DE STADSTUIN
VOORBIJ EGOTRIPS EN MASTERPLANNEN
Met op de achtergrond verhoogde polarisering tussen ‘conservatief-rechts’ en ‘progressief-links’ Ronse slaat bij de scheidende bestuurspartners SP.A en CD&V de verdeeldheid en de versplintering hard toe.
Bij de socialisten barst de ‘combat des chefs’ helemaal open. De sossen willen Gunther eruit. Hijzelf wil blijven. Het is wachten op het oordeel van Freya Vandenbossche nadat ze namens de provinciale partij-instanties eenieder heeft gehoord. Sleutelvraag voor Freya: handelde Gunther Deriemaker op eigen houtje toen hij de N-VA benaderde nadat hij voordien al met Luc Dupont een mondeling akkoord had gesloten? Gunther beweert van niet. Kopstuk Pol Kerckhove en partijvoorzitster Machteld Stroobant beweren van wel.
De partij verzandt hiermee in de zoveelste broedertwist. Volgens de enen zag Gunther enkel de sjerp voor zichzelf. Volgens de anderen zette Dupont zijn uitdagers en zijn verliezende bestuurspartners danig het mes op de keel en ging het hier om koude uitlokking kaderend in een masterplan met de bedoeling uit te komen op plan B. Eigenlijk het verdoken plan A, met de A van... N-VA.
Dat Groen met zijn in totaal 960 progressieve naamstemmen voor de vijf Groenkandidaten bijeen Dupont hierbij mee aan zet hielp, geeft in elk geval te denken over de uiterst kwetsbare machtspositie van de twee grootste traditionele partijen onderling. Overigens bevestigen de gebeurtenissen dat je dan als kleine Groene partij misschien wel het verschil maakt, maar dat je hiermee zelf gaandeweg geplet geraakt tussen de machtspolitiek van de grote spelers boven je hoofd. Groen Ronse doet er goed aan hieruit de lessen te trekken voor 2018.
Van grote spelers gesproken: de trieste machtsstrijd bij de socialisten biedt een voorsmaakje van wat er zit aan te komen bij de CD&V. De topscore van Ignace Michaux voor de neus weg van gevestigde waarde Joris Vandenhoucke en Duponts gedoodverfde opvolger Jan Foulon maakt van de - opgeklopte - heisa rond Abderrahim Lahlali een bijkomstig probleem.
Groen start als kleinste bestuurspartner met op zak het gegeven - en geschreven - woord van burgemeester Luc Dupont, weze het nu dus in een worst case scenario. Want met die ene progressieve zetel is Groen Ronse voor de wiskundige masterplanners annex Marnixvriendjes binnen of buiten het kartel van dit uitgesproken centrum-rechts bestuur misschien nu al aangeschoten wild of in het beste geval bij het minste (al dan niet uitgelokte) missertje een vogelke voor de kat.
Het aldus snel bijkomend dumpen van de progressieve Groene schepenzetel van Wouter Stockman door de leerling-tovenaars ware dan echter de zoveelste grove onderschatting van een snel wijzigende Ronsese politieke realiteit met traditionele partijen die allemaal wanhopig op zoek zijn naar een nieuw verhaal.
Want meer nog dan mathematica, helpt in een stadje als Ronse een gedeelde voorgeschiedenis, rond ons mooiste erfgoed bijvoorbeeld en een oprechte betrokkenheid gestoeld op datgene waarrond alles hoort te draaien: de liefde voor deze stad middenin het groen van en met alle Ronsenaars tuupe.
Dat geeft onderweg leerrijke déjà-vu’s. Dat geeft wederzijds respect overheen partijen, sterker dan elk geschreven bestuursakkoord en hidden agenda's. Dat geeft een werkbaar constructief draagvlak voor een transparant bestuur en een open en rechtvaardig Ronse. Dat geeft het kleine verschil dat de grote verandering maakt. Dat geeft een Nieuwe Ronsese Alliantie. Ver voorbij de verdoken masterplannen en de egotrips.
‘DE STADSTUIN'.
Dagboek van veranderende tijden.
