HET KLIKT

DE HANDEN OP HET KLAVIER
EN DE VOETEN OP DE GROND

Deze week vereert u mijn writer’s blog met uw 600.000 ste bezoek. Op piekdagen, er zijn er nogal wat tegenwoordig, komt u hier met zo’n 1.500 over de drempel met uw klik. Cijfers zijn wat ze zijn. Niks meer, maar ook niks minder. Zodus wat mij betreft: de voeten op de grond, de handen op het klavier. As usual.

Op een moment dat dieetboeken het krimpende wereldje van de betere boekhandels ‘uithollen’ met de ondraaglijke lichtheid van hun waan, is deze massale digitale belangstelling voor de schrijvende mens die ik ben een opsteker. Waarvoor mijn diepe dank.

De crisis bij Knack Magazine. De afkalving van de legendarische Humo. De achteruitgang van bladen en boekskes. De fusies en verdamping van magazinetitels illustreren maar hoe de printpers in Vlaanderen, die van kranten, bladen, boekskes en allebussen onder druk staat. Hoe broos de eigen vrank en vrije opinie in de tradionele printmedia geworden is, in een wereld waarin marktsegmenten, reclameblokjes en verkoopscijfers het lot van de schrijver bepalen.

Ge zijt allemaal welgekomen.
Zet u bij en erger of verblijd u.

Het geeft daarom nieuwe moed dat mijn standpunten als opiniemaker en mijn eigen keuzes als vrije burger onverminderd uw aandacht blijven wegdragen. Dat u mijn eigenzinnige persoonlijke maatschappelijke overtuiging er maar bij neemt voor wat ze is.

Ik zal u hier dus bij leven en welzijn blijven bestoken met mijn ‘Briefgeheimen’, ‘Toevallig Heden’, mijn ‘Blogboek’ en mijn andere schrijfsels. Ik zal u blijven tarten met mijn onvoorspelbare meningen. Ik zal u blijven aansteken met mijn verwondering.

Ik zal u blijven schrijven over mijn onvoorwaardelijke liefde voor Ronse. Een liefde waarvan ik weet dat velen onder u ze met mij delen.