DE NIEUWE RONSENAAR (119)
ERIK TACK: ZERO ZORRO VAN RONSE
‘Zerotolerantie is het antwoord’, schrijft Erik Tack. De extremistische wonderdoktoor belooft de Ronsenaar in zijn verkiezingspamfletje een radikaal andere politiek. Hij beschikt daartoe over een halve verkiezingslijst: van welgeteld twaalf inwisselbare illustere onbekenden.
Want ook Rudy Gistelinck, voorlaatste van zijn vorige lijfeigenen verdween met de stille trom naar Brugge. En Joost Hysselinckx, zijn enige leenheer met sterk eigen profiel, vluchtte voor de versmachtende alleenheerschappij van de redder van Ronse die geen tegenspraak duldt.
Placebo gélule voor Ronse
Sorry voor het historisch geladen woord, maar in zijn blaadje neemt Tack plotseling gas terug. In een al te doorzichtige poging om snel eventjes zijn doemdenken weer in te slikken, past hij een goedkope truc toe die hem als medicus ongetwijfeld welbekend is: het zogenaamd 'placebo-effect’.
Men diene de patiënt, in deze de argeloze Ronsenaar, een lege capsule oftwel gélule toe. De patiënt denkt dat hij geholpen wordt. Hij voelt zich ‘al veel beter’. Heel eventjes. Bedankt. Hoeveel is mijn schuld meneer den doktoor.
Deze psychosomatische benadering van Ronse blijve onze 25.000 lezers en 40.000 clickers bij deze evenwel gespaard. Wat we als Ronsenaars tuupe willen is niet Tacks placebo-egotrip maar echt beterschap voor Ronse.
Bezigheidstherapie in ’t parlement
Met zijn twaalf chagrijn-apostelen kronkelt Tack zich nu in allerlei haarspeldbochten. Een zielige poging om het Strategisch Plan van bestuursmeerderheid en administratie te recupereren.
Dit als schaamlapje voor de systematische imago-vernietiging die hij ten koste van Ronse en de Ronsenaars al die jaren gehanteerd heeft: om zichzelf in het Vlaams Parlement te tillen.
Alwaar hij dezer dagen dan zeer belangwekkende vragen stelt waar iedereen op zit te wachten omtrent het GIS (Gezondheidsinformatiesysteem).
De Ronsenaar ligt er wakker van, gis ik.
De haring braadt niet langer
Tack doet dus noodgedwongen eventjes lief met het huiswerk van burgemeester Luc Dupont & stadssecretaris Linda Vandekerkhove. Hij heeft begrepen dat zijn grootste tegenstrever erin slaagt de Ronsenaars ervan te overtuigen dat hij Dupont, degelijk en ernstig werk levert als burgemeester ten dienste van àlle Ronsenaars. Dan zonder opgeklopt profiel maar geduldig, hardnekkig, in de diepte, zonder de brulboeien van het negativisme.
Tack wil daar nu zijn graantje van meepikken. Hij beseft maar al te goed dat de Ronsenaars al dat negativisme van hem strontbeu worden. De prachtige markt en het hele centrum gerenoveerd weten en dan een gratuit boekje in je bus met een paar zorgvuldige gezochte doemfoto’s: zelfs de ziekelijkste azijnpisser soigneert er zijn depressie niet langer mee.
Strategisch Flan
Erik Tack beschikt over geen enkel plan voor Ronse. Hij heeft geen andere strategie dan de Ronsenaar te komen vertellen wat die al lang weet. Geen beetje Ronsenaar die de diagnose niet allang voor zichzelf gemaakt heeft.
Tack heeft geen Strategisch Plan, hooguit een Strategisch Flan. Een pudding die na de verkiezingen zo weer ineenzakt: als zijn placebo-kandidaten weer eens weglopen vanwege politiek onbekwaam of gemuilkorfd.
Doctor Tack heeft alleen een plan voor zichzelf. Voor zijn twaalf miljoen salaris van het Vlaams Parlement. Voor zijn vet parlementair pensioen. Waarvan zelfs de hardst werkende Ronsese arts alleen maar kan dromen. Laat staan de gewone Ronsese gepensioneerde.
Het enige wat Tack voor Ronse al ‘gedaan’ heeft is dat hij alles waardoor het door Vlaanderen achtergestelde Ronse extra kwetsbaar geworden is, systematisch heeft opgesmeten in een populistisch haatdiscours. Tot meerdere eer en glorie van zichzelf.
Traangas voor Ronse
‘Zerotolerantie is het antwoord’, probeert hij de Ronsenaars nu nog wijs te maken. Tack spreekt nu over Ronse als had hij het over een risicovoetbalmatch waarop hij geen stewards wil maar traangas.
Al weten we inmiddels dat de eed van Hippocrates die hij als arts gezworen heeft hem niet in het minst hindert om Ronsese baby’s op hun etnische afkomst af te rekenen, toch zou je kunnen verwachten dat zo’n man tenminste iets heeft opgestoken van Aristoteles gulden middenweg als minste kwaad. Maar neen. Traangas en prikkeldraad voor Ronse.
Als placebo kan het tellen. Zerotolerantie. Zero voor tolerantie. Tack, de Zorro van de Zerotolerantie. Le Zéro Zorro est arrivé. Le grand Zorro. Avec son cheval et son grand placebo.
