BRIEFGEHEIMEN
CARLOS ALLEENE
DE LAATSTE VLAAMSE
EPISTOLERO
Voor ik het vergeet, schrijf ik je deze brief. Digitaal. Mijn manier om je eens dubbeldik de gordijnen in te tikken. Ten eerste omdat ik hier bij wijze van introïtus - waag het niet hierop te rijmen - zomaar de titel van je eigen literaire wonderbare parel pik. Ten tweede omdat ik weet hoezeer je aan de hele digitale zwik een broertje de dood hebt. Jij, de laatste onverbiddelijke epistolero van Vlaanderen. Jij die onverzettelijk blijft zweren bij het trage glijden van je kroontjespen op geschept papier om er, als het kon, mee te corresponderen per duif of per diligence. In de beste traditie van je helden Gustave Flaubert en zijn lief Louise. Doelbewust tokkel ik op mijn digitale toetsen om je te melden dat je me vannacht hebt wakker gehouden met je ovenverse delicieuze literaire lekkernij. Pagina na pagina zakte ik behoedzaam weg in je werelden vol patine. Schoof ik over glanzend visgraatparket langs muren vol opgeblonken koperwerk ontsnapte ik door vierkantjes van Raveel naar je scriptorium vol subliem door jou beschreven tijden. Nu helaas wijkend voor de toeters en de bellen van de loeties en de dellen.
Jouw beschreven werelden vol treinen der traagheid met mannen die hun haar kort lieten knippen. Johan Daisne van voor de Krook. Claus in Nukerke. Rare Kronkels van Carmiggelt. Edmond André Coralie Schietekat, alias Paul Snoek in zijn gloednieuwe zwarte Alfa. Onderweg naar nergenshuizen op de provinciale weg 17 richting Brugge. Weelderig wulpse deernen van Wolkers op Texel, wolf-mens Jan Cremer en big five hufter Geeraerts die ‘je kloten kussen kan’. Maar geen mausoleum nee. Geen Vlaams Dodenboek. Pure schrijfklasse, zoals die van Christophe Vekeman die ook present tekent voor een knappe inleiding bij je schatkamerjuwelen. En dan wijlen Eriek Verpaele. Wat een aangrijpend portret zet je me daar neer. Zijn laatste brief naar jou: die kreet vol schrijfwanhoop. De onnavolgbare kunstminnaar Kurt Van Eeghem vroeg het gisteren nog, net voor de presentatie van je boek in het statige stadhuis van Deinze:
'Iemand wat gehoord over zoiets
als een degelijk cultuurbeleid
in al hun verkiezingsprogramma’s?'
Kurt Van Eeghem.
Een schatkamer vol heb jij al die jaren bijeengesprokkeld in de rand van je talloze ontmoetingen met auteurs, kunstenaars, kometen en vallende sterren. En nu, eer je het zogezegd vergeet, laat je ons heerlijk mee genieten, een glimp zien van je schatkamer vol unieke ervaringen. Dat alles op een lekker bedje van eruditie.
De verdwenen biotoop ook van Het Volk met de Laatste Editie van de Ronde van Frankrijk. Tenor Bart Lotigiers als bompa van micropoeper Helmut Lotti. Kanunnik Désiré De Swaef die je je sympathie aanwrijft voor goddeloze schrijvers. Pastoor De Smaele van Machelen-aan-de-Golden River waarin het vlas dan nog ligt te rotten, hij vergeeft het je allemaal. Hij is dan ook van Ronse. Je boek is een festijn voor al wie die vergane schoonheid in personages van woorden op papier terug wil ophalen eer zij finaal verdwijnt.
In rake korte typeringen sleur je me bladzijde na bladzijde de nacht door. Met - in the heat of the night – die ene prangende vraag: heeft Happy Hooker Xaviera Hollander met haar 20 miljoen boeken zonder al teveel broeken je écht gevraagd om… lees verder in het boek. Daarom spoorde je dus zo graag naar Holland.
Doch genoeg lof. De goede raad van Jef Anthierens is je niet ontgaan. ‘Altijd schrijven zoals je het aan je moeder vertellen zou’. Dé kers op de taart bewaar je voor het laatst. Poésie pure schrijf je daar neer, meneer. Jouw Kermis is uit de kunst. Ik lig behalve in bed ook nog in een deuk. Onvervalste Richard Minne had het kunnen zijn. En dat zo heel Alleene.
Er is helemaal niks te vergeten.
Wat zou je? Blijf ons vooral nog lang verbazen
met je woorden van troost en schoonheid.
Aan Carlos Alleene.
‘Voor ik het vergeet’.
Een ego-document.
Uitgeverij Vrijdag.
Nu in de boekhandel en als e-book.
