DE NIEUWE RONSENAAR (115)

BURGEMEESTER WINT VOORRONDE

WIE ANDERS DAN LUC DUPONT?


In de aanloop naar oktober slaagt Luc Dupont er in zich te profileren als de opvolger van zichzelf. De kopman van de CD&V mag dan niet direct die grote stemmenraper zijn, zes jaren aan het roer van Ronse maakten van hem een acceptabele burgemeester. Niemand die zijn bekwaamheid voor het ambt nog betwist. Luc Dupont wil het werk nu afmaken. Zowel binnen zijn partij als erbuiten, werpt hij zich op als onbetwistbare leider van Ronse.

Of hij verlengt nu nog één keer zijn mandaat en dan houdt hij het voor bekeken. Of hij wordt géén burgemeester en dan kapt hij er meteen mee. Klare taal. Zowel in eigen kringen als bij zijn coalitiepartners lijkt hij met deze zelfbewuste strategie op geen enkele noemenswaardige hinder te stoten. Rondom heerst veeleer een soort gelatenheid die hem sterkt in zijn houding.


Geen rozen zonder doornen

Gunther Deriemaker beoogt als kopman van de Spa vooreerst het herstel van zijn partij. Zijn prioriteit is goed scoren met de ploeg. Mocht zijn persoonlijke score dat vereisen, dan kan er met de coalitiepartner altijd gepraat worden over een billijke verdeling van de bevoegdheden. Dat is dan nog niet noodzakelijk het burgemeesterschap.

Wat dat betreft wordt Gunther gegijzeld door de belangen van andere kopstukken in eigen rangen die hem liever nièt zomaar zien doorschuiven naar de stoel van Dupont. Nu niet en binnen zes jaar ook niet.

Aan deze gewone populaire jongen die door zijn concurrenten soms gewoon grof wordt onderschat heeft de socialistische partij nochtans weer een kopman die naar de mensen luistert, hen begrijpt, hen kent, hun taal spreekt.

Deriemaker heeft alles mee wat van een volkse voorman verwacht wordt. Hij is verstandig en vooral jong genoeg om zijn tijd te nemen en door te groeien. Nogal wat weggelopen socialisten van Ronse, samen alleen al goed voor zes schuivende zetels, hebben aan hem de man die hen kan terughalen van waar ze uit pure partij-ontgoocheling zijn heen gelopen.

Blauw Blauw

Zowel de afgescheurde liberaal Rudi Boudringhien met zijn Gemeentebelangen, als VLD-kopman Patrick De Dobbeleer rekenen erop dat zij en geen ander de CD&V en de Sp.a aan hun comfortabele meerderheid zullen kunnen helpen: in geval van zetelschaarste. In ruil voor een paar beleidsstoelen. Boudringhien rekent daarbij vooral op het feit dat hij zich de afgelopen jaren geprofileerd heeft als een geel-rood-getrouwe Eerste Schepen.

Dat laatste is nu net iets wat hem openlijk door zijn blauwe voormalige vrienden wordt aangewreven. Patrick De Dobbeleer en André Deruyver rekenen met hun grondig verjongde en vrouwvriendelijke lijst op een goede score om voor het duo Dupont-Deriemaker vooralsnog incontournable te worden en het beleid ook blauwer in te kleuren.

De wonderdoktoor en zijn twaalf apostelen

Erik Tack komt op met een gehalveerde lijst. Zonder de weggelopen Joost en nog een half dozijn andere verdwenen mandatarissen, met bovendien een scherts-voorzitter die graag in het buitenland resideren mag en niet eens zelf op de Ronsese lijst figureert maar wel bestuurslid is van AA Gent, beschikt Tack duidelijk niet over de nodige mensen om de stoere taal van de afgelopen jaren voor Ronse waar te maken. Laat staan het beleid te voeren.

Tack laat zich hiervoor maar al te graag kleurloos omringen door een dozijn illustere onbekende apostelen die zijn wonderdoktoor-gehalte moeten dienen en aanzwengelen. Meer dan ooit draait het bij het Vlaams Belang allemaal rond de alleenzaligmakende figuur van Erik Tack zelf .

