ONBESCHRIJFELIJK

GEUTELINGEN



Dag aan dag brengt de scheurkalender me in die wonderjaren dichter bij de geutelingen. In afwachting dat Balcaen & Zonen onder de aftandse ketel komen liggen hameren, zoals elke vrieswinter bij het piepen van het eerste roodborstje in de binnentuin van mijn droomwereld, volg ik nauwgezet de trage terugkeer van het licht, oplaaiend in de duivelse gloed achter de Surdiac- raampjes van Stoven Verschelden.

De neus in mijn collectie Artis Historia .
Peter de Kluizenaar. De vaas van Soissons.
Leliaerts en Klauwaerts, Brugse metten.
Flagellanten die zichzelf geselen, tegen pest en hongersnood.

Mijn zelfkwelling komt meer van pure goesting naar geutelingen dan van honger. Het is meer zoals ik nu bij het schrijven stiekem naar de snoepkast sluip om een bouchée of twee. Het merk met het olifantje.

Geutelingen. Ik zie er naar uit zoals ik snak naar die ene puntzak churros aan het kraampje rond de Bommelstoet op de markt. Naar dat pakje Doritos met paprika in de voetbalkantine na de match tegen Meetjesland. Naar smoutebollen op de zomerkermis na de Fiertel. Vergis je vooral niet van kraam.

De geutelingen worden dan nog de nacht door gebakken aan de boskant van Louise onder het spoorwegbruggetje. En ik mag er als - steeds - in de weg zitten. Geluk is dan heel gewoon. Torentjes ovenverse geutelingen bouwen bij het ochtendgloren. Voor het goede doel: gulzig genieten.

Het oude hoevetje van de geutelingenbak is nu al lang afgebrand. Branden zijn er in dit groenste dal van Vlaanderen altijd al geweest. De geschiedenis van Hermes laait er van op: met of zonder groot feest van het licht voor zijn basiliek. Hele wijken hebben hier zijn Oude Vrijheid in vuur en vlam gezet. Door dogmatisch doem- en domdenken.

Of door een of andere pyromaan. Ooit zat er zo eentje bij het korps zelf. Was er altijd als de eerste bij om mee te helpen blussen. Zijn enthousiasme stond in verhouding tot zijn genoegen vooraf bij het aansteken van het vreugdevuur in zijn brein.

Geutelingen zijn zoals het leven, te mooi om te blijven duren. De lastigste evaluatie van de levensgenieter is de exacte inschatting van hoeveel geutelingen je verwerken kan zonder dat de riem gaat knellen, de maag om genade smeekt in schandelijke oprispingen. Doch schuldgevoel is voor zuurpruimen niet voor geutelingen. Geutelingen van Louise welteverstaan.

Illustratie Comité voor een Leefbaar Louise-Marie vzw.