SI NON E VERO

12 juli 1940. Op de Mairie van Paimpol wordt het nieuwe leven aangegeven van een meisje dat daar zeventig jaar later met dankbare weemoed en vage verlatingsdroefheid haar geboorte-attest zal komen ophalen. Met haar man, haar twee spetters van zonen en haar zes kleinkinderen zal ze hierna het mondaine Dinard bezoeken wat verderop, één van de plekken die van Bretagne een pannenkoekenhuis maken waar walmen geflambeerde Grand-Marnier de aroma’s van haar eerste levensdagen voor goed hebben weggedreven.

Tevergeefs heeft ze hier gezocht naar haar grote witte geboortehuis bovenop de falaise waar ze met haar familie als boreling de eerste oorlogsmaanden heeft doorgebracht. In haar strak tailleur van Zara, remake van de herkenbare Chanel-look, doet ze denken aan films met Romy Schneider. ‘Une histoire simple.’ Simpel als een leven dat zich rimpelloos afspelen zou in het lommer van een driehonderd jaar oude olijfboom. Vanzelfsprekend als een zorgeloos bestaan, ver van de wereldse kwel van Pakistaanse modderstromen en de wanhoop van maandenlang ingegraven Chileense mijnwerkers.

Ze hebben de crash van de opgestapelde erfenissen en navenante spaartegoeden overleefd. Dezelfde banken die eerder geprivatiseerd waren, zijn gered met overheidsgeld dan voor de neus van de belastingbetaler doorverkocht aan Frankrijk en Nederland. Er worden nu zelfs weer staatsbons uitgegeven, zodus waar hebben ze het over met hun staatsschuld? Er is nog vertrouwen in de toekomst van het land, de boedelscheiding is nog niet voor morgen. Dit kan wel nog een tijd doorgaan. Haar tijd.

Zoals altijd al oogt ze tien jaar jonger dan ze is. Ze draagt zorg voor zichzelf, al wil ze best wel met mate genieten van een koel glaasje Mâcon-Villages. Zonder daarbij de calorieën te tellen zoals sommige van haar vriendinnen die haar de ene ene dag komen opnaaien met Start-to-Run, de andere dag met brood van Sonia Kimpen dat je per vezel lijkt te betalen .

Er zijn de jongste jaren wat zorgen geweest. Klassieke ziekteverschijnselen in domeinen waar de geneeskunde enorme vooruitgang heeft geboekt. Vroeger ging je eraan dood. Nu lappen ze je op in hun snelle ééndagsklinieken vanwege de onbetaalbare ligdagsprijs en de enorme tekorten in de sociale zekerheid. Alles is gedekt door de hospitaalverzekering. No worries.

Er waren wat banale turbulenties die elk eenvoudig bestaan vroeg of laat tijdelijk overhoop gooien, doorgaans net na een zorgeloze vakantietijd in de maanden dat je alle grondlasten en septemberrekeningen tegelijk op je dak krijgt. Bovenop een chauffageketel die het laat afweten, een wasmachine die aan vervanging toe is en heeft u al gedacht aan een nieuwe condensketel want de regering geeft nu nog wel een premie maar zekerheid voor volgend jaar is er niet want het geld is op en zal ik u dan boeken voor een nieuwe ketel?

Doch nu zit alles weer goed. De nieuwste scans en bloedonderzoeken geven onbeperkt groen licht op mobiliteit. Te land, ter zee en in de blauwe luchten van Ryanair. De staanplaatsen die deze maatschappij overweegt, vormen geen bedreiging. Er zal zo nodig worden bijbetaald. Voor de vleugels, de staart, het landingsstel en de zwemvesten onder haar voeten. De beperking van het vliegpersoneel, dat is andere koek. Nog maar één piloot en voor de rest als co-piloot een stewardess die op de computer landt, nee dat ziet ze nog niet echt zitten.

Maar voorlopig hoeven de rolkoffers nog niet te worden weggeschonken aan haar kleinkinderen. De Amalfitaanse kust nog één keer in het najaar eer de Napolitaanse Camorra ze helemaal inpikt. Een cultureel reisje naar Barcelona, Istanbul en Praag. Die betaalbare maar leuke Riad in Marrakesh. Luxe Paradores in Andalusië. Comfortabele poussada’s in Coïmbra.

Afwisseling en verdrijving: van de zwarte gaten. Want ze heeft tegelijk niks omhanden en toch van alles te doen. Het niks komt van de leegte die elke relatie, na de roes van de passie en de verdoving van de routine, gaandeweg ondermijnt. Leegte en stilte die ze bestrijdt met cultuur en lectuur. Als de prijs die ze betaalt voor de vrede in het huishouden en de sereniteit van haar schoon bestaan. Het van alles komt van haar kleinkinderen die als een warme golf van jeugdige vrolijkheid rondom haar hangen, de herinnering aanpoken van door haar allang verdrongen en vergeten verlangens.

Ze neemt het attest van haar geboorte in ontvangst. Ze poseert als Paimpolaise voor pixels alom. Daddy Cool. Mamy warm. Voor haar kerst wil ze zo’n bewegend nieuw fotokadertje dat ze in de Fnac van Nice heeft zien oplichten. Voor als ze straks weer alleen is en alles weer boven komt. Haar hele leven. Met alle anderen die nu allemaal dood zijn maar meer dan ooit in haar hart voortleven.

‘SI NON E VERO’.
Copyright Stef Vancaeneghem.