DE BENIEUWDE RONSENAAR
HET RONSESE BORDENSPEL
Vrijdagnamiddag.
In een mailtje vraagt Pol Kerckhove of het mij derangeert dat hij een verkiezingsbord van hemzelve voor mijn haag komt planten. Hij doet dat op de hem bekende nonchalante wijze en signeert schalks: ‘De god van de ruue’. Pol verwijst daarmee fijntjes naar de glansrol als God de Vader die hij con brio weggeeuwde in ‘Tavi in ’t Paradijs'. Tegelijk alludeert hij op de rol van godfather die ik hem graag toebedeel in het Ronsese socialisme van achter de schermen.
‘Gien problem, godverdomme', schrijf ik hem terug. 'Tuupe vuir Roonse'. Sterk aan Pol vind ik zijn Cuvelierkantje. Over hem (als politicus welteverstaan) kan je schrijven wat je wil, hij neemt het je nooit persoonlijk kwalijk. Anderen die mij om mijn geschriften en fidele vriendschappen liever zien doodvallen, kunnen er wat van leren. Pol laat het allemaal van zich afglijden, niks lijkt hem te deren. Net een canardke van den Bruul, weelderig gevoederd onder toezicht van een Gemeenschapswachter.
Zaterdagvoormiddag
Met zijn zware Jeep en een plakploeg vraagt provincieraadslid Jean-Pierre Stockman waar hij het gezicht van Pol neerpoten kan. ‘Waar ge wilt. Maar niet voor dat kapelleke in mijn hofke,’ zeg ik. Bijna voeg ik eraan toe: ‘Geef God wat Pol toekomt', maar ze zijn al in de weer met hamers en touwen. Pol wordt opgesteld links van de kapel,bekeken vanaf de straat. Vanuit mijn bureau zie ik hem heel bijbels staan pronken aan de rechterhand van de vader. ’t Is dus maar vanuit welk perspectief je het bekijkt.
Zondagmiddag
We vieren de mama’s in de tuin. Er daagt een plakploeg op van de CD&V aangevoerd door Jan Foulon en kandidate Brigitte Van Houtte. Of er nog een bord bij kan? 'Er is genoeg voor iedereen', bedenk ik al te zeggen. Maar ze bedoelen een verkiezingsbord van Brigitte. 'Natuurlijk. Geen probleem,' zeg ik, Deze keer evenwel zonder godverdomme erbij. Je moet je wereld kennen. ‘Als het voor de ene kan, moet het voor de andere kunnen’, zeg ik. (Zeker voor de tsjeven, de partij van mijn bompa op zijn bankje die nu over mijn schouder meekijkt, mij aanport).
Overigens vind ik die Brigitte als schrander mens een aanwinst voor de Ronsese politiek van morgen. Ik zie ze al met gemak binnen drie jaar meegaan in het Ronsese bestuur. Dit is voor haar een opwarming bij de kiezer. Want laten we mekaar niks wijsmaken: op plaats zeventien maakt ze geen enkele kans verkozen te worden op de Fiertel. Goed, we drinken een glas, keuvelen wat. De kids voetballen voort. Anders dan Brian Ruiz scoort mijn kleinzoontje feilloos de ene penalty na de andere. Hij is een fan van Standard. En ondertussen komt Brigitte langs de straatkant tot leven aan de rechterkant van de kapel. Jan Foulon poot haar neer op veilige afstand van de rode goddeloze god.
Afgelopen week
Op de markt en in de supermarkt worden we nu aangesproken op de borden. Zijn we rooie geworden misschien? Zijn we dan geen Volksbonders en Patria’s van huize uit? En de blauwe? Waar blijven de blauwe? Dan, in cauda venenum: ‘Hoeveel brengt u dat op?’ 'Een zak patatjes en een bundel porei', grap ik hoewel. Ze zouden nog durven. Van Brigitte wil ik wel een bees (nee geen Judaskus) en van Pol een Roden Bach in 'De Acte', mij persoonlijk met schuim geserveerd door zijn kameraad de plakkatenzetter Jean-Pierre.
