DE DAG WAAROP ALLES KANTELDE

DE GOK VAN GUNTHER

Hoogste persoonlijke score. Grootste partij. Twee zetels meer. Daarmee komt Luc Dupont die zondagavond mooi weg voor een nieuw burgemeesterschap van Ronse. Met 697 stemmen minder maakt zijn uitdager Gunther Deriemaker het niet waar in de gooi naar de sjerp. Het was nu of nooit. Het wordt dat laatste. Een nieuwe kans komt er niet meer.

In de aanloop naar de verkiezingen spitst de strijd zich toe op een steekspel tussen de CD&V en N-VA, met als kruidige ingrediënten de overstap van Brigitte Vanhoutte en het bijna binnenhalen van zuster Magdaleen. Anders dan voorheen komt het al die tijd nooit tot een voorakkoord met de SP.A wat de bestuurspartners van Dupont bloednerveus maakt. Hij houdt de boot af, kijkt de kat uit de boom. Eerst zien of hij loon naar werken krijgt van de kiezer, wat dat zoal geeft met Groen onderaan en nieuwe Ronsenaar Abderrahim Ahlali bovenaan de lijst.

Baantjes trekken in het zwembad

Bij de switch van Groen vanuit SP.A naar CD&V werden er spijkerharde afspraken gemaakt. Wouter Stockman wordt bij een rechtstreekse verkiezing schepen, als return voor de overstap van de groene kiezers. Niemand die gelooft in die rechtstreekse verkiezing. Maar het gebeurt. De Groene lijsttrekker geraakt verkozen vanuit zijn quasi onmogelijke positie, diep weggemoffeld op plaats 28. Hij vervult daarmee alle voorwaarden van de kartelovereenkomst, voor de neus weg van diegenen in Den Tap die dat niet graag zien gebeuren.

'Groen werkt voor iedereen', zoals op de T-shirts van de partij staat. De 960 stemmen van de vijf groene kandidaten blijken, zoals De Streekkrant fijntjes constateert, bij deze verkiezingen zelfs doorslaggevend. Want zonder die stemmen zou de SP.a. die nu 894 stemmen minder telt dan CD&V–Groen de grootste geweest zijn. Niet dus. Groen gaat voor het eerst in de Ronsese geschiedenis in het bestuur. Dupont en geen ander heeft hiervan zelf het scenario geschreven. Waar nu en dan samen baantjes trekken met Wouter Stockman in het stedelijk zwembad zoal niet goed voor is.

Armslag...of ijzeren arm?

De CD&V dient hoe dan ook vanwege het succes van haar kartellijst nogal wat kandidaten van een bestuursmandaat te voorzien. Want behalve Dupont zelf en Wouter Stockman dienen ook stemmenkanon Ignace Michaux (met 1013 stemmen nu de nummer twee van zijn partij qua stemmenaantal), Joris Vandenhoucke en Duponts gedoodverfde opvolger Jan Foulon te worden voorzien van mandaten. Om nog te zwijgen van Agnes Van Crombrugge rond wie de heisa en het vertrek van Brigitte Vanhoutte draaide.

Die zondagavond trekt Dupont dan ook vastberaden naar zijn socialistische bestuurspartners. Het is zijn laatste mandaat. Hij heeft gewonnen. Dit geeft armslag. Halverwege de nacht komt hij naar de Volksbond terug. Hij neemt er de bloemen in ontvangst, beklimt er een stoel en bevestigt er tegenover de aanwezige fans zijn gegeven woord aan de socialisten. Opdracht volbracht. Het akkoord zal 's anderendaags op maandagavond 20u na het schepencollege worden getekend.

Dupont: ‘Al blijven er nog een paar zaken verder uit te klaren.’

Het is Feest. Hoewel.

Twee dingen vallen me die avond op. Dat ik als ge-oute Groene ongeveer de enige ben om de verkiezing van Wouter Stockman samen met de vier andere Groen-kandidaten enthousiast ter plekke in Den Tap te vieren en twee…dat het zo te horen dus misschien wel al in orde is met de socialisten…maar toch nog niet helemaal.

Naar huis ga ik. Niet ontevreden. Mijn openlijk engagement voor Groen als blogger wordt me, zo te zien aan de permanente clicksteller, door mijn eigen lezers vergeven. Groen kan nu echt doorstarten. Hoe schune da Ronse tooch kan zoan.

