BLOGBOEK
DE KARTS ZIJN GESCHUD
De Boss van de LU vraagt me wat ik ervan vind, zo 8 Uren Karting door de binnenstraten van de stad. De LU staat nièt voor 'Liberale Unie' maar voor 'Local Unique'. Zelf staat Yves Wieleman met zijn team op dat moment 20ste, op een totaal van 30 kartploegen die door de straten scheuren.
‘We zijn veel te zwaar’, zegt hij me.
‘We wegen 500 kilo, tuupe’.
Een goeie zaak voor de café’s op de markt, zeg ik dat zeker. Mixed emotions heb ik. Karting bekoort me namelijk al van in de tijd van de Torck-competities op de dijk, waarin we ons als kids Steve Warson en Michel Vaillant waanden. We kregen een doos Nesquick en een onnozel vlaggetje van 'Le Soir' cadeau bij wijze van trofee. Maar ons geluk kon niet op en smaakte naar chocolademelk.
Karts, wat ik ervan vind? Ik dien een neutraal antwoord schuldig te blijven. In een vorig leven was ik namelijk zelf de trotse eigenaar van zo’n competitiekarretje. Met mijn broers toerde ik ermee over fabrieksterreinen vol spijkers van bekisting. Ik had het in mijn hoofd gestoken de nieuwe Goldstein te worden: vele malen wereldkampioen kart, in verre landen. Ik strandde met mijn jongensdroom op de ‘toetskies’ van de wolbekisting. Wijlen mijn oudere broer Johan laadde de kart (die hij zelf wel eens bezigde voor zijn travellings als cameraman) op het dak van zijn 2CV, richting Bandencentrale Vandercoilden. Zo'n kleine bandjes hadden ze niet. ‘s Anderendaags zocht ik een koper om mijn investering in de race-wereld te recupereren. Jeugdzonde. Een van de vele.
Later zou ik in de ‘Brussels Indoor Kart’ recht tegenover de krant in Groot-Bijgaarden dan toch nog ‘Rapste Karter van de gazet’ worden. Mijn oorkonde liet ik helaas rondslingeren ter redactie. Bij mijn verloren illusies omtrent het perswezen in het algemeen en a-commerciële krantenjournalistiek in het bijzonder. Win ik dan een keer iets.
Voor herhaling vatbaar? Als het van Dirk Oosterlynck afhangt zeker niet. Toch niet in de binnenstad. Oosterlynck is de neef van wijlen de befaamde kunstenaar Jean. Doch dit kan hij ook niet helpen. Als architect is hij zelf een meer dan verdienstelijk redder van statige oude panden en projectontwikkelaar van mooie nieuwe flats in de binnenstad ondermeer aan de Sint-Martinus en de Fostierlaan. Gisteren ventileerde hij uur na uur zijn ongenoegen over het verloop der gebeurtenissen aan de voordeur van zijn Patrimundo, hoek Zuidstraat en Pelgrimstraat. Tot hij het voor bekeken hield en naar rustige oorden vluchtte. Een greep uit zijn quotes:
‘Vandaag 8 uur Karting in Ronse. Wat een geweldige activiteit voor deze stad. Perfect passend in het tijdsbeeld en de profilering van Ronse. Groen, familievriendelijk en cultureel. ‘En volk dat er is!’. ‘Met dank aan schepen van Feestelijkheden De Riemaker. Horeca rules Ronse, as always.’ ‘Ben hier weg, teveel lawaai. Vind wel een andere plek om te BBQ’en.’ ‘Yeah! De 8 uren zijn voorbij. Niet voor herhaling vatbaar. Althans niet in het stadscentrum.’
Oosterlynck had er vooraf al fijntjes op gewezen dat Ronse genomineerd is als.... duurzaamste gemeente voor 2012. Hij hoopte voor Ronse dat de jury die dag niet langs de 'Karting Streets of Ronse' passeren zou.
Peter Dhooge, de organisator van 'Ronse Opscène' vond het anders als deelnemer voor het Gemco-Team wel leuk. En als kinesist levert het zo te horen bovendien klandizie op en worden hier nieuwe markten verkend.
Peter: ‘Geradbraakt, doodop, pijn in de schouders, kletsnat van het zweet, maar ... gelukkig om te kunnen deelgenomen hebben aan deze 8 uren van Ronse, in een fantastisch team dat echt niet gespaard werd van pech, wiel verloren, remblokken te rap versleten , starter kapot... ofwel ... niet kunnen rijden :-) Volgend jaar terug ??? ‘
Circus Rothnacum
‘Als ik iets organiseer is het altijd perfect’, lacht organisator Christophe Kerkhove me breed toe. Ik feliciteer hem om zijn perfectie. Terwijl mijn kleinste dierbaren wat verderop over het brugje hangen, knallen vijf karts eronder tegen malkander. Ze zetten hun karts weer in de goeie richting en rijden gewoon door. The winner takes it all.
Aan de Veemarkt probeert een karavaan van 'Cirque Zavatta' hopeloos een doorgang te vinden. In de Zuidstraat gids ik mijn schrijfbroerke (in het ware leven spoedarts) Yoni Sadaune naar een spoedige passage voor een eindspurtje naar zijn zondagse trein voor Brussel.
WE SCHREEUWEN MEKAAR TOE DAT WE WEL EEN VOLGENDE KEER RUSTIG ZULLEN BIJPRATEN OVER DE TOEKOMST VAN RONSE TUUPE!
