DE NIEUWE RONSENAAR (98)
Onze Exclusieve Enquête
RONSE LEUKSTE STAD VAN VLAANDEREN
HEETSTE FIERTEL ALLERTIJDEN BEVESTIGT ONS VERMOEDEN
Weet je, zegt me Fernand Devos, bij het verlaten van het kerkje van Louise-Marie alwaar ik als zovele schrijnfidelen net deemoedig de pateen heb gekust en mijn eerste zilverling van de dag in de schaal heb gedropt, weet je dat er zelfs een Amerikaan helemaal is komen overvliegen?
Uit Amerika? Mo gij, zeg ik. Tiens, tiens. Een Amerikaander? Jazekerst, zegt me Fernand. Hij heeft ginder in Amerika zitten snuffelen op zijn zoekmachine van ’t internet. En op zijn zoektocht naar doeltreffende genezingen en effciënte belezingen is hij op onze Heilige Hermes gebotst.
Fernand combineert zijn eerbare functie van Fiertelcomitélid met die van vroom pastoorsecondant in Maarkedal en profaan persverslaggever voor Het Volk en Het Nieuwsblad. De Amerikaander logeert in de Lou Pahou. En nu volgt hij hier alles om zich te laten genezen en belezen.
Reflexmatig speur ik op het zonovergoten pleintje van Louise Marie naar Texanen met zonnewerende Stetsons of Washingtonieten met schaduwrijke Panama’s. Ik zie alleen Ronsenaars met safarihoeden, omgekeerde petten, sombrero’s, geknoopte zakdoeken.
Wat verderop naast het kerkje leidt Ignace Michaux, getooid met het imposante groen-witte lint (met flocheken eraan vanonder) van het Fiertelcomiteit als een geoefend ceremoniemaster het protocol in de beste banen. Hij gaat de eregast voor naar één van de notabelenkoetsen.
Die eregast is burgemeester Thienpont van Maarkedal. Electoraal gezegende dagen voor Thienpont. Gisteravond zie ik hem in zijn eigen gemeentehuis voor de presentatie van Paul Baekelands nieuwe roman Zonevreemd. Boven de schouw van zijn Raadszaal hangt de trui van mountainbikewereldkampioen Filip Meirhaeghe.
Heeft hij ons geschonken voor hij werd betrapt op doping, fluistert Thienpont me in het oor. Dus voor ons is het regulier en moet het kunnen. Dit is het diepe Vlaanderen van Valerius De Saedeleer wiens beeltenis in het stadhuis wacht op dat van Baekeland Paul: de man die zijn volk zonevreemd leerde gaan.
De gouverneur ’n kost als eregast op onze Fiertel niet komen, fluistert Fernand me nog in het oor. Zodus was de stek vrij voor de burgemeester van Maarkedal. De burgervader van alle Maarkedalezen kan nooit vermoeden dat hij de helse hitte van zijn bloedwarm koetsdagje uitgerekend te danken heeft aan de persoon die hem naar zijn koets leidt: Ignace Michaux.
Immers, in zijn overijver om Ronse weer op de kaart te zetten en de Fiertel in heel Vlaanderen te promoten vanop de stier van Man Bijt Hond, heeft Michaux zijn zitvlak zo stevig in de stierrennek vastgevezen, dat hij drie duivelse toerkes te lang is blijven meedraaien. Conclusie: heetste Fiertel allertijden.
Ik ken een paar dragers die met genoegen Ignace volgende keer bij zijn flocheke van die stier gaan sleuren. Want bij dertig graden het schrijn van Hermes dertig kilometer ver dragen met vier manspersonen van ongelijke hoogte, dat geeft ernstige wrijvingen ter hoogte van de nekwervels.
Bedevaarders die vandaag met kreeftkleurige voorgevel, suizingen, draaiingen, helse spierpijnen en melkzuuropstoten de after-Fiertel proberen door te komen: voor alle klachten en schadeclaims bellen of mailen naar Ignace Michaux.
Onderweg naar Rozenaken wordt het gesprek beheerst door de nieuwe vlaggen. Nu de twee arenden op het wapenschild van Ronse ophoklicht hebben, zijn ze vervangen door een naakte vrouw.
De nieuwe blote madam van Ronse doet me denken aan de vage contouren van Eva in mijn boek Gewijde Geschiedenis. Krijg je dan voor het eerst in je jongensbestaan een naakte vrouw te zien. Lijkt ze op Bianca Castafiore zonder galakleed.
Mijn gedacht: op een paar strategisch geplaatste puntjes na valt die nieuwe blote Ronsiese nauwelijks te onderscheiden van de stafkaart van het Zwin hier voor mij. Met links en rechts twee duintoppen en onderaan de Vlindertuin.
De Belijdenissen van deken T’sjoen omtrent zijne zondige gedachten rond deze blote Ronsiese parochiane zijn volgens mij niet voor morgen. Paul Baekeland kan rustig nog een paar boeken Zonevreemd doorgaan.
