DE SCHRIJFHEREN (5.1)
Roman
Wereldgeschiedenis. Petite histoire. Geneuzel in de marge. Alles stak in de jaarboeken van Embargo. Ze verouderden in razendsnel tempo tot prehistorie van de pers. Ingenaaide tijd. Wekenlange series die je voor geen geld missen mocht. Spraakmakende verhalen die je alles beloofden te vertellen over de moord op John Fitzgerald Kennedy. De nieuwste ontdekkingen omtrent het universum. De kansen op buitenaards leven. De verborgen geschiedenis van het Belgisch Koningshuis. De binnenkant van de loge. De geheimen van het Vaticaan. Duur verworven internationale copyrights kleurden de strijd om de lezer. Ze bleken echter weinig impact te hebben op het lezersbestand. Dat bleef almaar zakken.
Radiocorrespondent Daniel Filippachi onderbreekt Fats Domino op zijn weg naar Blueberry Hill. Ze hebben Kennedy neergeschoten. In Dallas, Texas. Ze hebben nu hun correspondent aan de lijn. Hij beschikt nog over zeer weinig details. Er is paniek. Er is chaos. Vanuit de hele wereld komen de eerste reacties binnen. Ik schort mijn recordpoging onderwaterbubbelen op, haal het zeepsop uit mijn ogen, pruts aan mijn plechtige communie-Philips. Er klinken biepjes door van de Spoetnik. Of van buitenaards leven. Mijn draagbare radio, toversleutel op de wereld dondert bijna in bad. Hoor ik het goed ? Hebben ze John Fitzgerald Kennedy afgeschoten ? De held van de westerse wereld ? Mijn held, mijn idool. De man die de Kennedystoel van mijn grootvader heeft bedacht. De enige ter wereld die de Russen achter hun eigen Ijzeren Gordijn kan houden ? Ik laat het bad leeglopen, duik in mijn vers gestreken scoutsuniform. De vergadering met dropping in het Muziekbos is pas morgen, maar wie weet word ik vanavond al opgeroepen door onze leiding in het teken van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie. Er is rumoer beneden. Het komt van de beste kamer. Ons huis verkeert in alarmfase 1. Alle leden van ons kroostrijk gezin zoeken spontaan mekaar op. Zoals die keer toen mama de duiven van mijn grootvader op het dak verkeerdelijk voor inbrekers nam.
‘Wie in dit huis is dienstplichtig en wie niet ?’
‘Wie in dit huis moet naar het Russisch front straks ?’
‘Kan hooikoorts worden ingeroepen als beletsel ?’
Volgens mijn broers kunnen ze met snotters hoe dan ook niets aanvangen. Vooral hier in huis niet. Misschien kunnen de Amerikanen ons als jongverkenners gebruiken voor kleine klussen. Boots poetsen. Corned beefdozen openen. Camel sigaretten stockeren. Bakken Stella versjouwen. Rabarberconfituur draaien voor op de Marines hun boterham. Tenten bouwen voor de G.I. ‘s. Veldhospitalen optrekken. Uitkijktorens sjorren. Vlaggemasten zetten. Want nu wordt het menens. Oorlog tegen de Russen. Ik moet mijn dubbele mastworp inoefenen. Ik moet mijn veters systematisch in een platte knoop leggen. Waar liggen mijn kompas, mijn veldfles, mijn gamel, mijn Zwitsers mes, mijn gezondheidsboekje, mijn fluitje voor noodsignalen ?
…/_ _ _/ …
Save Our Souls. Red de ziel van John Kennedy. John Conally, de gouverneur van Texas is ook geraakt. Hij wou Kennedy de schoonheid tonen van Dallas in de middagzon. De sheriff overlegt nu met de marshall in zijn kaki Jeep met ster. De Texas Rangers worden opgeroepen by emergency. Over. Highway Patrol controleert Route 66. Daniel Filippachi kan het nog altijd niet confirmeren of Kennedy nu al helemaal dood is. Na de reclame weten we misschien meer. Maar eerst een plaatje van Petula Clark : Chariot. Salut les Copains, écoutez bien.
