WEG VAN RONSE

Ronsenaresse Géraldine
Vandercammen
woont in Reims
en probeert
de voetbalellende
te verwerken
in Juan Les Seins...



LES GEMISSEMENTS DE GEGE

O Figo…

“Foot kijken, nee.” Terwijl ik het laatste pak chips open scheur, komt Paola ( 2 ) met een beteuterd gezicht aanlopen. Een tegenvaller voor haar want juist om die reden zitten een twintigtal vrienden (èn vriendinnen) bij ons in de living. Nu Dick Bruna aanzetten, zorgt voor een rel en moet ik met mijn leven bekopen. Gelukkig krijg je kinderen op die leeftijd met één of ander ongelooflijk verhaal snel op andere gedachten.
“Joepie, foot kijken met papa!” en ze huppelt blij weg met Pablo, haar 3-jarig Frans vriendje.
Bleef het leven maar zo eenvoudig!

Voetbal is niet moeilijk. De equipe die de meeste goals scoort, wint. Makkelijk dus! Behalve voor Carlos, die een dubbele nationaliteit erfde. Entre les deux son cœur balance. Maar hoe je het ook draait en keert, vanavond is hij ‘Portugues’ in hart en ziel, want regel één: een Portugees vergeet nooit zijn vaderland.
Daarvoor zit de anjerrevolutie nog te fris in het geheugen. Eén miljoen Portugezen plus de tweede en derde generatie die hier in Frankrijk geboren zijn, steunen Figo en zijn team. “O Figo!”

Tijdens de pauze eten we sardientjes met (uiteraard Franse) baguette. Ik hou wel van compromissen. Zo zijn wij, Belgen, dan. Ik schep wat mayo op dat zielig portugees visje en schenk me een Leffe in. Voor mij is dit rusten. Belgisch moppen staan nu niet op het programma en dat komt me goed uit.

Het is drukkend warm. Blijkbaar gaat iedereen zo in de match op dat niemand eraan denkt om de ventilator aan te zetten, die voor de gelegenheid naast de televisie staat. Het geeft geen belang. Het hoort er allemaal bij.

Dan fluit de scheidsrechter het einde van de match. In ons salon breekt een salvo van gejuich los dat in alle straten van Reims en Frankrijk echoot. Vuurwerk! Pure extase! Carlos, een beetje teleurgesteld, feest toch mee want hij was op voorhand tegelijk verliezer en winner. Zidane ruilt zijn witte trui met die van Figo. Een vriendschappelijke schouderklop. Paola en Pablo verwisselen hun t-shirts voor onze keukendeur en geven elkaar een kusje.

Dit is mooi. Dit brengt mensen dichter bij elkaar.
Ik zeg nooit geen slecht woord meer over voetbal...als ik het volhoud.

A suivre!


Oh Zizou...

Frankrijk draait terug op een normaal regime. De voetbalgekte is over. Iedereen kan eindelijk met de laguna vol nutteloze bagage naar de Côte d’Azur of Bretagne.
Het is over. Het is gepasseerd. Hoewel. Iets blijft knagen. Een gevoel van “het had gekund!”.

Nu ben ik niet overdreven bijgelovig maar ik had mijn bedenkingen bij het overmoedig discours van de supporters en de talloze vergelijkingen met de finale van het WK ’98. Ze hadden “la peau de l’ours” al verkocht... Een nogal gewaagd gebrek aan bescheidenheid. Soms krijg je daar vleugels van....

Een record van tweeëntwinting miljoen mensen keken in Frankrijk naar de finale van de Wereldbeker en allemaal hebben ze gedroomd van een tweede ster. Ook ik. Ja, ik! Eigenlijk leef ik altijd veel te veel mee met die dingen. Ik vraag me dan af wat er omgaat in het hoofd van een speler, die de Wereldbeker aan zijn neus ziet voorbijgaan? Voelt hij zich als een acteur met een black-out op de première? Als een kind dat zijn jaar moet overzitten? Wat denkt hij? Wie vervloekt hij? Overloopt hij alle passen die hij deed? Twijfelt hij aan zichzelf? Wil hij de tijd terugdraaien? ?
Hoeveel keer zegt hij “ had ik dat maar gedaan”?
“ En als ik een tikkeltje meer kracht op de bal had gezet, dan was die misschien binnen geweest?”
“ En als ik deze middag minder spruiten had gegeten, dan had ik wat sneller achter die verdomde bal kunnen lopen?”

Wat voelt Tom Boonen als hij zijn gele trui moet afgeven? Waaraan dacht Zidane toen hij na zijn rode kaart in de vestiaires zat? Wat voelt een acteur die een oscar krijgt? Iemand die de winnende cijfers van de lotto op een briefje heeft, maar ze niet speelde? Een kind dat een vliegtuigcrash overleeft? Een oudstrijder op 11 november? Amelie Mauresmo als ze Wimbledon wint?

Ik kijk twee maanden lang geen tv meer. We stoppen de koffer van de peugeot vol felgekleurde schopjes en emmertjes en we rijden met de meisjes naar Juan Les Pins.
Vanaf vandaag regent het iedere nacht vallende sterren. Ik sluit mijn ogen en doe een wens...
U mag raden!

Prettige vakantie!

Geraldine