerwaartse spiraal van de kansarmoede voor zichzelf te doorbreken en voor de medemens te bestrijden.
Het al te doorzichtige, goedkope en extremistische Blok-Belang-haatdiscours met de toverwoorden veiligheid, zerotolerantie, blauw op straat, criminaliteit, drugs, jeugdgevangenissen, migranten heeft hij allang afgezworen voor zover hij die aspecten als Vlaams-Nationalist dan ooit al onderschreef.
Als eerste afgestudeerde van negentien ervaringsdeskundigen geeft Stefaan Leyn nu zelf opleiding, is actief bij De Vrolijke Kring en lid van de ouderraad van het dagcentrum Tobias. Onlangs was hij aan de slag als kansarmoedewerker in Portugal (tja, de wereld is klein à bon entendeur!) en hij kijkt nu al uit naar een nieuwe opdracht in de Kaap Verdische Eilanden.
Gods werken van barmhartigheid
Het is ronduit jammer dat de CD&V om zogenaamd principiële redenen (die van uitsluiting of die van broederlijkheid? ) zo’n jongen weert van haar lijst. Uitgerekend mensen afstoten die van de kale reis van het racisme en extremisme terugkeren: dit is niét de weg naar de Renaixance, tuupe vuir Roonse.
We schreven het hier eerder al: ook de duizenden kiezers van Het Vlaams Belang zijn Ronsenaars. We zullen, zoals de duizenden die deze blog regelmatig lezen al weten, het extreme discours van de man die zij ter goeder trouw geloven steeds hard blijven bestrijden. Met open vizier. Omdat we ervan overtuigd zijn dat extreme polarisatie en uitsluiting Ronse geen stap verder helpt, integendeel. Maar het ware wel onverstandig en unfair om daarom elke Ronsese Belanger of gewezen Belanger te gaan stigmatiseren als een baarlijke duivel.
Ronsenaars die (wat ons betreft: helaas) voor het Belang stemmen, geloven ongetwijfeld oprecht dat hét probleem van Ronse in hoofdzaak ligt in die veiligheid die het Belang nu opsmijt als prioritair thema. Dergelijke overtuiging is hun goed democratisch recht. Het gevoel van onveiligheid bestaat, geen Ronsenaar die daar aan twijfelt. Wij geloven echter dat de Renaixance veeleer te zoeken is in een veelomvattender goed uitgebalanceerd Strategisch Plan rond wonen, werken en genieten. Wat natuurlijk evenzeer een veilige situatie veronderstelt.
Een plan van en voor alle Ronsenaars zonder onderscheid van taal, huidskleur, overtuiging.
‘Eens besmet, altijd besmet’?
Het uitsluiten van welke mens dan ook is bij ons weten altijd fout. Wat moeten we ons voorstellen wanneer over Stefaan Leyn vanuit de CD&V-top gesproken wordt in termen van: ‘Eens besmet, altijd besmet.’ Pater Damiaan zag dat wel even anders. Praat je in die termen als CD&V’er over de medemens? De christelijke inspiratie, de vergiffenis, die zo gul gebruikte werken van barmhartigheid, die acht zaligheden lijken hier wel ver zoek.
Dat een man als Stefaan Leyn onaanvaardbaar zou zijn voor de christelijke arbeidersbeweging is behalve een lachertje ook weer zo’n dooddoender.
Wat is er voor die arbeidersbeweging immers mooier dan een jongen van de straat die zijn eigen lot in handen neemt en boven zichzelf groeit? Is dat niet Cardijn in de praktijk?
Dat de NVA Ronse niet geplooid is voor het dictaat van de CD&V is een overwinning van de gewone jongen op zijn lot. Het is ook de triomf van de kleine man tegenover de pletwals der machtige particraten die de enkeling fnuiken omwille van hun opportunistisch kiezersgewin en hun Vlaams Belang-fobie. Angst is inderdaad een slechte raadgever.
De Nieuwe Ronsenaar gunt deze Stefaan Leyn alvast van harte zijn zitje in de Ronsese raad: namens alle kansarmen.
