ONBESCHRIJFELIJK

Wat de Ommegang zo mooi maakt doorheen de duisternis van dogmatiek onderweg naar het licht van de rede is alles wat we erin overhouden aan mysterie en schoonheid. Achter het schrijn torsen we alle missers uit de geschiedenis van het denken mee. Vooral niet doen alsof we er achteloos aan voorbij stappen. Wat rest is als een mix van verleden, heden en toekomst. Je kan er boeken over schrijven, conferences over geven. Je kan de Fiertel beschilderen, beschrijven, fotograferen. Je kan hem neerschrijven en neerzetten op de planken voor theater. Je kan hem in een filmscenario mikken, laten verknippen ten behoeve van een script. Je kan er schrijn van chocolade bedenken en nieuwe vlaggen. Maar het echte Fiertel-gevoel laat zich zomaar niet vatten. Wie zelf nooit één keer achter de bellen aan stapt, mist dat magisch-realisme op stapschoenen achter het schrijn. Hermes is zoveel meer dan een prachtige crypte, een basiliek, een bedevaart, een ritueel, een trektocht, verwondering, verrukking om een uniek landschap rondom het wondermooie Ronse in het hart van de Vlaamse Ardennen. De Ommegang is bezinning voor wie bezinning wil. Inspanning voor wie het schrijn draagt en voor wie belt. Beweging en blij weerzien. Ontspanning door inspanning voor wie de bellen volgt.Hermes is, midden de schone schijn der dingen die voorbij gaan, de rots die Ronse overeind houdt. Ons westers werelderfgoed. Gegroeid in de tijd. Gerijpt door de eeuwen heen. Met de patine, de glans en de gloed van pure schoonheid. Schitterend in het glooiend Toscane van het noorden. Nooit is Ronse mooier dan op een Fierteldag. Nooit kom je dichter bij de vraagtekens achter je eigen bestaan dan diep in het hart
van de Fiertel.

Hermes overstijgt zowel zijn eigen mythe als de waan van de dag en de schone schijn. Dit is het echte mirakel van Hermes. Dat hij er vandaag nog altijd helemaal staat. Dat hij vanuit zijn crypte en basiliek meer dan ooit zoveel losweekt.

Bovenop de Kraai schenkt De Maatschappij der Dragers en belders ons de ultieme beloning voor dit alles. Het ongeëvenaard Fiertel-gevoel. Hier hoor je enkel de bellen van de geoefende bellenman, het gedreun en gekreun van het taai volgehouden marstempo. Hier kraken onze knoken, spannen de kuiten op. De dragers torsen daarom zoveel meer dan alleen dat schrijn. Ze zijn onderweg met de eigenheid van ons mooiste erfgoed. Zingeving, betekenis, authenticiteit. Dit koesteren. Wat hier telt, is the spirit. Als alles om ons heen wegvalt, rest ons dit laatste houvast. Onverzettelijk en onwrikbaar zullen we zijn, als het erom gaat ons mooiste erfgoed op onze beurt ongerept en ongeschonden weer door te geven aan de beginnertjes om ons heen.

Aquarel: Anne Meersschaert.
Affiche 'De Gok van Hermes': Michel Provost.