TOEVALLIG HEDEN

PURE SCHOONHEID

Streelzachte cello vanuit het verste klasje. Pure schoonheid uit een septemberse sax. Wervelend ballet van twintig vingers in een quatre mains van twee leerkrachten. Duet van diva’s met stemmen uit het paradijs van Amadeus. De vrolijkheid van kinderkunst in prachtige tegelmozaïeken. Gitaren drum accordeon gezang.

Aldus de hergeboorte meemaken van je stad. Ze aanschouwen, horen, beleven in de vele kamers van de oude textielfabriek omgetoverd tot wat nu al de allemooiste cultuursite van de hele Vlaamse Ardennen is.

Aldus de metamorfose van je stad zien. De gedrevenheid van je stadsgenoten voelen in alles wat gaandeweg het chagrijn en de gramschap voorgoed in de vergeetput van de petite histoire drijft.

Deze stad is op haar mooist als ze wil zijn zoals De Ververij ze ons vandaag toont. Dat is het waar het ons met zijn allen om te doen is. Als we maar genoeg blijven houden van Ronse om onze geschillen en verschillen te overstijgen.

Laat ons elk zijn gedacht hebben en dat ook ronduit aan mekaar zeggen. Zelfs al valt er nu en dan tussen de mooie liedjes door een dissonant fraseke waarvan we zelf niet goed weten of we het al dan niet als Ronsies compliment dienen te capteren.

Je kan het identiteit noemen of diversiteit.
In elk geval is het Ronse: stad van deze tijd.

Trots kunnen we zijn op de pracht van onze gestadige aanpassing. Trots op ons vastberaden verzet tegen de vermaledijding. Fier op deze constante verbetering en verandering. Schoonheid van en in Ronse. Waarin we ons altijd weer opnieuw terugvinden tuupe. Overheen de barrages van de omliggende heuvelen. En die in ons hoofd.

'Academie Vlaamse Ardennen'.
Cultuur Centrum De Ververij
Wolvestraat. Ronse.

(Foto's : met dank Koen Lauwereyns en Xavier Vancoppenolle)