DE TRIOMF VAN DE GEWONE JONGEN
CD&V RONSE BLUNDERT FLAGRANT MET UITSLUITING EX-BLOKKER
‘Eens besmet, altijd besmet?’
De breuk tussen CD&V en NVA rond de kandidatuur van gewezen Blokker en huidig kansarmoede-werker Stefaan Leyn toont vooral hoe Tuupe vuir Ronse in de genadeloze beslotenheid van de Ronsese particratie neerkomt op : Tuupe vuir oes.
Het is maar zeer de vraag of de CD&V er zo goed aan doet de polarisatie aan te zwengelen en zich op haar beurt te begeven op het duistere pad van de uitsluiting van enkelingen.
Stefaan Leyn is een veertiger, afkomstig uit Limburg. Hij heeft daar een - op zijn zachtst uitgedrukt - zeer moeilijke kansloze jeugd achter de rug. Welzijnswerkers van het eerste uur zoals Karel Staes in Antwerpen (broer van de meer bekende Paul Staes) zullen je vertellen hoe lastig het is om als kansarme de spiraal van armoede te doorbreken. Vaak duurt dat generaties.
Middenin de groene heuvels…
In dergelijke contekst ligt het bijna voor de hand dat iemand als Stefaan Leyn, die door de omstandigheden van het harde bestaan zijn geluk in Ronse is komen zoeken, hier terecht komt bij de dertien percent kansarmen van Ronse. In een wereld die veraf ligt van het genieten middenin het groen. In Ronse schijnt de zon iets harder op de groene heuvels met uitkijk op de verdoken diepten van het dal.
Teruggeplaatst in de tijd is de stap voor deze overtuigde Vlaams-Nationalist zonder echt andere alternatieven (er is dan nog geen sprake van het NVA ) naar het Vlaams Blok helaas maar al te klein. Voeg daarbij de sirenenzang van een lokale wonderdokter die dan zijn ware bedoelingen (een voor Ronse tot dusver totaal betekenisloos miljoenenmandaat in Brussel) nog niet zo duidelijk heeft geëtaleerd als nu het geval is. En eer je het weet sta je als (vermeende) onmondige sukkelaar met de Blokbokshandschoenen om op de lijst.
Het is niet alleen de lotsbestemming van zovelen die de opgeklopte stoere protestlijst inmiddels alweer verlaten hebben, tot en met schipper naast God Joost Hysselinckx. Het is bovendien ook de ontgoochelende ervaring van zovele Vlaams-Nationalisten die lijdzaam moeten toezien hoe hun oprecht Vlaams-Nationale ideaal eens te meer verkwanseld wordt voor de vetpotten van de Brusselse macht en hoe dat ideaal voor de schone schijn en bij gebrek aan beter in handen wordt gegeven van een paradevoorzitter die meer in het buitenland resideert dan in Ronse en liever pronkt als bestuurslid van AA Gent, veeleer dan KSK Ronse hier alvast de Vlaamse eigenheid te geven die ze is kwijtgeraakt.
De mens als zelfproject
Al snel kon Stefaan Leyn zich totaal niet meer vinden in de opgeklopte haatcampagne die elke Ronsenaar er systematisch ingelepeld krijgt tot en met de poging van omkoping van kiezers met veelzeggende gadgets die het onveiligheidsgevoel moeten opkoteren (bestel nu gratis je raam-en deuralarm!).
Stefaan Leyn vond onderdak bij de Nieuwe Vlaamse Alliantie. Hij werd er opgevangen door mensen met een hart en idealen die vinden dat eenieder in het leven recht heeft op een herkansing. Hij werd er aangemoedigd om te gaan studeren en greep zijn kans. In die mate zelfs dat hij door de Provincie beloond werd met een prijs. Maar zijn mooiste prijs is dat Stefaan erin slaagde om in zijn eentje de neerwaartse spiraal van de kansarmoede voor zichzelf te doorbreken en voor de medemens te bestrijden.