The winner takes it all (Hemingway)

Maandagmorgen. De socialisten vinden dat ze de overstap van Groen goed verwerkt hebben en kranig stand hebben gehouden. Dus dat de coalitie kan worden verder gezet. Wel sijpelt enig ongenoegen door over de gretigheid van Duponts voorstellen. De SP.A, zo klinkt het door de telefoon, zit met een wrang gevoel 'over het totaal gebrek aan respect waarmee CD&V de coalitiegesprekken heeft ingezet en kan de dreiging met een alternatieve coalitie allerminst smaken’.

Maar binnen de socialistische partij zelf rommelt er zo te horen ook nog wat anders dan alleen maar ongenoegen over de hoge eisen van de bestuurspartner. Dat Gunther Deriemaker zich onder de slogan 'Samen' als grote uitdager van Dupont vooral in zijn eentje heeft geprofileerd en dat het niet gewerkt heeft, komt daar hard aan.

Wat er dan te gebeuren staat, is echter te gek voor woorden. Terwijl ik die maandagmiddag samen met Wouter Stockman de borden uit mijn tuintje haal en we wat nakaarten over de verder op te nemen engagementen van Groen voor een (verkeers)leefbaar, duurzaam, open en sociaal rechtvaardig Ronse in het nieuwe bestuur, blijkt er achter de schermen inmiddels van alles aan de hand.

Ergens tussen de zondagnacht en het geplande schepencollege van de maandagavond ter bekrachtiging van het bestuursakkoord met de socialisten contacteert Gunther Deriemaker in zijn eentje via zijn maat Rudi Boudringhien (Liberale Unie) de lijsttrekker van de N-VA Wim Vandevelde. Hij biedt hem aan een meerderheid te vormen van socialisten, liberalen en N-VA. Met andere woorden: om samen aldus verkiezingswinnaar Luc Dupont buitenspel te zetten. U leest het goed.

Elke Ronsenaar die de afgelopen maanden niet op een andere planeet zat, weet dat de hele campagne van de N-VA zich uitgerekend toespitste op precies het omgekeerde daarvan. Met als hoogste doel: het wegkieperen van de socialisten uit het bestuur van stad en het OCMW- onder de veelzeggende aanvallende slogan: ‘Laat Ronse niet links liggen!’

Bijltjesdag zit eraan te komen

In een eerste persmededeling daarover wordt de bal nog slapjes naar de N-VA en naar Wim Vandevelde zelf toegespeeld en probeert een persbericht een en ander vergoelijkend te 'duiden'.

'Wim Vandevelde, voorzitter van NV-A, heeft maandagochtend met ons contact opgenomen om een alternatief voorstel te bespreken. Wij hebben ons inderdaad bereid getoond om zijn voorstel aan te horen maar deze besprekingen zijn snel gestrand.’

Wie in dat communiqué namens wie spreekt, is echter zeer onduidelijk. Inside-informatie die me daarover vanuit onverwachte socialistische hoek wordt aangereikt, klinkt helemaal anders. Wat ik verneem, werpt vooral een bijzonder schrijnend licht op de algehele verontwaardiging die er over de solo stunt van Gunther in het socialistische huis bestaat. Ik citeer hieronder letterlijk mijn socialistische top-bron.

‘Die maandag worden alle SP.A - verkozen gemeenteraadsleden uitgenodigd om 15h30 in het COC. Niemand kent daar dan nog de inhoud van het verhaal dat inmiddels door Gunther Deriemaker zelf is geschreven. Als om 18h het schepencollege begint, zegt Luc Dupont bij aanvang : Je mag jullie verkozen gemeenteraadsleden verwittigen dat ze niet moeten komen; het is voorbij. Het verhaal van een Einzelgänger dus. Wat ook bleek uit de campagne. 'Samen', maar hij alleen. Als de socialisten nog ooit aan de bak willen komen in Ronse, moeten ze zo iemand onverwijld uit de partij zetten. Zoniet zitten we voor 20 jaar buiten.'

Einde citaat. Gunther Deriemaker blijkt bij navraag door mezelf immers inderdaad die maandagmogen in zijn eentje naar Rudi Boudringhien te hebben gebeld met de vraag Wim Vandevelde te contacteren (hij heeft zelf zijn gsm-nummer niet) om een coalitie te maken met de SP.a met de bedoeling burgemeester te worden.

