RONSE DE PASSIE EN DE PIJN
PASCALE PLATEL
VAN ALLE RONSENAARS
DE COCO CHANDELLE
Precies als bij d’annonce dat ze JFK in Dallas hadden neergelegd weet ik nog goed wat ik aan het doen was op het moment dat ik Pascale Platel voor het eerst een bricole van bij Tricot Nicole uit haar sacoche diepen zag. Gentsche cuberdons vreten. De exuberante elegantie waarmee de divine blondine ons blazen kwam verkopen vond ik subito sancto vree wijs. Een verfrissing tussen twee tinten grijs.
En kust nu mijn oor, wa krijgen we nu? Een dierbare die hier in huis Libelle feuilleteert om de tijd te verdrijven in afwachting van verder toch niks dan Chinees badminton op teevee, stopt het me onder de neus.
'Ze houdt ook van Ronse.'
'Wie houdt er
- ook - van Ronse ?
‘Eh bien
cette blonde.'
'Mee haar sjaalke
autour du cou
tu sais bien.'
Behalve mijn makker Maître Pascal, Sommelier des Saintes Saveurs ken ik maar één zot dozeke dat voor de rest wijs genoeft is om boekskes te illustreren: Pascale Platel. Monument van Gent. (Niet dat paleis van Guy Verhofstadt aan de Lievekaaikant maar: dé Sterre van Gent). Duizend en één nacht keer authentieker dan die met haar opwaaiend plisséroksken boven die ingebouwde blarenrapers in de trottoirs van Hollywood in de tijd van het Dallas van voor J.R. Ik met haar in de Libelle op de schoot dus. En dan daarin deze vraag aan de Gantoise: 'Waar zou je een toeriste naartoe sturen?'
En wa zegt Pascale Platel?
Ze gaat het zeggen. Het komt.
Als een toast oat nen bruudruuster:
‘Ronse. Dat is voor mij echt een Vlaamse stad. Een beetje groezelig. Maar als je ernaartoe rijdt, voel je je in de Provence. Van de stad zelf is een hoek af, ik heb dat graag. Het doet een beetje pijn, daar zijn. Ik vind die groezeligheid van vroeger prachtig, zoals de Marollen. De Vlaming is voor mij zoals Ronse: lelijk en schoon.’
Voilà. En Pascale Platel de schat, ze is zelf een beetje gelijk Ronse. Een hoek af. Maar als je goed kijkt… heel schoon. Mademoiselle Platel, van alle Ronsenaars voortaan de Coco Chandelle. Diedjoe delicieus toch. Zo ne verschen malschen Gentschen cuberdon.
(Foto:Stephan Peleman)
VAN ALLE RONSENAARS
DE COCO CHANDELLE
Precies als bij d’annonce dat ze JFK in Dallas hadden neergelegd weet ik nog goed wat ik aan het doen was op het moment dat ik Pascale Platel voor het eerst een bricole van bij Tricot Nicole uit haar sacoche diepen zag. Gentsche cuberdons vreten. De exuberante elegantie waarmee de divine blondine ons blazen kwam verkopen vond ik subito sancto vree wijs. Een verfrissing tussen twee tinten grijs.
En kust nu mijn oor, wa krijgen we nu? Een dierbare die hier in huis Libelle feuilleteert om de tijd te verdrijven in afwachting van verder toch niks dan Chinees badminton op teevee, stopt het me onder de neus.
'Ze houdt ook van Ronse.'
'Wie houdt er
- ook - van Ronse ?
‘Eh bien
cette blonde.'
'Mee haar sjaalke
autour du cou
tu sais bien.'
Ronse. Dat is voor mij echt een Vlaamse stad. Een beetje groezelig. Maar als je ernaartoe rijdt, voel je je in de Provence.
Behalve mijn makker Maître Pascal, Sommelier des Saintes Saveurs ken ik maar één zot dozeke dat voor de rest wijs genoeft is om boekskes te illustreren: Pascale Platel. Monument van Gent. (Niet dat paleis van Guy Verhofstadt aan de Lievekaaikant maar: dé Sterre van Gent). Duizend en één nacht keer authentieker dan die met haar opwaaiend plisséroksken boven die ingebouwde blarenrapers in de trottoirs van Hollywood in de tijd van het Dallas van voor J.R. Ik met haar in de Libelle op de schoot dus. En dan daarin deze vraag aan de Gantoise: 'Waar zou je een toeriste naartoe sturen?'
En wa zegt Pascale Platel?
Ze gaat het zeggen. Het komt.
Als een toast oat nen bruudruuster:
‘Ronse. Dat is voor mij echt een Vlaamse stad. Een beetje groezelig. Maar als je ernaartoe rijdt, voel je je in de Provence. Van de stad zelf is een hoek af, ik heb dat graag. Het doet een beetje pijn, daar zijn. Ik vind die groezeligheid van vroeger prachtig, zoals de Marollen. De Vlaming is voor mij zoals Ronse: lelijk en schoon.’
Voilà. En Pascale Platel de schat, ze is zelf een beetje gelijk Ronse. Een hoek af. Maar als je goed kijkt… heel schoon. Mademoiselle Platel, van alle Ronsenaars voortaan de Coco Chandelle. Diedjoe delicieus toch. Zo ne verschen malschen Gentschen cuberdon.
(Foto:Stephan Peleman)
<< Home