De meeste Bedevaarders vinden de nieuwe doorkijkvlaggen maar niks. In de Priesterstraat waan je je in Napoli waar Monica Belluci net het natte linnen over de draad heeft gespannen. Volg de draad, hij leidt naar het raam van Di Caprio.
En dan is er het jaarlijks dispuut rond de paarden. Een wit tapijt van AW op de markt waar halen ze het? Paarden schrikken zich juist een beenbreuk of vier van zo’n ongewone vloerbedekking, vertelt me een dressuurspecialist met zeventien paarden. ’t Zal daar sebiet gaan kermis zijn op de markt, hoor ik de markies de Valmont boven de Wijnstraat schreeuwen tegen zijn gade Madame de Mertuil.
Weet ik trouwens waarom sommige paarden een rood strikje dragen rond hun staart? Ik wil al allerlei onbehoorlijke scenario’s avanceren (afblijven of trouwen, ’t is ’t moment niet, enz) maar mijn gesprekspartner is me voor. Dat is om de toeschouwers te waarschuwen dat het roodgestrikte paard soms rare sprongen maakt.
Bij de nederdaling der Kruissens, na de heetste Fiertel uit de geschiedenis (ik hoor verhalen waarbij de temperatuur gaandeweg klimt tot 56 graden celsius in 1950) gedragen ook paarden zonder strikje zich bij het kanongebulder als de stier van Michaux.
Later op de avond, bij de sla met kiekenkfilets, strikt mijn post-Fiertelgezelschap zichzelf helemaal in de strik rond de jaarlijks terugkerende vraag of paarden beter voor of na de stappers horen te blijven.
Met een half oor noteer ik de laatavondhistories omtrent op hol geslagen paarden aan de Boekzitting, versmuierde kindjes en ingestorte werkmanswoningen vanwege het kanongebulder.
Doch niks kan mijn Fiertelpret nog bederven. Ik heb vandaag niks dan stralende, blinkende, blozende, bakkende Ronsenaars gezien.
Uit mijn persoonlijke enquête bij een statistisch verantwoord staal van 1500 door mezelf ondervraagde Fiertelgangers blijkt dat ze, op mijn multiple choicevraag of Ronse de leukste, mooiste, prettigste, tofste, aangenaamste stad van Vlaanderen is allemaal zonder aarzeling JA NATUURLIJK IS DAT NU EEN VRAAG! geantwoord.
Dat ik ze enkel dat ene antwoord als multiple choice-bolleke had aangeboden doet volgens mij niks af aan de wetenschappelijke degelijkheid van mijn onderzoek. Had ik misschien moeten vragen of ze dubbele beglazing hebben? Bij dertig graden celsius?
RONSE LEUKSTE STAD VAN VLAANDEREN
HEETSTE FIERTEL ALLERTIJDEN BEVESTIGT ONS VERMOEDEN
Weet je, zegt me Fernand Devos, bij het verlaten van het kerkje van Louise-Marie alwaar ik als zovele schrijnfidelen net deemoedig de pateen heb gekust en mijn eerste zilverling van de dag in de schaal heb gedropt, weet je dat er zelfs een Amerikaan helemaal is komen overvliegen?
Uit Amerika? Mo gij, zeg ik. Tiens, tiens. Een Amerikaander? Jazekerst, zegt me Fernand. Hij heeft ginder in Amerika zitten snuffelen op zijn zoekmachine van ’t internet. En op zijn zoektocht naar doeltreffende genezingen en effciënte belezingen is hij op onze Heilige Hermes gebotst.
Fernand combineert zijn eerbare functie van Fiertelcomitélid met die van vroom pastoorsecondant in Maarkedal en profaan persverslaggever voor Het Volk en Het Nieuwsblad. De Amerikaander logeert in de Lou Pahou. En nu volgt hij hier alles om zich te laten genezen en belezen.
Reflexmatig speur ik op het zonovergoten pleintje van Louise Marie naar Texanen met zonnewerende Stetsons of Washingtonieten met schaduwrijke Panama’s. Ik zie alleen Ronsenaars met safarihoeden, omgekeerde petten, sombrero’s, geknoopte zakdoeken.
Wat verderop naast het kerkje leidt Ignace Michaux, getooid met het imposante groen-witte lint (met flocheken eraan vanonder) van het Fiertelcomiteit als een geoefend ceremoniemaster het protocol in de beste banen. Hij gaat de eregast voor naar één van de notabelenkoetsen.
Die eregast is burgemeester Thienpont van Maarkedal. Electoraal gezegende dagen voor Thienpont. Gisteravond zie ik hem in zijn eigen gemeentehuis voor de presentatie van Paul Baekelands nieuwe roman Zonevreemd. Boven de schouw van zijn Raadszaal hangt de trui van mountainbikewereldkampioen Filip Meirhaeghe.
Heeft hij ons geschonken voor hij werd betrapt op doping, fluistert Thienpont me in het oor. Dus voor ons is het regulier en moet het kunnen. Dit is het diepe Vlaanderen van Valerius De Saedeleer wiens beeltenis in het stadhuis wacht op dat van Baekeland Paul: de man die zijn volk zonevreemd leerde gaan.
