DE NIEUWE RONSENAAR (31)
Stonebridge blues
Geluk is in volle nieuwjaarsnacht met je vrienden With of without you staan schreeuwen voor de karaokeband tot je keel het laat afweten. Bond Zonder Naam zoetekoek ? Vergeet het. Geluk ligt in een kleine hoek. Onlangs mailde Paul-Henri Cuvelier (20) me of hij mijn teksten van ‘t Beurooboekskie mocht bezigen voor zijn studentenliedboek in ‘t Ronsies. Natuurlijk mocht hij dat. Gecharmeerd was ik dat jonge Ronsenaars het Ronsies willen laten voorbestaan in hun gezangen. Gisteravond kreeg ik meldingen binnen dat het goed beklante restaurant Stonebridge aan De Steenbrugge in brand stond en de brandweerkorpsen van Ronse, Oudenaarde en Kluisbergen waren opgetrommeld. Stonebridge is de thuis van Paul-Henri.
De Steenbrugge, ik ken er elke steen. Op het gebouw van de Stonebridge keek ik uit vanop mijn jongenskamer. De hele Steenbrugge zit in mijn hoofd als één idyllische plek. In mijn bureautje hangt dat prachtige aquarel van Paul-Henri’s grootvader Paul. Elke afbraak, zoals het kasteel van Thomaes, elke verloedering zoals de vroegere Dampierre ervaar ik als een kras op dat aquarel.
Branden om en bij de Steenbrugge zoals die van de Volksbond, ik haat ze. De branden daar brengen me vooral steeds weer terug naar die ramp onderaan de Kruissens, waarbij een moeder en haar kinderen het leven lieten. Beelden die op mijn netvlies gebrand blijven voor altijd.
Vanochtend lees ik dat Paul-Henri aan de dood is ontsnapt. Hij lag boven te slapen toen hij gelukkig gewekt werd door telefoonalarm van een toevallige passant. De zaak was een paar uur voordien door de ouders van Paul-Henri gesloten. Soms ligt een tikje levenreddend geluk middenin in een groot malheur. Paul-Henri dankt zijn leven aan dat geluk bij een ongeluk.
Zoals zovelen ken ik het eindeloze optimisme van Paul-Henri’s ouders Pierre en Marleen (tevens uitbaters van The Stonebridge Maarkedal waar ze gisteren waren heen gereden). Vanuit hun positieve dynamiek zullen ze erin slagen ook deze tegenslag te boven te komen. De nieuwjaarswensen van De Nieuwe Ronsenaar gaan vandaag speciaal naar hen. Wensen dat ze eens te meer de moed vinden om de kronkels van het blinde fatum te bestrijden.
Nie aafgeiven, Marleentje, Pierre & co. Voer oore vandoege mien lietsie oat Tavi in ‘t paradoas oop ‘t eerekie van Les Copains d’abord.'t Ees 't lietsie vaan Kari en zienen kameroed Tavi voer oost nekier nieden goed.
Der ees in ‘t leiven vel parlei
der ees vel blasei en vel sjiekei
in de miseirie zoan z’ô vurst
joa tuus zoan z’ô vurst
tenees moer tuus dade kuint zien
wie da nen eechten ees wie niet
en die oa uuk in ‘t gruut verdriet
efenaaf gieren ziet.
Geluk is in volle nieuwjaarsnacht met je vrienden With of without you staan schreeuwen voor de karaokeband tot je keel het laat afweten. Bond Zonder Naam zoetekoek ? Vergeet het. Geluk ligt in een kleine hoek. Onlangs mailde Paul-Henri Cuvelier (20) me of hij mijn teksten van ‘t Beurooboekskie mocht bezigen voor zijn studentenliedboek in ‘t Ronsies. Natuurlijk mocht hij dat. Gecharmeerd was ik dat jonge Ronsenaars het Ronsies willen laten voorbestaan in hun gezangen. Gisteravond kreeg ik meldingen binnen dat het goed beklante restaurant Stonebridge aan De Steenbrugge in brand stond en de brandweerkorpsen van Ronse, Oudenaarde en Kluisbergen waren opgetrommeld. Stonebridge is de thuis van Paul-Henri.
De Steenbrugge, ik ken er elke steen. Op het gebouw van de Stonebridge keek ik uit vanop mijn jongenskamer. De hele Steenbrugge zit in mijn hoofd als één idyllische plek. In mijn bureautje hangt dat prachtige aquarel van Paul-Henri’s grootvader Paul. Elke afbraak, zoals het kasteel van Thomaes, elke verloedering zoals de vroegere Dampierre ervaar ik als een kras op dat aquarel.
Branden om en bij de Steenbrugge zoals die van de Volksbond, ik haat ze. De branden daar brengen me vooral steeds weer terug naar die ramp onderaan de Kruissens, waarbij een moeder en haar kinderen het leven lieten. Beelden die op mijn netvlies gebrand blijven voor altijd.
Vanochtend lees ik dat Paul-Henri aan de dood is ontsnapt. Hij lag boven te slapen toen hij gelukkig gewekt werd door telefoonalarm van een toevallige passant. De zaak was een paar uur voordien door de ouders van Paul-Henri gesloten. Soms ligt een tikje levenreddend geluk middenin in een groot malheur. Paul-Henri dankt zijn leven aan dat geluk bij een ongeluk.
Zoals zovelen ken ik het eindeloze optimisme van Paul-Henri’s ouders Pierre en Marleen (tevens uitbaters van The Stonebridge Maarkedal waar ze gisteren waren heen gereden). Vanuit hun positieve dynamiek zullen ze erin slagen ook deze tegenslag te boven te komen. De nieuwjaarswensen van De Nieuwe Ronsenaar gaan vandaag speciaal naar hen. Wensen dat ze eens te meer de moed vinden om de kronkels van het blinde fatum te bestrijden.
Nie aafgeiven, Marleentje, Pierre & co. Voer oore vandoege mien lietsie oat Tavi in ‘t paradoas oop ‘t eerekie van Les Copains d’abord.'t Ees 't lietsie vaan Kari en zienen kameroed Tavi voer oost nekier nieden goed.
Der ees in ‘t leiven vel parlei
der ees vel blasei en vel sjiekei
in de miseirie zoan z’ô vurst
joa tuus zoan z’ô vurst
tenees moer tuus dade kuint zien
wie da nen eechten ees wie niet
en die oa uuk in ‘t gruut verdriet
efenaaf gieren ziet.
posted by Stef Vancaeneghem at 10:09
<< Home