DE BENIEUWDE RONSENAAR (109)

ERIK TACK
BEZORGT CYPRIANO
MAGISTRALE
COME BACK

MADRIGAAL
MET
TEGENSTEM

CYPRIAAN DE RORE
DRIJFT MEERDERHEID
TOT PIJNLIJKE POLYFONIE

Straf manneke, die Cypriaan De Rore. Pakweg vierhonderdtweeënveertig jaar na zijn dood in Parma, zorgt hij via een stevig agendapunt van Erik Tack voor een pijnlijke uitschuiver en zelfs een accidenteel breukske binnen de Ronsese bestuursmeerderheid van CD&V en Spa-Groen!... Cypriaan wie?

Geen paniek als u hem niet kent. Wat mijn ‘Lexicon van de Klassieke Muziek’ van hem vermeldt is dat hij vermoedelijk in 1516 (het kan ook een jaar eerder geweest zijn) geboren werd in Parma en 49 jaar later overleed in Parma.

Cypriaan, Cypriano voor de belladonna’s, verbleef vrijwel zijn gehele leven in Italië. Hij begon zijn loopbaan als zanger aan de San Marco in Venetië, werd een leerling van Adriaan Willaert en in 1547 kapelmeester aan het hof van Ferrara.

In 1560 werd hij kapelmeester aan het hof van Parma en drie jaar later, na de dood van zijn meester Willaert, werd hij kapelmeester van San Marco.

Cypriano wachtte niet op de gemeenteraad van Ronse maandag om werelroem te verwerven. Daar zorgden zijn 125 madrigalen voor: waarvan 30 op teksten van Petrarca. De Rore schreef ook 65 motetten, 5 missen, 8 psalm-en magnificatcomposities, 1 Johannespassie en de Madrigali Cromatici (een cyclus van 5 delen die hij schreef tussen 1545 en 1566).

De Deruuries

Wat heeft dit alles nu met Ronse te maken? Als ik naar mijn onnavolgbare gewezen Estheticaleraar Albert Cambier luister (en dat doe ik graag want zoals eenieder weet hij is een man die zelf een hele zelf opgegraven esplanade naar zijn naam verdient): zeer veel.

In een artikelenreeks voor het blad van het Davidsfonds ontrafelde Albert Cambier de herkomst van De Rore. En jawel, dàt opzoekingswerk leidde ertoe dat er met zekerheid kan worden gesteld dat de roots van de Rore hier in Ronse liggen.

Albert Cambier (in zijn besluit):

‘We kunnen besluiten dat het veelvuldig voorkomen van de naam Cypriaan De Rore in een Ronsische familie in de 15e - 16e eeuw, de dubbele terugkeer van de kunstenaar uit Italië op ogenblikken dat te Ronse dramatische gebeurtenissen de familie in erge zorgen brachten, welke vrij trouw in de correspondentie van de meester werden weergegeven, de overeenkomst van onze bevindingen over de naam van Cypriaans vader en de bevestiging ervan in een huurcontract van de kunstenaar in Parma, de dubbele verwantschap van de familie De Rore met het geslacht Payen, het rijke muzikale milieu aan onze collegiaal in die tijd en tenslotte de verbluffende gelijkenis van het familiemerk van de kunstenaar met dat van de Ronsische De Rores, de Ronsische afstamming van de grote componist boven elke twijfel verheffen.’

Ja maar…nee

Terecht stelde oppositieleider Erik Tack van Het Vlaams Belang de Ronsese gemeenteraad maandag dan ook voor om deze middeleeuwse componist met wereldfaam én duidelijke Ronsese roots hier een straatnaam te geven.

Daarnaast zou volgens de oppositieleider van Ronse een stuurgroep in samenwerking met de dienst cultuur ‘voorstellen kunnen uitwerken om Cypriano De Rore meer bekendheid te geven binnen en buiten Ronse, zijn Ronsese afkomst te beklemtonen, zijn belang in de muziekgeschiedenis te benadrukken en in het kader van het cultuurbeleid te Ronse op regelmatige basis zijn werken uit te voeren in onze stad.’

Dit - toegegeven terecht en knap - voorstel van Tack leidde merkwaardig genoeg tot de grootste verwarring en zelfs tot een tijdelijk breukske binnen de meerderheid. Ter stemming bleek dat de CD&V voor was en de Spa tegen…

De bestuursmeerderheid schrok zelfs achteraf zodanig van zijn eigen blunder dat zij….daarop een herstemming voorstelde.

Joris Vandenhoucke wees erop dat er eigenlijk al een Stuurgroep was opgericht,dat hoe dan ook alle initiatieven moesten komen opborrelen vanuit de Cultuurraad en niet vanuit de raad dienden te worden opgelegd aan de veldwerkers.

Luc Dupont verweet Tack de pluimen op De Rore's hoed tot de zijne te willen maken.

De Sp.a zei bij monde van Leander De Cauter tegen het voorstel van Erik tack te zijn omdat de Cultuurraad autonoom moet kunnen werken van onderuit, niet van bovenaf.

Waarop Erik Tack: ‘De meerderheid maakt er hier gewoon een lolleke van. Het doet me denken aan een voetbalmatch waarbij de regels tijdens de match zelf nog gewijzigd worden naar eigen goeddunken’.

Pijnlijk was hierbij vooral dat CD&V fractieleider Diederik Van Hamme zich duidelijk had vergaloppeerd met een zweverige ja-maar-nee stem. De wat warrige nuancering die hij bij zijn ja-stem had meegegeven kon de uitschuiver door de verdeelde stemming binnen de bestuursmeerderheid achteraf niet meer verzachten.

De bestuursmeerderheid ging hier eigenlijk af... als een pijnlijk klinkende polyfonie.

Meer dan 442 na zijn dood zorgt Cypriano aldus voor politieke beroering in de stad waar zijn origine ligt. Als comeback kan dat tellen. Erik Tack had allicht voor zijn voorstel geen beter madrigaal met tegenstem kunnen bedenken.