WEG VAN RONSE
Sara Verhoken woont en werkt in Lanzarote. Weg van Ronse in de twee betekenissen, bericht ze ons nu en dan over haar leven ginder.
Ik heb hier in Lanzarote twee jaar lang gestudeerd voor zeekapitein. Sinds maart doe ik stage op een sportieve vissersboot onder Italiaanse vlag. De Belduca is 16 meter lang en heeft twee motoren van elk 650 pk.
Sinds half januari lag hij op het droge om hem een nieuw jasje (lees verflaag) te geven en alles wat versleten was, te vervangen door blinkend nieuw. Tot de kleinste vijzen toe. Maar vermits we hier niet op het Belgische maar wel op het Canarische levensritme voortkabbelen, gaat het allemaal trager dan voorzien. Die boot heeft dan ook liefst vijf maanden op het droge gelegen.
Vorige dinsdag werd hij dan eindelijk te water gelaten. Deze stageleerlinge, slaakte dan ook kreten van jolijt toen de boot eindelijk weer te water werd gelaten. Sinds woensdag vaar ik nu al elke dag uit voor lange dagen van 8 u ‘s ochtends tot 9 uur ‘s avonds.
s’ Morgens moet ik de boot klaarstomen. Alles ordenen. De motoren nazien op olie en water. Ze in gang steken. De vislijnen klaarmaken. Wachten tot de Italiaanse kapitein ook aan boord komt. Dan varen we uit. Onze koers hangt af van golven en wind. Donderdag zijn we het hele eiland al vissend rond gevaren. Er hingen welgeteld vier vislijnen achteraan de boot.
Wat het meeste indruk op me maakt, is het onverwachte moment waarop zich in de verte, net boven de waterspiegel, vinnen en ruggen zich in golvende beweging heel eventjes zichtbaar maken: onze zielsverwanten de dolfijnen. In scholen van pakweg vijftien komen ze nieuwsgierig naar ons toe om vervolgens te spelen met de golven die de boot maakt. Als afscheid maken ze dan sierlijke sprongen in de lucht. We hebben vanop de Belduca ook al een walvis kunnen bewonderen. Zijn spuigat was al van heinde en ver zichtbaar. Ook de reuze zoutwaterschildpadden laten zich af en toe bewonderen aan het wateroppervlak.
Zo breng ik dan de hele dag op zee door. Na het aanmeren in de thuishaven ’s avonds zorg ik ervoor dat al het zout van de boot verwijderd wordt. Eerst nog een wasje en een plasje. Dan welgezind fietsend door de bergen langs de kustlijn naar huis.
Eind april ben ik voor een tiental dagen naar Belgie komen afzakken. Eerst een paar dagen in Ronse City om wat bij te praten met mijn mama en mijn familie en vrienden. Vooral zonder veel woorden genieten van elkaars gezelschap. In onze mooie Vlaamse Ardennen heb ik vooral enorm genoten van al het groen. Want hier in Lanzarote is er buiten die vulkanische stenen niet veel groen te bespeuren...
Lieve Ronsenaars, ik wens jullie allen het allerbeste toe. Dat jullie dromen mogen uitkomen. Tot de volgende. Het belooft hier een drukke zeese zomer te worden!
Sara
Ik heb hier in Lanzarote twee jaar lang gestudeerd voor zeekapitein. Sinds maart doe ik stage op een sportieve vissersboot onder Italiaanse vlag. De Belduca is 16 meter lang en heeft twee motoren van elk 650 pk.
Sinds half januari lag hij op het droge om hem een nieuw jasje (lees verflaag) te geven en alles wat versleten was, te vervangen door blinkend nieuw. Tot de kleinste vijzen toe. Maar vermits we hier niet op het Belgische maar wel op het Canarische levensritme voortkabbelen, gaat het allemaal trager dan voorzien. Die boot heeft dan ook liefst vijf maanden op het droge gelegen.
Vorige dinsdag werd hij dan eindelijk te water gelaten. Deze stageleerlinge, slaakte dan ook kreten van jolijt toen de boot eindelijk weer te water werd gelaten. Sinds woensdag vaar ik nu al elke dag uit voor lange dagen van 8 u ‘s ochtends tot 9 uur ‘s avonds.
s’ Morgens moet ik de boot klaarstomen. Alles ordenen. De motoren nazien op olie en water. Ze in gang steken. De vislijnen klaarmaken. Wachten tot de Italiaanse kapitein ook aan boord komt. Dan varen we uit. Onze koers hangt af van golven en wind. Donderdag zijn we het hele eiland al vissend rond gevaren. Er hingen welgeteld vier vislijnen achteraan de boot.
Wat het meeste indruk op me maakt, is het onverwachte moment waarop zich in de verte, net boven de waterspiegel, vinnen en ruggen zich in golvende beweging heel eventjes zichtbaar maken: onze zielsverwanten de dolfijnen. In scholen van pakweg vijftien komen ze nieuwsgierig naar ons toe om vervolgens te spelen met de golven die de boot maakt. Als afscheid maken ze dan sierlijke sprongen in de lucht. We hebben vanop de Belduca ook al een walvis kunnen bewonderen. Zijn spuigat was al van heinde en ver zichtbaar. Ook de reuze zoutwaterschildpadden laten zich af en toe bewonderen aan het wateroppervlak.
Zo breng ik dan de hele dag op zee door. Na het aanmeren in de thuishaven ’s avonds zorg ik ervoor dat al het zout van de boot verwijderd wordt. Eerst nog een wasje en een plasje. Dan welgezind fietsend door de bergen langs de kustlijn naar huis.
Eind april ben ik voor een tiental dagen naar Belgie komen afzakken. Eerst een paar dagen in Ronse City om wat bij te praten met mijn mama en mijn familie en vrienden. Vooral zonder veel woorden genieten van elkaars gezelschap. In onze mooie Vlaamse Ardennen heb ik vooral enorm genoten van al het groen. Want hier in Lanzarote is er buiten die vulkanische stenen niet veel groen te bespeuren...
Lieve Ronsenaars, ik wens jullie allen het allerbeste toe. Dat jullie dromen mogen uitkomen. Tot de volgende. Het belooft hier een drukke zeese zomer te worden!
Sara
posted by Stef Vancaeneghem at 11:28
<< Home