La terre la terre
N’aura ploe de frontières
Si toe veux de moi
Chàààriooo
Kennedy verkeert volgens de Agence France Press in kritieke toestand. Van kritiek komt nooit wat goeds. Ik breng hem de scoutsgroet, voor de spiegel van de badkamer. Het Elysée zal straks een reactie geven. Daar wordt op gewacht. Het Kremlin hult zich in een bloedstollende stilte. Is dit een aanslag van de Russen ? Veel zoniet alles wijst erop. Als dit straks bevestigd wordt, dan is la troisième guerre mondiale een feit, zegt professor Picard van de Sorbonne in een nieuwsflash.
Françoise Hardy loopt alleen door de straten van Parijs. Ze vindt geen vriendje. Alle andere meisjes van haar leeftijd wel, maar Françoise niet. Françoise is veel te mooi. Veel te mooie meisjes schrikken jongens af. Zal ik het toch wel weten zeker? Er zijn meerdere schoten gehoord. Sommige vanuit een boekenloods vol onverkochten van John Pendleton Kennedy, Emily Dickinson en Walt Whitman. Boeken wachtend op verbranding door weldenkend Amerika.
De tailleur van Jackie Kennedy zit helemaal onder het bloed. Een roze tailleur van Chanel. Niet te verwonderen dat Françoise Hardy aan geen vriendje meer geraakt met haar belachelijk grote toespeld in haar Schots rokje. Sylvie Vartan heeft er al een, een vriendje. Johnny Hallyday. Pour moi la vie va commencer, zingt Johnny haar toe vanop zijn wit paard in de Camargue. Voor Kennedy zit het leven er bijna op. Paardrijden mocht hij toch al niet. Dit vanwege zijn rugkwaal. Ze gaven hem tien spuiten per dag. Anders was de pijn niet te harden. Zelfs niet als hij in bed lag. En dat was vaak. Jackie heeft zich heldhaftig gedragen. Als vrouw, als geliefde, als first lady. Ze kunnen geen verdere details geven. Om humanitaire redenen. Trop cruels. Maar als we u verklappen chers auditeurs dat president Kennedy een deel van zijn hersens kwijt is dan begrijpt het hor-ri-be-le van deze situatie.
De chauffeur van Kennedy rijdt nu vol gas naar het hospitaal van Dallas. Misschien is er toch nog hoop en kan Jie Ef Kee nog gered worden. Volgens Brutus, onze leraar Latijn, zijn Amerikanen cracks in de heelkunde. Zij zijn de Romeinen van onze tijd. De Pax Americana, dat is de Pax Romana van vandaag. Zonder Amerikanen zitten we voor altijd in de muil van het bloeddorstig communisme. Dan mogen we niet eens Ons Here meer nuttigen op ons gemak. Zoals we nu doen in onze prachtige collegekapel uit 1950 op dinsdag op donderdag en op zaterdag. Wie wil, kan zich bij Brutus inschrijven als lid van de Kruistochters. Dan hoor je bij de katholieke voorhoede. Voorroede zegt mijn maat Cé Dhayer. Dan kan je in navolging van priester Wardje popje Ridder van het Kruis worden. Het voordeel is dat je in permanente staat van genade vertoeft. Wie in staat van genade vertoeft, gaat bij zijn dood direct naar de hemel bij de gelukzaligen. Intekenen bij Brutus na de les. Kruistochters krijgen een speldje op. Zij zijn de soldaten van Christus. Zij bewaken het Rijk Gods en de Hemelse Scharen. Zou Kennedy in staat van genade vertoefd hebben? Hij is katholiek maar hij heeft gezondigd, het staat in de France Dimanche. En dan ? Wie het geld over de balk gooit in het oog van een ander, werpe de eerste steen naar het verdronken kalf.
(Vervolgt)
Uit ‘De Schrijfheren’. Roman. Copyright Stef Vancaeneghem.
.
