MIJN TUIN VAN HEDEN

IMMUNOTHERAPIE.



Onbestemde angst is wat we voelen telkens Trump zijn gekke bekken trekt. Wat als die kerel aan de knoppen van de kernkoppen straks de wereld naar de knoppen tikt? Vooral beangstigend, is het besef dat het er - anders dan met Nixon in Watergate - voor Trump totaal niet toe doet wat de Pulitzerprijswinnaar Bob Woodward zoal onthult over diens rock around the clock in het Witte Huis.

De snel weg tikkende planetaire tijdbom is die van Trump zelf geworden. De wereld van Woodward en ‘The Washington Post’ ten tijde van Nixon is inmiddels compleet gehackt, uitgehold door de algoritmen van sociale media, grotendeels herleid tot alternatieve feiten.

Dag aan dag worden we gehersenspoeld om de waarheid zélf te wantrouwen. Terwijl onze gedeelde ervaring en betrouwbare perceptie van de werkelijke wereld net dé conditio sine qua non was voor een gemeenschappelijk streven naar rechtvaardigheid. Beetje bij beetje zijn we gaan twijfelen aan onze onzekerheden en traag maar zeker evoluerende alom erkende wetenschappelijke inzichten. Zelfs het gestage voort schuiven van paradigma’s ('de aarde is plat', 'nee ze is rond' ) is nu vervangen door aangepookte twijfel om zowel aloude denkbeelden als nieuwe inzichten. In ruil voor de nepverhalen van het nieuwe nihilisme en cretinisme.

Wat rest is dat ene dominante survival of the fittest. Dat wordt vandaag alom ingevuld als het recht van de sterktste. Meer dan ooit worden rechtvaardigheid en waarheidsliefde brutaal weg gewalst door genadeloos streven naar steeds meer macht gestoeld op het domdenken van populisme, extremisme en eigen belang in al zijn vermommingen en verpakkingen. Waarbij het middenveld weg moet. Inleving, solidariteit, rechtvaardigheidsstreven, eruditie, echte kennis, degelijk vakmanschap, kwaliteit en inzicht zijn daarbij voor niks meer nodig. Integendeel: ze storen. Stoere quotes en haatpraat moeten volstaan ‘om het helemaal te maken’ en te scoren bij de ene elite die de andere vervangt.

Volgens Susan Neiman heeft ook het al te gratuite postmodernisme daartoe bijgedragen. Was voor postmodernisten (Michel Foucault voorop ) niet elk ideaal de uitdrukking van een of andere onderliggende macht? Diende niet élke oude waarde te worden ondermijnd? Werd niet àlles relatief? Eigenlijk gaf Foucault daarmee gewoon de zoveelste versie weg van Thrasymachus, sofist uit Plato’s eerste boek van De Republiek. Rechtvaardigheid en waarheid worden gereduceerd tot die van de markt door de sterkste schreeuwer. C'est le dernier qui a crié le plus fort qui a raison. A cry for freedom wordt in de remake: A cry for me and myself.

In die zin is Trump de postmoderne schreeuwer van zijn tijd. Met zijn eigen Grote Gelijk. Tegenover de angst waarmee hij vandaag de wereldbol als Charlie Chaplin op zijn handen dansen doet, kunnen we volgens Immanuel Kant maar twee… kanten op. Of we gaan voluit voor rechtvaardigheid. Waarbij we ons vertrouwen stellen in no-nonsense positivo’s die ons en de hele planeet op een dag verrukken met hun veel hoop verwekkende immunotherapie tegen kanker en hiervoor terecht de Nobelprijs voor Geneeskunde krijgen. Of we geven onze eigen kleine en grote wereld uit handen, laten hem over aan schreeuwers van het 'kaliber' Trump, aan al diens klonen en crimiclowns alom ter wereld - tot hier bij ons in Het Oude Avondland toe - met al hun truken van hun heilig verklaarde markt en hun Eigen Belang Eerst.

‘Mijn Tuin Van Heden’. Dagboeknotities.

‘Angst’. Trump in het Witte Huis. Bob Woodward.
‘Filosofisch Veldwerk’. Florentijn Van Rootselaar.