Met op de achtergrond verhoogde polarisering tussen ‘conservatief-rechts’ en ‘progressief-links’ Ronse slaat bij de scheidende bestuurspartners SP.A en CD&V de verdeeldheid en de versplintering hard toe.
Bij de socialisten barst de ‘combat des chefs’ helemaal open. De sossen willen Gunther eruit. Hijzelf wil blijven. Het is wachten op het oordeel van Freya Vandenbossche nadat ze namens de provinciale partij-instanties eenieder heeft gehoord. Sleutelvraag voor Freya: handelde Gunther Deriemaker op eigen houtje toen hij de N-VA benaderde nadat hij voordien al met Luc Dupont een mondeling akkoord had gesloten? Gunther beweert van niet. Kopstuk Pol Kerckhove en partijvoorzitster Machteld Stroobant beweren van wel.
De partij verzandt hiermee in de zoveelste broedertwist. Volgens de enen zag Gunther enkel de sjerp voor zichzelf. Volgens de anderen zette Dupont zijn uitdagers en zijn verliezende bestuurspartners danig het mes op de keel en ging het hier om koude uitlokking kaderend in een masterplan met de bedoeling uit te komen op plan B. Eigenlijk het verdoken plan A, met de A van... N-VA.
Dat Groen met zijn in totaal 960 progressieve naamstemmen voor de vijf Groenkandidaten bijeen Dupont hierbij mee aan zet hielp, geeft in elk geval te denken over de uiterst kwetsbare machtspositie van de twee grootste traditionele partijen onderling. Overigens bevestigen de gebeurtenissen dat je dan als kleine Groene partij misschien wel het verschil maakt, maar dat je hiermee zelf gaandeweg geplet geraakt tussen de machtspolitiek van de grote spelers boven je hoofd. Groen Ronse doet er goed aan hieruit de lessen te trekken voor 2018.
Van grote spelers gesproken: de trieste machtsstrijd bij de socialisten biedt een voorsmaakje van wat er zit aan te komen bij de CD&V. De topscore van Ignace Michaux voor de neus weg van gevestigde waarde Joris Vandenhoucke en Duponts gedoodverfde opvolger Jan Foulon maakt van de - opgeklopte - heisa rond Abderrahim Lahlali een bijkomstig probleem.
Groen start als kleinste bestuurspartner met op zak het gegeven - en geschreven - woord van burgemeester Luc Dupont, weze het nu dus in een worst case scenario. Want met die ene progressieve zetel is Groen Ronse voor de wiskundige masterplanners annex Marnixvriendjes binnen of buiten het kartel van dit uitgesproken centrum-rechts bestuur misschien nu al aangeschoten wild of in het beste geval bij het minste (al dan niet uitgelokte) missertje een vogelke voor de kat.
Het aldus snel bijkomend dumpen van de progressieve Groene schepenzetel van Wouter Stockman door de leerling-tovenaars ware dan echter de zoveelste grove onderschatting van een snel wijzigende Ronsese politieke realiteit met traditionele partijen die allemaal wanhopig op zoek zijn naar een nieuw verhaal.
Want meer nog dan mathematica, helpt in een stadje als Ronse een gedeelde voorgeschiedenis, rond ons mooiste erfgoed bijvoorbeeld en een oprechte betrokkenheid gestoeld op datgene waarrond alles hoort te draaien: de liefde voor deze stad middenin het groen van en met alle Ronsenaars tuupe.
Dat geeft onderweg leerrijke déjà-vu’s. Dat geeft wederzijds respect overheen partijen, sterker dan elk geschreven bestuursakkoord en hidden agenda's. Dat geeft een werkbaar constructief draagvlak voor een transparant bestuur en een open en rechtvaardig Ronse. Dat geeft het kleine verschil dat de grote verandering maakt. Dat geeft een Nieuwe Ronsese Alliantie. Ver voorbij de verdoken masterplannen en de egotrips.
‘DE STADSTUIN'.
Dagboek van veranderende tijden.
posted by Stef Vancaeneghem at 10:46
<< Home