BRIEFGEHEIMEN

SIEGFRIED BRACKE EN
DE DOUANIER VAN RONSE



‘Er moet in Ronse geen douanier komen’, scherts je vanochtend in een paginavullend gesprek met 'De Standaard' waarin je meldt dat jouw partij België ook zonder confederaal akkoord wil mee besturen ‘omdat de sociaal-economische toestand veel te urgent is'.

Ik laat het aan de Wetstraatezen van dienst over te beoordelen of dat krek het omgekeerde is van wat Bart De Wever altijd verkondigde omtrent de ‘Copernicaanse omwenteling’ die België regelrecht naar de confederatie leiden zou. Mij gaat het hier om wat je - karikaturaal geef je zelf toe- grapt omtrent Ronse. Een stad die je nog kent van toen je er als journalist verkiezingsdebatjes tussen vader Tobback en Guy Verhofstadt schnabbelde. Wel, dàt Ronse is dus vandaag met meer dan 13 percent kampioen van de werkloosheid in de regio. Bijna het dubbele van de omringende fusiegemeenten Oudenaarde, Kluisbergen, Maarkedal. Hoe zou dat komen, logebroeder? Wil je het echt horen? Vanwege dezelfde machtsgeile postjespolitiek die jij nu voorstaat. Die Ronse al een halve eeuw opzadelt met dat nepstatuut als Belgisch ‘douanestadje’.

‘Binnen de partij heb ik zelf het concept van de fundamentele vrolijkheid uitgevonden’, zeg je in 'De Standaard'.

Fundamentele vrolijkheid dus. Ronse als ‘voer’ voor karikaturen van fake RTBF-programma’s? En nu weer van je onvolprezen Bracke-jokes? ‘Nog geen douanier in Ronse', zo schamper je. Hoe grappig! Hoe fundamenteel vrolijk! Ik kom niet bij! Ik lig in een deuk!

Of de armoedewerkers van 'De Vrolijke Kring' in Ronse meelachen, is maar zeer de vraag. Als je naar de zonnewijzer gaat zien van Pjeeroo Robjee aan de bib, zal je hier het monument van de Ronsese armoede zien staan. Het symbool van de gevolgen van de holle Wetstraat-dialectiek waarmee jij je interview vandaag ‘fundamenteel opvrolijkt’. Dezelfde kastelenpraat die Ronse geen fusie gunt en geen ontsluiting. Die van Ronse de valkuil maakt van Vlaanderen, Wallonië én Brussel tegelijk. Die Ronse tot diep onder de armoedegrens duwt.



Ronse, stikkend in de schoonheid van zijn aldus door Brussel vergeten machtig mooie dal.
Krampachtig terugvechtend tegen de politieke (op een dag weer vallende) sterren van jouw slag.
Ronse, niet en nooit plooiend. Telkens weer fier rechtop verend.
Zingend en vierend. Ronse dat zijn prachtig erfgoed koestert.
Ronse dat met de moed der wanhoop blijft hopen op eindelijk een rechtvaardige behandeling.

Eer je je dus nog een keer ‘fundamenteel vrolijk’ maakt over het verdriet van Ronse, kom eerst eens langs.
Probeer bijvoorbeeld het curiosum Ronse, die 'binnenlandse grensstad’ te bereiken langs de Kwaremont.
Ontdek zelf het resultaat van een halve eeuw nepstatuut.
Ontdek het Ronse van de politieke machtsdeling. Ingesloten enclave met straten die nu en dan eens worden opgelapt. Nadat ze eerst aan flarden zijn gereden door de status quo van een machtspolitiek die Ronse al een halve leeuw laat stikken.
Ronse, overgeleverd aan de karikaturen van zo al zwaar bezoldigde politici die in tijden van ‘economische urgentie’ om doeltreffend de crisis te counteren... alvast hun eigen partijkas bijspijzen. Welkom in Ronse. Neem dan wel je visum mee. Woeha.

Aan Siegfried Bracke.
Fundamenteel vrolijk stuk verdriet.