‘Zerotolerantie is het antwoord’, schrijft Erik Tack. De extremistische wonderdoktoor belooft de Ronsenaar in zijn verkiezingspamfletje een radikaal andere politiek. Hij beschikt daartoe over een halve verkiezingslijst: van welgeteld twaalf inwisselbare illustere onbekenden.
Want ook Rudy Gistelinck, voorlaatste van zijn vorige lijfeigenen verdween met de stille trom naar Brugge. En Joost Hysselinckx, zijn enige leenheer met sterk eigen profiel, vluchtte voor de versmachtende alleenheerschappij van de redder van Ronse die geen tegenspraak duldt.
Placebo gélule voor Ronse
Sorry voor het historisch geladen woord, maar in zijn blaadje neemt Tack plotseling gas terug. In een al te doorzichtige poging om snel eventjes zijn doemdenken weer in te slikken, past hij een goedkope truc toe die hem als medicus ongetwijfeld welbekend is: het zogenaamd 'placebo-effect’.
Men diene de patiënt, in deze de argeloze Ronsenaar, een lege capsule oftwel gélule toe. De patiënt denkt dat hij geholpen wordt. Hij voelt zich ‘al veel beter’. Heel eventjes. Bedankt. Hoeveel is mijn schuld meneer den doktoor.
Deze psychosomatische benadering van Ronse blijve onze 25.000 lezers en 40.000 clickers bij deze evenwel gespaard. Wat we als Ronsenaars tuupe willen is niet Tacks placebo-egotrip maar echt beterschap voor Ronse.
Bezigheidstherapie in ’t parlement
Met zijn twaalf chagrijn-apostelen kronkelt Tack zich nu in allerlei haarspeldbochten. Een zielige poging om het Strategisch Plan van bestuursmeerderheid en administratie te recupereren.
Dit als schaamlapje voor de systematische imago-vernietiging die hij ten koste van Ronse en de Ronsenaars al die jaren gehanteerd heeft: om zichzelf in het Vlaams Parlement te tillen.
Alwaar hij dezer dagen dan zeer belangwekkende vragen stelt waar iedereen op zit te wachten omtrent het GIS (Gezondheidsinformatiesysteem).
De Ronsenaar ligt er wakker van, gis ik.
De haring braadt niet langer
Tack doet dus noodgedwongen eventjes lief met het huiswerk van burgemeester Luc Dupont & stadssecretaris Linda Vandekerkhove. Hij heeft begrepen dat zijn grootste tegenstrever erin slaagt de Ronsenaars ervan te overtuigen dat hij Dupont, degelijk en ernstig werk levert als burgemeester ten dienste van àlle Ronsenaars. Dan zonder opgeklopt profiel maar geduldig, hardnekkig, in de diepte, zonder de brulboeien van het negativisme.
Tack wil daar nu zijn graantje van meepikken. Hij beseft maar al te goed dat de Ronsenaars al dat negativisme van hem strontbeu worden. De prachtige markt en het hele centrum gerenoveerd weten en dan een gratuit boekje in je bus met een paar zorgvuldige gezochte doemfoto’s: zelfs de ziekelijkste azijnpisser soigneert er zijn depressie niet langer mee.
Strategisch Flan
Erik Tack beschikt over geen enkel plan voor Ronse. Hij heeft geen andere strategie dan de Ronsenaar te komen vertellen wat die al lang weet. Geen beetje Ronsenaar die de diagnose niet allang voor zichzelf gemaakt heeft.
Tack heeft geen Strategisch Plan, hooguit een Strategisch Flan. Een pudding die na de verkiezingen zo weer ineenzakt: als zijn placebo-kandidaten weer eens weglopen vanwege politiek onbekwaam of gemuilkorfd.
Doctor Tack heeft alleen een plan voor zichzelf. Voor zijn twaalf miljoen salaris van het Vlaams Parlement. Voor zijn vet parlementair pensioen. Waarvan zelfs de hardst werkende Ronsese arts alleen maar kan dromen. Laat staan de gewone Ronsese gepensioneerde.
Het enige wat Tack voor Ronse al ‘gedaan’ heeft is dat hij alles waardoor het door Vlaanderen achtergestelde Ronse extra kwetsbaar geworden is, systematisch heeft opgesmeten in een populistisch haatdiscours. Tot meerdere eer en glorie van zichzelf.
Traangas voor Ronse
‘Zerotolerantie is het antwoord’, probeert hij de Ronsenaars nu nog wijs te maken. Tack spreekt nu over Ronse als had hij het over een risicovoetbalmatch waarop hij geen stewards wil maar traangas.
Al weten we inmiddels dat de eed van Hippocrates die hij als arts gezworen heeft hem niet in het minst hindert om Ronsese baby’s op hun etnische afkomst af te rekenen, toch zou je kunnen verwachten dat zo’n man tenminste iets heeft opgestoken van Aristoteles gulden middenweg als minste kwaad. Maar neen. Traangas en prikkeldraad voor Ronse.
Als placebo kan het tellen. Zerotolerantie. Zero voor tolerantie. Tack, de Zorro van de Zerotolerantie. Le Zéro Zorro est arrivé. Le grand Zorro. Avec son cheval et son grand placebo.
posted by Stef Vancaeneghem at 14:40
<< Home