DE LAATSTE VLAAMSE
EPISTOLERO
Voor ik het vergeet, schrijf ik je deze brief. Digitaal. Mijn manier om je eens dubbeldik de gordijnen in te tikken. Ten eerste omdat ik hier bij wijze van introïtus - waag het niet hierop te rijmen - zomaar de titel van je eigen literaire wonderbare parel pik. Ten tweede omdat ik weet hoezeer je aan de hele digitale zwik een broertje de dood hebt. Jij, de laatste onverbiddelijke epistolero van Vlaanderen. Jij die onverzettelijk blijft zweren bij het trage glijden van je kroontjespen op geschept papier om er, als het kon, mee te corresponderen per duif of per diligence. In de beste traditie van je helden Gustave Flaubert en zijn lief Louise. Doelbewust tokkel ik op mijn digitale toetsen om je te melden dat je me vannacht hebt wakker gehouden met je ovenverse delicieuze literaire lekkernij. Pagina na pagina zakte ik behoedzaam weg in je werelden vol patine. Schoof ik over glanzend visgraatparket langs muren vol opgeblonken koperwerk ontsnapte ik door vierkantjes van Raveel naar je scriptorium vol subliem door jou beschreven tijden. Nu helaas wijkend voor de toeters en de bellen van de loeties en de dellen.
Jouw beschreven werelden vol treinen der traagheid met mannen die hun haar kort lieten knippen. Johan Daisne van voor de Krook. Claus in Nukerke. Rare Kronkels van Carmiggelt. Edmond André Coralie Schietekat, alias Paul Snoek in zijn gloednieuwe zwarte Alfa. Onderweg naar nergenshuizen op de provinciale weg 17 richting Brugge. Weelderig wulpse deernen van Wolkers op Texel, wolf-mens Jan Cremer en big five hufter Geeraerts die ‘je kloten kussen kan’. Maar geen mausoleum nee. Geen Vlaams Dodenboek. Pure schrijfklasse, zoals die van Christophe Vekeman die ook present tekent voor een knappe inleiding bij je schatkamerjuwelen. En dan wijlen Eriek Verpaele. Wat een aangrijpend portret zet je me daar neer. Zijn laatste brief naar jou: die kreet vol schrijfwanhoop. De onnavolgbare kunstminnaar Kurt Van Eeghem vroeg het gisteren nog, net voor de presentatie van je boek in het statige stadhuis van Deinze:
'Iemand wat gehoord over zoiets
als een degelijk cultuurbeleid
in al hun verkiezingsprogramma’s?'
Kurt Van Eeghem.
Een schatkamer vol heb jij al die jaren bijeengesprokkeld in de rand van je talloze ontmoetingen met auteurs, kunstenaars, kometen en vallende sterren. En nu, eer je het zogezegd vergeet, laat je ons heerlijk mee genieten, een glimp zien van je schatkamer vol unieke ervaringen. Dat alles op een lekker bedje van eruditie.
De verdwenen biotoop ook van Het Volk met de Laatste Editie van de Ronde van Frankrijk. Tenor Bart Lotigiers als bompa van micropoeper Helmut Lotti. Kanunnik Désiré De Swaef die je je sympathie aanwrijft voor goddeloze schrijvers. Pastoor De Smaele van Machelen-aan-de-Golden River waarin het vlas dan nog ligt te rotten, hij vergeeft het je allemaal. Hij is dan ook van Ronse. Je boek is een festijn voor al wie die vergane schoonheid in personages van woorden op papier terug wil ophalen eer zij finaal verdwijnt.
'Geloven is onzin,
denkt de kritische geest in mij.
Dat geloven is zinvol, geloof ik.'
Uit: Voor ik het vergeet. (Blocnote)
In rake korte typeringen sleur je me bladzijde na bladzijde de nacht door. Met - in the heat of the night – die ene prangende vraag: heeft Happy Hooker Xaviera Hollander met haar 20 miljoen boeken zonder al teveel broeken je écht gevraagd om… lees verder in het boek. Daarom spoorde je dus zo graag naar Holland.
Doch genoeg lof. De goede raad van Jef Anthierens is je niet ontgaan. ‘Altijd schrijven zoals je het aan je moeder vertellen zou’. Dé kers op de taart bewaar je voor het laatst. Poésie pure schrijf je daar neer, meneer. Jouw Kermis is uit de kunst. Ik lig behalve in bed ook nog in een deuk. Onvervalste Richard Minne had het kunnen zijn. En dat zo heel Alleene.
Er is helemaal niks te vergeten.
Wat zou je? Blijf ons vooral nog lang verbazen
met je woorden van troost en schoonheid.
Aan Carlos Alleene.
‘Voor ik het vergeet’.
Een ego-document.
Uitgeverij Vrijdag.
Nu in de boekhandel en als e-book.
posted by Stef Vancaeneghem at 15:38
<< Home