De gouverneur ’n kost als eregast op onze Fiertel niet komen, fluistert Fernand me nog in het oor. Zodus was de stek vrij voor de burgemeester van Maarkedal. De burgervader van alle Maarkedalezen kan nooit vermoeden dat hij de helse hitte van zijn bloedwarm koetsdagje uitgerekend te danken heeft aan de persoon die hem naar zijn koets leidt: Ignace Michaux.
Immers, in zijn overijver om Ronse weer op de kaart te zetten en de Fiertel in heel Vlaanderen te promoten vanop de stier van Man Bijt Hond, heeft Michaux zijn zitvlak zo stevig in de stierrennek vastgevezen, dat hij drie duivelse toerkes te lang is blijven meedraaien. Conclusie: heetste Fiertel allertijden.
Ik ken een paar dragers die met genoegen Ignace volgende keer bij zijn flocheke van die stier gaan sleuren. Want bij dertig graden het schrijn van Hermes dertig kilometer ver dragen met vier manspersonen van ongelijke hoogte, dat geeft ernstige wrijvingen ter hoogte van de nekwervels.
Bedevaarders die vandaag met kreeftkleurige voorgevel, suizingen, draaiingen, helse spierpijnen en melkzuuropstoten de after-Fiertel proberen door te komen: voor alle klachten en schadeclaims bellen of mailen naar Ignace Michaux.
Onderweg naar Rozenaken wordt het gesprek beheerst door de nieuwe vlaggen. Nu de twee arenden op het wapenschild van Ronse ophoklicht hebben, zijn ze vervangen door een naakte vrouw.
De nieuwe blote madam van Ronse doet me denken aan de vage contouren van Eva in mijn boek Gewijde Geschiedenis. Krijg je dan voor het eerst in je jongensbestaan een naakte vrouw te zien. Lijkt ze op Bianca Castafiore zonder galakleed.
Mijn gedacht: op een paar strategisch geplaatste puntjes na valt die nieuwe blote Ronsiese nauwelijks te onderscheiden van de stafkaart van het Zwin hier voor mij. Met links en rechts twee duintoppen en onderaan de Vlindertuin.
De Belijdenissen van deken T’sjoen omtrent zijne zondige gedachten rond deze blote Ronsiese parochiane zijn volgens mij niet voor morgen. Paul Baekeland kan rustig nog een paar boeken Zonevreemd doorgaan.
De meeste Bedevaarders vinden de nieuwe doorkijkvlaggen maar niks. In de Priesterstraat waan je je in Napoli waar Monica Belluci net het natte linnen over de draad heeft gespannen. Volg de draad, hij leidt naar het raam van Di Caprio.
En dan is er het jaarlijks dispuut rond de paarden. Een wit tapijt van AW op de markt waar halen ze het? Paarden schrikken zich juist een beenbreuk of vier van zo’n ongewone vloerbedekking, vertelt me een dressuurspecialist met zeventien paarden. ’t Zal daar sebiet gaan kermis zijn op de markt, hoor ik de markies de Valmont boven de Wijnstraat schreeuwen tegen zijn gade Madame de Mertuil.
Weet ik trouwens waarom sommige paarden een rood strikje dragen rond hun staart? Ik wil al allerlei onbehoorlijke scenario’s avanceren (afblijven of trouwen, ’t is ’t moment niet, enz) maar mijn gesprekspartner is me voor. Dat is om de toeschouwers te waarschuwen dat het roodgestrikte paard soms rare sprongen maakt.
Bij de nederdaling der Kruissens, na de heetste Fiertel uit de geschiedenis (ik hoor verhalen waarbij de temperatuur gaandeweg klimt tot 56 graden celsius in 1950) gedragen ook paarden zonder strikje zich bij het kanongebulder als de stier van Michaux.
Later op de avond, bij de sla met kiekenkfilets, strikt mijn post-Fiertelgezelschap zichzelf helemaal in de strik rond de jaarlijks terugkerende vraag of paarden beter voor of na de stappers horen te blijven.
Met een half oor noteer ik de laatavondhistories omtrent op hol geslagen paarden aan de Boekzitting, versmuierde kindjes en ingestorte werkmanswoningen vanwege het kanongebulder.
Doch niks kan mijn Fiertelpret nog bederven. Ik heb vandaag niks dan stralende, blinkende, blozende, bakkende Ronsenaars gezien.
Uit mijn persoonlijke enquête bij een statistisch verantwoord staal van 1500 door mezelf ondervraagde Fiertelgangers blijkt dat ze, op mijn multiple choicevraag of Ronse de leukste, mooiste, prettigste, tofste, aangenaamste stad van Vlaanderen is allemaal zonder aarzeling JA NATUURLIJK IS DAT NU EEN VRAAG! geantwoord.
Dat ik ze enkel dat ene antwoord als multiple choice-bolleke had aangeboden doet volgens mij niks af aan de wetenschappelijke degelijkheid van mijn onderzoek. Had ik misschien moeten vragen of ze dubbele beglazing hebben? Bij dertig graden celsius?
posted by Stef Vancaeneghem at 10:10
<< Home