WEG VAN RONSE
Géraldine Vandercammen woont in Reims, volgt de befaamde theateracademie Cours Florent in Parijs, vertoeft bijwijlen in de Provence, blijft als actrice verbonden aan Theater Voor Taal en Volk en houdt zielsveel van Ronse.
Nu en dan seint ze ons haar dagboeknotities
Les gémissements de Gégé (3)
De ingang van het college op een tiental meter van hier is al de hele week bezet door zijn studenten. Een minderheid schiet sinds maandag wortel voor de schoolpoort met al hun attributen, toeters, vlaggen en glühwein. Bewakers van het stakingspiket incluis.
Een ander deel maakt van de onrust en de verwarring gebruik om in de straten van Reims kot te houden en stommiteiten te schreeuwen op alle hoeken van de straten. Nog een ander deel loopt in groepjes van drie vier op straat te lanterfanten omdat de lessen alweer opgeschort zijn en denkt eraan om thuis te gaan chatten.
'Les durs', de harde kern, scandeert in alle grote steden van Frankrijk met jeugdige gedrevenheid anti-CPE-slogans, blokkeert kruispuntenen brost dat de stukken ervan afvliegen. Ik moet denken aan die sappige sketch van Coluche over een betoging. In het begin van de stoet roept iedereen : ‘A bas la répression, les manœuvres policières!'. Aan de staart is de slogan veranderd in 'A bas les boutons pressions, vive les fermetures éclairs!'
In de voorste rijen avanceren de overtuigde militanten. Een heel deel loopt echter mee omdat het plezant is en weet van ver noch van dichtbij waarover het precies gaat. Als ik ’s avonds de beelden zie op TF1 heb ik meer de indruk dat hun fierheid nu ligt in het ‘niet plooien’: niet in ‘het zoeken naar een dialoog’.
Dit is het land van de 35-urenweek, met het minst aantal gesyndiceerde werknemers en het meest aantal gestaakte dagen. In het land waar 'mère au foyer'-zijn wordt betaald en waar je twee jaar werkloosheidsvergoeding krijgt zonder ook maar één bewijs te moeten leveren dat je actief werk zoekt, staat een miljoen mensen, jong en oud, op straat als de regering met iets nieuws voor de dag komt.
Voor één keer zijn jongeren het eens met hun ouders. Alle potjes moeten schoon dicht blijven. Waar gaan we naartoe als zelfs jonge mensen tegen verandering zijn? Iedereen heeft natuurlijk het recht en de vrijheid om te staken en te betogen. Maar moet dit niet eerder een ultieme toevlucht zijn? Worden we die betogingen niet allemaal een beetje moe? Op straat komen is tof om de wereldbeker voetbal te vieren (in ‘98); niet om een land om de vijf voeten in rep en roer te zetten.
Ik leg het allemaal uit aan mijn dochterke dat haar middagsieste niet kan doen omdat er op ons pleintje te veel rumoer is. Ik zeg haar dat premier Dominique De Villepin voorlopig niet plooit en dat hij op de lange duur wel zal moeten plooien, maar dat hij daarom niet zal breken.
En ze antwoordt heel lief: ‘Willy brood?’ Ze doet flink haar best om Nederlands èn Frans te spreken en zo goed mogelijk te herhalen wat ik haar voorzeg.
‘Nee zoetje, het is Villepin met een V. Zoals in Veber en vlaai!'
Zucht...
Ronsenaars die in het buitenland leven en die nu en dan hun ervaringen kwijt willen op dit razendsnel groeiend mediaforum voor alle Ronsenaars mailen hiervoor naar: stef.vancaeneghem@skynet.be
Nu en dan seint ze ons haar dagboeknotities
Les gémissements de Gégé (3)
De ingang van het college op een tiental meter van hier is al de hele week bezet door zijn studenten. Een minderheid schiet sinds maandag wortel voor de schoolpoort met al hun attributen, toeters, vlaggen en glühwein. Bewakers van het stakingspiket incluis.
Een ander deel maakt van de onrust en de verwarring gebruik om in de straten van Reims kot te houden en stommiteiten te schreeuwen op alle hoeken van de straten. Nog een ander deel loopt in groepjes van drie vier op straat te lanterfanten omdat de lessen alweer opgeschort zijn en denkt eraan om thuis te gaan chatten.
'Les durs', de harde kern, scandeert in alle grote steden van Frankrijk met jeugdige gedrevenheid anti-CPE-slogans, blokkeert kruispuntenen brost dat de stukken ervan afvliegen. Ik moet denken aan die sappige sketch van Coluche over een betoging. In het begin van de stoet roept iedereen : ‘A bas la répression, les manœuvres policières!'. Aan de staart is de slogan veranderd in 'A bas les boutons pressions, vive les fermetures éclairs!'
In de voorste rijen avanceren de overtuigde militanten. Een heel deel loopt echter mee omdat het plezant is en weet van ver noch van dichtbij waarover het precies gaat. Als ik ’s avonds de beelden zie op TF1 heb ik meer de indruk dat hun fierheid nu ligt in het ‘niet plooien’: niet in ‘het zoeken naar een dialoog’.
Dit is het land van de 35-urenweek, met het minst aantal gesyndiceerde werknemers en het meest aantal gestaakte dagen. In het land waar 'mère au foyer'-zijn wordt betaald en waar je twee jaar werkloosheidsvergoeding krijgt zonder ook maar één bewijs te moeten leveren dat je actief werk zoekt, staat een miljoen mensen, jong en oud, op straat als de regering met iets nieuws voor de dag komt.
Voor één keer zijn jongeren het eens met hun ouders. Alle potjes moeten schoon dicht blijven. Waar gaan we naartoe als zelfs jonge mensen tegen verandering zijn? Iedereen heeft natuurlijk het recht en de vrijheid om te staken en te betogen. Maar moet dit niet eerder een ultieme toevlucht zijn? Worden we die betogingen niet allemaal een beetje moe? Op straat komen is tof om de wereldbeker voetbal te vieren (in ‘98); niet om een land om de vijf voeten in rep en roer te zetten.
Ik leg het allemaal uit aan mijn dochterke dat haar middagsieste niet kan doen omdat er op ons pleintje te veel rumoer is. Ik zeg haar dat premier Dominique De Villepin voorlopig niet plooit en dat hij op de lange duur wel zal moeten plooien, maar dat hij daarom niet zal breken.
En ze antwoordt heel lief: ‘Willy brood?’ Ze doet flink haar best om Nederlands èn Frans te spreken en zo goed mogelijk te herhalen wat ik haar voorzeg.
‘Nee zoetje, het is Villepin met een V. Zoals in Veber en vlaai!'
Zucht...
Ronsenaars die in het buitenland leven en die nu en dan hun ervaringen kwijt willen op dit razendsnel groeiend mediaforum voor alle Ronsenaars mailen hiervoor naar: stef.vancaeneghem@skynet.be
posted by Stef Vancaeneghem at 17:09
<< Home