DE OMLOOP VAN HET VOLK ZIT EROP

Hugo Camps in De Morgen, over de aangekondigde dood van de krant Het Volk op 10 mei:

Volkske

Een krantentitel die verdwijnt: ach, daar liggen marketeers niet wakker van. Ik wel. Generaties zijn opgegroeid met Het Volk. Er was een tijd dat het zowat de enige krant was die in katholieke scholen gelezen mocht worden. Wie zijn brood verdiende bij het ACV, de Boerenbond, colleges en internaten was gedoemd tot Het Volk. De krant als het bedrukte spiegelbeeld van een sacrament.
Thuis werd het Volkske gelezen. Het woord ontzuiling bestond nog niet. Ik herinner me de heftige commentaren van Emiel Van Cauwelaert en van zijn broer, die onder de nom de plume 'Schildwacht' publiceerde. Altijd Rerum Novarum.
Schildwacht: het klinkt toch anders dan Yves Desmet. In elke alinea kwamen eindeloze legers voorbij. Oorlogsjaren vooral. Emiel rookte Groene Michel, dat mocht toen nog ter redactie en dat lees je wel aan een hoofdartikel af.
CVP-ministers van ACV-strekking waren als de dood voor Emiel en Schildwacht. P.W. Segers, De Paepe, Bertrand, De Saeger: het liefst waren ze elke avond op restaurant gegaan met de gebroeders Van Cauwelaert. Zelfs vader Eyskens pleegde soms een telefoontje. Maar de echte huisvriend was Theo Lefèvere.
Alweer jaren dood.
Het Volkske was mijn aanbeden zomerkrant. In de weken van de Tour de France, om precies te zijn. Dan stonden kinderen aan dorpswegen te leuren met een soortement avondeditie. Ze droegen het petje van de krant. In hooguit drie pagina's werd de etappe van de dag beschreven. Nou ja, je kon lezen wie gewonnen had. Charmante oplichters. Verder alleen maar liturgische teksten. Over pijn en afzien, over naastenliefde, over de noblesse van steenpuisten tussen scrotum en anus.
De Ernest Claes van die tijd was Jan Cornand. Ook hij zag in de split van Nini Van Looy een bliksemschicht. Jan was meer van de Witte Dame dan Coppi.
Verbeelding.
Exit Het Volkske: mij doet het pijn.

Hugo Camps