ONBESCHRIJFELIJK

DE STAL NAAST THE RANCH



De plankenvloer van The Ranch klettert onder de gelakte naaldhakken van Chaussures d’Iseghèm. Alsof Elvis the king of chocolat glacé recht vanuit een zoveelste Hawaiaanse flutfilm in Cinema Familia helemaal tot hierboven op onze Blueberry Hill aan de Ommegang de pannen van het dak komt rocken.

'Lumière tamisée. Changez.'

De waard kent het spel. Hij weet wat van hem verwacht wordt. Met de groeiende concurrentie van de ‘Blackamoor’ in Schorisse en ‘The Happy Night’ aan de Savooie slalommen de goudhaantjes van het dal in hun Triumph TR4, MGB, Morgan, Austin Healy, Alpine Renault of Jaguar Type E van de ene tent naar de andere boîte. Om nog te zwijgen van Hotel Alfa op de markt, als slaapmutske.

‘Ze zeggen dat ge daar in een rapke kunt kameren ook.’
‘Dat kan zijn maar Safir, wie drinkt er nu Safir?’
‘Geef toe copain, dat is geen bier Safir.’

De hoofdact van de nacht op de dansvloer van The Ranch krijgt in Kerk & Leven gegarandeerd de quotering ‘Af te raden’. Bekeken en afgekeurd door de Katholieke Filmliga.

In zijn kaki broekzak heeft de kolonel een hele peute muntstukken zitten om in de Wurlitzer te mikken en ons een halve nacht lang zijn ketelmuziek op te dringen.

Jailhouse Rock.
Long Tall Sally.
Johnny be good.

Nonchalant tolt hij het meisje (van Melden, zelf is hij van Montana ) het heartbreak hotel van haar wilde dromen in. ‘Be my baby’ lipt ze hem toe boven haar glas Pimm's.

De kolonel is onze algemeen erkende American Hero in het diepere nachtleven van de stad. Zijn flesgroene Camaro - exotisch rode nummerplaat, minuscule laterale witte cijfertjes - heeft hij onder de schuur bij The Ranch gestald. Naast de aalkar van boer Djef Genie, Het Genie van de Petaaten die heel het dal komt overbemesten wat je ruiken kan tot in de vierkantshoeve van Hugo Claus en zijn filmster Elly Overzier in Nukerke waar de kleine Thomas vol ongeloof het neusje voor de walm dichtknijpt. Zich verslikt in zijn papje tegenover zoveel nitraat in het kwadraat.

Daar in die schuur naast The Ranch stalt de kolonel zijn Camaro discreet weg. Wachtend op het paradijs in the dashboard lights. De kolonel is onze Harry Belafonte. Onze Sidney Poitier. Geliefd door eenieder van ons om zijn gulle rondjes. Van Ranch tot Rami, van Ritz tot Biarritz.

‘This is a man man’s world’. Met James Brown gaat de Wurlitzer nu hot hot hot. 'Chaud devant' schreeuwt de waard en hij heeft het niet over de hete dagschotel. (Quotering: Negatief. Te mijden. Af te raden). En dan moeten de munten voor Percy Sledge, Ben E. King en Brenda Lee nog vanuit de broekzak van de kolonel in de juke-box worden gemikt.

I’m sorry.
Stand by me.

Het lijkt wel het mea culpa van een landbouwminister die de hele Vlaamse Ardennen tot aan het stort van Louise-Marie vol smurrie laat gieten volgens het zesde mestactieplan als het perfecte onevenwicht tussen enerzijds de verwachtingen van de boeren en anderzijds de ten dode opgeschreven bomen waarvan het toch de functie is dat ze gekapt worden.

Maar gesproei of geknoei, nitraat of syndicaat: we staan paraat en dit is onze place to be. Hier staat onze tijd stil. We zoeken hem niet eens meer, de verloren tijd. Ge kunt daar zo duizend bladzijden over bezig blijven over de tijd. Veilig voelen we ons hier onder het machtige wapenschild van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie. Op dit magisch moment zelf houden de manschappen van de kolonel speciaal voor ons de Russen achter hun Ijzeren Gordijn vanop hun radarscherm bij een partijtje poker in de bossen van D’Hoppe. Ons Oude Avondland is safe. Maar toch knaagt er wat. Is het opstekende weemoed die de pret komt bederven? Het aangekondigd vertrek naar Azië van de kolonel dat in de keel komt knellen? Het afscheid van de Amerikaanse wapenen zit er nu snel aan te komen.

‘L’un jour ou l’autre il faudra qu’il y ait la guerre’.

Onze maat Kamiel is al die rockexhibities van de kolonel kotsbeu.

'Denkt hij dat de piste hier van hem alleen is?'

Ostentatief toetst Kamiel twee tranentrekkers in ('Adieu Jolie Candy' en 'Ramona') dan ‘Le Déserteur’. Helaas in de bubbelgumversie van de gebroeders Cogoni alias Les Sunlights.

‘Maar wat’, zo smijt Kamiel hem op van achter zijn Tuborg, ‘wat als de Maréchal Grechko zijn Vopo’s naar hier jaagt en gij zit daar dan ondertussen vrolijk Daikiri’s te nippen aan de beach van Waikiki ?’

De kolonel geeft een rondje. De tongen komen los. Strategisch vertoog.

‘C’est pas moi qui le dis, c’est le maréchal Grechko.’
‘Een Maar-schallllk’.
'Dat is nog wat anders hé. Kolonelleke van mijn waikiki’s.’
‘Want hoeveel sterren heeft een maarschalk? Ha bon.’
‘En hoeveel stars & stripes hebt gij?'
'Voilà we zijn er.’

‘Sorry' zegt de kolonel. De USS Entreprise wacht al op hem.
'First things first.'

‘Zullen wij hier die Russen dan zelf wel tegenhouden’.
‘Met onze Fuga Magisters zeker?’
‘Pas op, feitelijk zijn het de rooie Russen die Hitler hebben klein gekregen’.
‘Elke film over de bevrijding van Berlijn bewijst het’.
‘Kom hier dus nu niet teveel stoefen met uw Camaro.’
‘Pakt ge uw eigen voor kolonel Parker van Elvis misschien?’
‘Hit the road, Jack.’

Twintig blikken cornedbeef uit de Stock Américain in Casteau. Vijftien farden Camel. Twaalf kokers Montechristo. Dit alles bijeen in zijn big bag. En weg is hij.

'Next stop is Cambodja'.

Kim Wilde ligt dan nog in de luiers.