Wereldgeschiedenis. Petite histoire. Geneuzel in de marge. Alles stak in de jaarboeken van Embargo. Ze verouderden in razendsnel tempo tot prehistorie van de pers. Ingenaaide tijd. Wekenlange series die je voor geen geld missen mocht. Spraakmakende verhalen die je alles beloofden te vertellen over de moord op John Fitzgerald Kennedy. De nieuwste ontdekkingen omtrent het universum. De kansen op buitenaards leven. De verborgen geschiedenis van het Belgisch Koningshuis. De binnenkant van de loge. De geheimen van het Vaticaan. Duur verworven internationale copyrights kleurden de strijd om de lezer. Ze bleken echter weinig impact te hebben op het lezersbestand. Dat bleef almaar zakken.
Radiocorrespondent Daniel Filippachi onderbreekt Fats Domino op zijn weg naar Blueberry Hill. Ze hebben Kennedy neergeschoten. In Dallas, Texas. Ze hebben nu hun correspondent aan de lijn. Hij beschikt nog over zeer weinig details. Er is paniek. Er is chaos. Vanuit de hele wereld komen de eerste reacties binnen. Ik schort mijn recordpoging onderwaterbubbelen op, haal het zeepsop uit mijn ogen, pruts aan mijn plechtige communie-Philips. Er klinken biepjes door van de Spoetnik. Of van buitenaards leven. Mijn draagbare radio, toversleutel op de wereld dondert bijna in bad. Hoor ik het goed ? Hebben ze John Fitzgerald Kennedy afgeschoten ? De held van de westerse wereld ? Mijn held, mijn idool. De man die de Kennedystoel van mijn grootvader heeft bedacht. De enige ter wereld die de Russen achter hun eigen Ijzeren Gordijn kan houden ? Ik laat het bad leeglopen, duik in mijn vers gestreken scoutsuniform. De vergadering met dropping in het Muziekbos is pas morgen, maar wie weet word ik vanavond al opgeroepen door onze leiding in het teken van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie. Er is rumoer beneden. Het komt van de beste kamer. Ons huis verkeert in alarmfase 1. Alle leden van ons kroostrijk gezin zoeken spontaan mekaar op. Zoals die keer toen mama de duiven van mijn grootvader op het dak verkeerdelijk voor inbrekers nam.
‘Wie in dit huis is dienstplichtig en wie niet ?’
‘Wie in dit huis moet naar het Russisch front straks ?’
‘Kan hooikoorts worden ingeroepen als beletsel ?’
Volgens mijn broers kunnen ze met snotters hoe dan ook niets aanvangen. Vooral hier in huis niet. Misschien kunnen de Amerikanen ons als jongverkenners gebruiken voor kleine klussen. Boots poetsen. Corned beefdozen openen. Camel sigaretten stockeren. Bakken Stella versjouwen. Rabarberconfituur draaien voor op de Marines hun boterham. Tenten bouwen voor de G.I. ‘s. Veldhospitalen optrekken. Uitkijktorens sjorren. Vlaggemasten zetten. Want nu wordt het menens. Oorlog tegen de Russen. Ik moet mijn dubbele mastworp inoefenen. Ik moet mijn veters systematisch in een platte knoop leggen. Waar liggen mijn kompas, mijn veldfles, mijn gamel, mijn Zwitsers mes, mijn gezondheidsboekje, mijn fluitje voor noodsignalen ?
…/_ _ _/ …
Save Our Souls. Red de ziel van John Kennedy. John Conally, de gouverneur van Texas is ook geraakt. Hij wou Kennedy de schoonheid tonen van Dallas in de middagzon. De sheriff overlegt nu met de marshall in zijn kaki Jeep met ster. De Texas Rangers worden opgeroepen by emergency. Over. Highway Patrol controleert Route 66. Daniel Filippachi kan het nog altijd niet confirmeren of Kennedy nu al helemaal dood is. Na de reclame weten we misschien meer. Maar eerst een plaatje van Petula Clark : Chariot. Salut les Copains, écoutez bien.