Vandevelde hoort het in Cornelimunster donderen. Hij brengt Dupont zelf op de hoogte van het voorstel. Wat komen moet, dat komt: vertrouwensbreuk. Dupont vindt het er ver over, ziet een samenwerking op die manier niet langer zitten (er was al niet veel overschot), keert prompt de rollen om en ruilt SP.A voor N-VA en liberalen. Voor wat hoort wat.

In 'Het Laatste Nieuws' neemt Pol Kerckhove dan zelf alle laatste twijfels daarover weg. Gunther handelde in zijn eentje, aldus Pol. Hij speelde 'cavalier seul'. Onvergeeflijk, zo noemt de eerst intern in de campagne geïsoleerde en nu verbannen OCMW-voorzitter het.

Toevalstreffer, emomoment of Machiavellistisch plan?

Een droomkans én een godsgeschenk is dit alles natuurlijk voor de zo al stevig scorende NV-A én voor de verliezende liberalen. Dat zeker. Dat Boudringhien de N-VA lijst boven de doopvont hield met zijn handtekening helpt ook wel op zo'n momenten. De - verliezende - liberalen kunnen probleemloos mee aan boord.

De resultaten van dit alles zijn dan ook niet min. De N-VA kan het OCMW nu zelf besturen met Pol Kerckhove op het strafbankje van de oppositie en de socialisten die nu gewoon àlles kwijt zijn. Ronse ligt niet langer links maar wordt centrum-rechts wakker.

De schok in brede sociaal-democratische kringen overheen de partijen is groot. De woede navenant. Aan de linkerzijde zoeken de gelijkgestemden mekaar spontaan op voor een sociaal-democratische progressieve reunie los van partijstructuren. Elke vorm van leedvermaak is voorbarig. Ronse zal hoe dan ook rechtvaardig dienen te worden bestuurd. Sociale roofbouw kan onmogelijk de agenda zijn van de nieuwe bestuursploeg van Dupont, wil men een verregaande polarisering in deze kwetsbare stad voorkomen.

Ook het ACW heeft overigens zijn poot in dit nieuwe bestuur. Een sociale scheur in de CD&V is het laatste wat Luc Dupont en zijn opvolger(s) zich kunnen veroorloven. Al helemaal niet met de 'moeder van alle verkiezingen' die in 2014 de kaarten zullen herschudden en een CD&V die volop op zoek is naar een nieuw verhaal.

Voor de socialisten zit bijltjesdag er in Het Feestpaleis duidelijk in ijltempo aan te komen. Tenzij Gunther, nog voor dat moment eraan komt, de eer aan zichzelf houdt en zelf opstapt. Burgemeester zal hij nu wel nooit worden. Tijd voor een ander verhaal, zo zegt hij me zelf daarover aan de telefoon. Achttien jaar politiek. Het is welletjes geweest.

Of er bij dit alles ab initio een Machiavellistisch plan van Luc Dupont bestond dat daarop aanstuurde, zoals Erik Tack van het verder afkalvende Vlaams Belang me wil aanpraten, weiger ik te geloven. Als ik alle puzzelstukjes hierboven bijeenleg, geloof ik meer in de botsing der ego’s. En in het 'trop is teveel'-gevoel van een burgemeester tegenover zijn uitdager die 'een quickie' wou doen. Met als resultaat een onverhoopte toevalstreffer voor al diegenen die toch al droomden van een 'centrum-rechtse' wissel na 83 jaar socialistische dominantie en die kanteling nu cadeau door de confrontatie van Gunther versus Luc in de schoot geworpen krijgen.

Waarbij de vraag er niet meer toe doet of Gunther deze waanzinnige gok helemaal in zijn eentje vanuit zichzelf waagde dan wel of hij zich daarbij integendeel in het emo-moment van de verliezer liet opsmijten door een ander.

Dat Groen in die botsing geen andere keuze restte dan de vers verworven zetel uit de brand te redden, liever dan hem in al die emotioneel geladen momenten ook nog cadeau te doen aan derden, dat begrijpt een kind.

Groen wil reechteduire tuupe vooruit en gaat nu vooral aansterken met het oog op de toekomst vanop een sleutelpositie. De ene toevalstreffer is de andere waard.

Ronse moet nu, na alle heisa in elk geval constructief bestuurd worden met een stevig bestuursakkoord en een nieuwe frisse visie op Ronse als open en sociaal rechtvaardige stad Middenin Het Groen.

Daarover zijn alle hoofdrolspelers, bijrollen en souffleurs het eens.