Op de vooravond van elf juli lijken hiermee de profetische woorden uit te komen van een doorgewinterde Ronsese Vlaamse nationalist dat voor de Vlaamse Ronsenaars de geschiedenis zich telkens weer blijft herhalen: het gaat hen om de macht niks dan de macht voor zichzelf.


Chinese vrijwilligers gezocht

Zowel de Gemeentebelangen van Rudi Boudringhien, De Nieuwe Vlaamse Alliantie van Chantal Thijsman als Het Belang van Ronse van Joost Hysselinckx hebben nog steeds geen lijst kenbaar gemaakt. Ook de groenen talmen met hun lijstduwer voor het kartel op de Spa-lijst.
Het wijst er maar op hoe moeilijk het is om nog aan het nodige politiek personeel te geraken, lees Chinese vrijwilligers te vinden, naarmate de versplintering toeslaat.

Het barbecueseizoen

Nu alleen de vakantiekloof nog voor enig respijt zorgt, slaat bij de kandidaten gaandeweg de knagende onzekerheid toe. De sfeer wordt ongemerkt grimmiger. Zowel mede-kandidaten op dezelfde lijst als tegenkandidaten op een ander worden met steeds groter gemak in vernietigende commentaartjes afgemaakt.

Intelligentiequotiënten worden neergehaald. Gronden om verkiezingsborden erop te zetten worden met zachte dwang opgevorderd. Roddels over de concurrenten worden verspreid als sluipend gif. Het is de pre-electorale strijd achter de schermen. Maneuvers in het duister. Eenieder maakt zijn rekening, telt percenten en schat zetels, kijkt waar hij als kandidate of kandidaat op uitkomt. Het barbecueseizoen krijgt strategische allures. Het komt er op aan je als kandidaat te tonen, erbij te horen, de juiste mensen te zien, te paaien, gunstig te stemmen. Stemmen, stemmen, stemmen.

Drummen voor een stek

Want al hebben velen dat niet meteen door wanneer ze zich door hun ijdellheid of vanuit ‘verplichtingen’ op een lijst laten strikken, er is veel moed voor nodig om je nek uit te steken op een lijst. Het gaat hier hoop en al om een twaalftal beleidsmandaten. Daarvoor zetten honderden Ronsenaars zich dan te kijk. De meesten daarvan halen nooit de gemeenteraad.

Sommigen zien zichzelf al verkozen en dromen al van goedbezoldigde mandaten en nevenverdiensten. De plaatsen zijn zeer duur. Luc Dupont mag dan al afstevenen op een tweede burgemeesterschap: in zijn eigen partij wordt het drummen voor de schepenstoelen. Veel volk in de winkel daar met Luc, Agnes, Yves, Joris, Jan & co.

Elk zijnen goeiendag

Verkiezingskandidaten krijgen één voormiddag per zes jaar de rekening van een levenskeuze, een houding, een levensstijl gepresenteerd. In die rekening zit dan van alles. Eén vergeten goeiendag kan stemmen kosten. Eén afwezigheid op een lentefeest of communieviering scheelt een familie kiezers. In de gemeentepolitiek is de afstand tussen de kandidaat en zijn kiezers niet breder dan het voetpad in pakweg het Sint-Martensstraatje. Een glimlach en een babbel maken vaker het verschil dan anonieme noeste arbeid op het stadhuis of assertief gedrag in de gemeenteraad.

En helaas: veel meer dan positief denken en opbouwende kritiek loont in deze tijd het opkoteren van chagrijn en het inspelen op de verzuring van een waardenloze post-moderne consumptiemaatschappij.

Do(e)mdenken levert dan misschien niks geen beterschap op. Maar je raapt er wel gemakkelijke stemmen mee van de gefrusteerde zelfgenoegzame egoïst. En zo heeft eenieder zijn methode.

Luc Dupont heeft zijn huiswerk gemaakt en afgegeven. Hij wil er billijke punten voor. En hij zegt het. Hij kan, als hij dat wil, nu even gaan fietsen langs de Donau of aan het Gardameer. Hij is de onbetwistbare winner van het voorronde bij de publieke opinie. Hij zit daarmee in de positie van zijn illustere voorganger Orphale Crucke destijds met de slogan: Wie anders?
Nu wel eerst nog zien wat het wordt in de eindronde. Een verkeerd woord, een kopstoot, een rode kaart en alles wordt weer helemaal anders.
Vragen aan Zidane.