La terre la terre
N’aura ploe de frontières
Si toe veux de moi
Chàààriooo
Kennedy verkeert volgens de Agence France Press in kritieke toestand. Van kritiek komt nooit wat goeds. Ik breng hem de scoutsgroet, voor de spiegel van de badkamer. Het Elysée zal straks een reactie geven. Daar wordt op gewacht. Het Kremlin hult zich in een bloedstollende stilte. Is dit een aanslag van de Russen ? Veel zoniet alles wijst erop. Als dit straks bevestigd wordt, dan is la troisième guerre mondiale een feit, zegt professor Picard van de Sorbonne in een nieuwsflash.
Françoise Hardy loopt alleen door de straten van Parijs. Ze vindt geen vriendje. Alle andere meisjes van haar leeftijd wel, maar Françoise niet. Françoise is veel te mooi. Veel te mooie meisjes schrikken jongens af. Zal ik het toch wel weten zeker? Er zijn meerdere schoten gehoord. Sommige vanuit een boekenloods vol onverkochten van John Pendleton Kennedy, Emily Dickinson en Walt Whitman. Boeken wachtend op verbranding door weldenkend Amerika.
De tailleur van Jackie Kennedy zit helemaal onder het bloed. Een roze tailleur van Chanel. Niet te verwonderen dat Françoise Hardy aan geen vriendje meer geraakt met haar belachelijk grote toespeld in haar Schots rokje. Sylvie Vartan heeft er al een, een vriendje. Johnny Hallyday. Pour moi la vie va commencer, zingt Johnny haar toe vanop zijn wit paard in de Camargue. Voor Kennedy zit het leven er bijna op. Paardrijden mocht hij toch al niet. Dit vanwege zijn rugkwaal. Ze gaven hem tien spuiten per dag. Anders was de pijn niet te harden. Zelfs niet als hij in bed lag. En dat was vaak. Jackie heeft zich heldhaftig gedragen. Als vrouw, als geliefde, als first lady. Ze kunnen geen verdere details geven. Om humanitaire redenen. Trop cruels. Maar als we u verklappen chers auditeurs dat president Kennedy een deel van zijn hersens kwijt is dan begrijpt het hor-ri-be-le van deze situatie.
De chauffeur van Kennedy rijdt nu vol gas naar het hospitaal van Dallas. Misschien is er toch nog hoop en kan Jie Ef Kee nog gered worden. Volgens Brutus, onze leraar Latijn, zijn Amerikanen cracks in de heelkunde. Zij zijn de Romeinen van onze tijd. De Pax Americana, dat is de Pax Romana van vandaag. Zonder Amerikanen zitten we voor altijd in de muil van het bloeddorstig communisme. Dan mogen we niet eens Ons Here meer nuttigen op ons gemak. Zoals we nu doen in onze prachtige collegekapel uit 1950 op dinsdag op donderdag en op zaterdag. Wie wil, kan zich bij Brutus inschrijven als lid van de Kruistochters. Dan hoor je bij de katholieke voorhoede. Voorroede zegt mijn maat Cé Dhayer. Dan kan je in navolging van priester Wardje popje Ridder van het Kruis worden. Het voordeel is dat je in permanente staat van genade vertoeft. Wie in staat van genade vertoeft, gaat bij zijn dood direct naar de hemel bij de gelukzaligen. Intekenen bij Brutus na de les. Kruistochters krijgen een speldje op. Zij zijn de soldaten van Christus. Zij bewaken het Rijk Gods en de Hemelse Scharen. Zou Kennedy in staat van genade vertoefd hebben? Hij is katholiek maar hij heeft gezondigd, het staat in de France Dimanche. En dan ? Wie het geld over de balk gooit in het oog van een ander, werpe de eerste steen naar het verdronken kalf.
(Vervolgt)
Uit ‘De Schrijfheren’. Roman. Copyright Stef Vancaeneghem.
.
posted by Stef Vancaeneghem at 19:03
<< Home