Het al te doorzichtige, goedkope en extremistische Blok-Belang-haatdiscours met de toverwoorden veiligheid, zerotolerantie, blauw op straat, criminaliteit, drugs, jeugdgevangenissen, migranten heeft hij allang afgezworen voor zover hij die aspecten als Vlaams-Nationalist dan ooit al onderschreef.
Als eerste afgestudeerde van negentien ervaringsdeskundigen geeft Stefaan Leyn nu zelf opleiding, is actief bij De Vrolijke Kring en lid van de ouderraad van het dagcentrum Tobias. Onlangs was hij aan de slag als kansarmoedewerker in Portugal (tja, de wereld is klein à bon entendeur!) en hij kijkt nu al uit naar een nieuwe opdracht in de Kaap Verdische Eilanden.
Gods werken van barmhartigheid
Het is ronduit jammer dat de CD&V om zogenaamd principiële redenen (die van uitsluiting of die van broederlijkheid? ) zo’n jongen weert van haar lijst. Uitgerekend mensen afstoten die van de kale reis van het racisme en extremisme terugkeren: dit is niét de weg naar de Renaixance, tuupe vuir Roonse.
We schreven het hier eerder al: ook de duizenden kiezers van Het Vlaams Belang zijn Ronsenaars. We zullen, zoals de duizenden die deze blog regelmatig lezen al weten, het extreme discours van de man die zij ter goeder trouw geloven steeds hard blijven bestrijden. Met open vizier. Omdat we ervan overtuigd zijn dat extreme polarisatie en uitsluiting Ronse geen stap verder helpt, integendeel. Maar het ware wel onverstandig en unfair om daarom elke Ronsese Belanger of gewezen Belanger te gaan stigmatiseren als een baarlijke duivel.
Ronsenaars die (wat ons betreft: helaas) voor het Belang stemmen, geloven ongetwijfeld oprecht dat hét probleem van Ronse in hoofdzaak ligt in die veiligheid die het Belang nu opsmijt als prioritair thema. Dergelijke overtuiging is hun goed democratisch recht. Het gevoel van onveiligheid bestaat, geen Ronsenaar die daar aan twijfelt. Wij geloven echter dat de Renaixance veeleer te zoeken is in een veelomvattender goed uitgebalanceerd Strategisch Plan rond wonen, werken en genieten. Wat natuurlijk evenzeer een veilige situatie veronderstelt.
Een plan van en voor alle Ronsenaars zonder onderscheid van taal, huidskleur, overtuiging.
‘Eens besmet, altijd besmet’?
Het uitsluiten van welke mens dan ook is bij ons weten altijd fout. Wat moeten we ons voorstellen wanneer over Stefaan Leyn vanuit de CD&V-top gesproken wordt in termen van: ‘Eens besmet, altijd besmet.’ Pater Damiaan zag dat wel even anders. Praat je in die termen als CD&V’er over de medemens? De christelijke inspiratie, de vergiffenis, die zo gul gebruikte werken van barmhartigheid, die acht zaligheden lijken hier wel ver zoek.
Dat een man als Stefaan Leyn onaanvaardbaar zou zijn voor de christelijke arbeidersbeweging is behalve een lachertje ook weer zo’n dooddoender.
Wat is er voor die arbeidersbeweging immers mooier dan een jongen van de straat die zijn eigen lot in handen neemt en boven zichzelf groeit? Is dat niet Cardijn in de praktijk?
Dat de NVA Ronse niet geplooid is voor het dictaat van de CD&V is een overwinning van de gewone jongen op zijn lot. Het is ook de triomf van de kleine man tegenover de pletwals der machtige particraten die de enkeling fnuiken omwille van hun opportunistisch kiezersgewin en hun Vlaams Belang-fobie. Angst is inderdaad een slechte raadgever.
De Nieuwe Ronsenaar gunt deze Stefaan Leyn alvast van harte zijn zitje in de Ronsese raad: namens alle kansarmen.
posted by Stef Vancaeneghem at 14:39
<< Home