De Boss van de LU vraagt me wat ik ervan vind, zo 8 Uren Karting door de binnenstraten van de stad. De LU staat nièt voor 'Liberale Unie' maar voor 'Local Unique'. Zelf staat Yves Wieleman met zijn team op dat moment 20ste, op een totaal van 30 kartploegen die door de straten scheuren.
‘We zijn veel te zwaar’, zegt hij me.
‘We wegen 500 kilo, tuupe’.
Een goeie zaak voor de café’s op de markt, zeg ik dat zeker. Mixed emotions heb ik. Karting bekoort me namelijk al van in de tijd van de Torck-competities op de dijk, waarin we ons als kids Steve Warson en Michel Vaillant waanden. We kregen een doos Nesquick en een onnozel vlaggetje van 'Le Soir' cadeau bij wijze van trofee. Maar ons geluk kon niet op en smaakte naar chocolademelk.
Karts, wat ik ervan vind? Ik dien een neutraal antwoord schuldig te blijven. In een vorig leven was ik namelijk zelf de trotse eigenaar van zo’n competitiekarretje. Met mijn broers toerde ik ermee over fabrieksterreinen vol spijkers van bekisting. Ik had het in mijn hoofd gestoken de nieuwe Goldstein te worden: vele malen wereldkampioen kart, in verre landen. Ik strandde met mijn jongensdroom op de ‘toetskies’ van de wolbekisting. Wijlen mijn oudere broer Johan laadde de kart (die hij zelf wel eens bezigde voor zijn travellings als cameraman) op het dak van zijn 2CV, richting Bandencentrale Vandercoilden. Zo'n kleine bandjes hadden ze niet. ‘s Anderendaags zocht ik een koper om mijn investering in de race-wereld te recupereren. Jeugdzonde. Een van de vele.
Later zou ik in de ‘Brussels Indoor Kart’ recht tegenover de krant in Groot-Bijgaarden dan toch nog ‘Rapste Karter van de gazet’ worden. Mijn oorkonde liet ik helaas rondslingeren ter redactie. Bij mijn verloren illusies omtrent het perswezen in het algemeen en a-commerciële krantenjournalistiek in het bijzonder. Win ik dan een keer iets.
Voor herhaling vatbaar? Als het van Dirk Oosterlynck afhangt zeker niet. Toch niet in de binnenstad. Oosterlynck is de neef van wijlen de befaamde kunstenaar Jean. Doch dit kan hij ook niet helpen. Als architect is hij zelf een meer dan verdienstelijk redder van statige oude panden en projectontwikkelaar van mooie nieuwe flats in de binnenstad ondermeer aan de Sint-Martinus en de Fostierlaan. Gisteren ventileerde hij uur na uur zijn ongenoegen over het verloop der gebeurtenissen aan de voordeur van zijn Patrimundo, hoek Zuidstraat en Pelgrimstraat. Tot hij het voor bekeken hield en naar rustige oorden vluchtte. Een greep uit zijn quotes:
‘Vandaag 8 uur Karting in Ronse. Wat een geweldige activiteit voor deze stad. Perfect passend in het tijdsbeeld en de profilering van Ronse. Groen, familievriendelijk en cultureel. ‘En volk dat er is!’. ‘Met dank aan schepen van Feestelijkheden De Riemaker. Horeca rules Ronse, as always.’ ‘Ben hier weg, teveel lawaai. Vind wel een andere plek om te BBQ’en.’ ‘Yeah! De 8 uren zijn voorbij. Niet voor herhaling vatbaar. Althans niet in het stadscentrum.’
Oosterlynck had er vooraf al fijntjes op gewezen dat Ronse genomineerd is als.... duurzaamste gemeente voor 2012. Hij hoopte voor Ronse dat de jury die dag niet langs de 'Karting Streets of Ronse' passeren zou.
Peter Dhooge, de organisator van 'Ronse Opscène' vond het anders als deelnemer voor het Gemco-Team wel leuk. En als kinesist levert het zo te horen bovendien klandizie op en worden hier nieuwe markten verkend.
Peter: ‘Geradbraakt, doodop, pijn in de schouders, kletsnat van het zweet, maar ... gelukkig om te kunnen deelgenomen hebben aan deze 8 uren van Ronse, in een fantastisch team dat echt niet gespaard werd van pech, wiel verloren, remblokken te rap versleten , starter kapot... ofwel ... niet kunnen rijden :-) Volgend jaar terug ??? ‘
Circus Rothnacum
‘Als ik iets organiseer is het altijd perfect’, lacht organisator Christophe Kerkhove me breed toe. Ik feliciteer hem om zijn perfectie. Terwijl mijn kleinste dierbaren wat verderop over het brugje hangen, knallen vijf karts eronder tegen malkander. Ze zetten hun karts weer in de goeie richting en rijden gewoon door. The winner takes it all.
Aan de Veemarkt probeert een karavaan van 'Cirque Zavatta' hopeloos een doorgang te vinden. In de Zuidstraat gids ik mijn schrijfbroerke (in het ware leven spoedarts) Yoni Sadaune naar een spoedige passage voor een eindspurtje naar zijn zondagse trein voor Brussel.
WE SCHREEUWEN MEKAAR TOE DAT WE WEL EEN VOLGENDE KEER RUSTIG ZULLEN BIJPRATEN OVER DE TOEKOMST VAN RONSE TUUPE!
posted by Stef Vancaeneghem at 09:24
<< Home