Zondagmorgen
Brigitte Van Houtte ligt ondersteboven. Tijdens onze nochtans schaarse nachtrust blijkt ze over de haag te zijn getild door een concurrerende ploeg. Pol staat er wat verderop ongeschonden glunderend op te kijken. Het kan mijn gedacht zijn, maar ik heb de indruk dat zijn lachje op de affiche nog iets breder is dan gisteren.
Brigitte zelf kan ik niet bereiken om de schade aan haar lichaam te signaleren. Ik meld de ravage aan Jan Foulon. Het ware wenselijk, zo voeg ik eraan, toe dat Brigitte snel in haar waardigheid en ere wordt hersteld. Nu ligt ze daar maar languit op het voetpad. Als vrouw van de straat riskeert ze onder de voet te worden gelopen.
Zondagavond
Na onze zondagwandeling blijkt de ravage aan Brigitte alweer ongedaan gemaakt. Ze staat weer overeind, met een glimlach om te koesteren. Gelijk die mama met haar CD&V baby. God slaat niet, of hij zalft. Ik durf echter niet doordenken hoe lang Brigitte deze keer overeind blijft. Zoals ik er evenmin op doordenk wat ik als Ronsese chauvinist morgen ga doen als mijn blauwe kameraad Marnic De Meulemeester mij op zijn beurt mailt met de vraag of ook hij hier voor mijn haag… Marnic mag dan wel een best geschikte kerel zijn, hij is en blijft nu eenmaal de burgemeester van godbetert…Oudenaarde! En ‘Tuupe vuir Ronse’ met de burgemeester van Oudenaarde, dat ware er pas helemaal echt over. Tot dusver houdt Marnic zich echter gedeisd. Maar misschien komt het nog. Dan zal ik niks anders kunnen, in het teken van het freedom of speech, dan het paard van Troje, pardon van Oudenaarde, voor mijn eigen staldeurke te halen. Ik verzeker je, dierbare lezer, dat ik in dat geval bij Marnic zware toegevingen voor Ronse ga afdwingen. Het verlieslatende ‘Centrum voor de Ronde van Vlaanderen’ mag hij houden, zijn gevangenis ook. Een kanaaltje Ronse-Schelde mischien. Oh ja, de slimmerds uit mijn omgeving dagen me inmiddels ook uit met de vraag wat ik ga doen als Erik Tack morgen een plakkaat komt aandragen. Hij mag het gerust komen placeren, stel ik eenieder gerust. Elk heeft recht om voor zijn kapel te preken. Al staat die kapel dan wel in mijn tuintje.
Maar van dat kapelletje zelf moeten ze met zijn allen wel afblijven. Want als ‘de god van de ruue’ hier de passie preekt, tuimelt Brigitte van haar bord en vallen alle ganzen van het Bruulpark op één nacht dood.
Vrijdagnamiddag.
In een mailtje vraagt Pol Kerckhove of het mij derangeert dat hij een verkiezingsbord van hemzelve voor mijn haag komt planten. Hij doet dat op de hem bekende nonchalante wijze en signeert schalks: ‘De god van de ruue’. Pol verwijst daarmee fijntjes naar de glansrol als God de Vader die hij con brio weggeeuwde in ‘Tavi in ’t Paradijs'. Tegelijk alludeert hij op de rol van godfather die ik hem graag toebedeel in het Ronsese socialisme van achter de schermen.
‘Gien problem, godverdomme', schrijf ik hem terug. 'Tuupe vuir Roonse'. Sterk aan Pol vind ik zijn Cuvelierkantje. Over hem (als politicus welteverstaan) kan je schrijven wat je wil, hij neemt het je nooit persoonlijk kwalijk. Anderen die mij om mijn geschriften en fidele vriendschappen liever zien doodvallen, kunnen er wat van leren. Pol laat het allemaal van zich afglijden, niks lijkt hem te deren. Net een canardke van den Bruul, weelderig gevoederd onder toezicht van een Gemeenschapswachter.
Zaterdagvoormiddag
Met zijn zware Jeep en een plakploeg vraagt provincieraadslid Jean-Pierre Stockman waar hij het gezicht van Pol neerpoten kan. ‘Waar ge wilt. Maar niet voor dat kapelleke in mijn hofke,’ zeg ik. Bijna voeg ik eraan toe: ‘Geef God wat Pol toekomt', maar ze zijn al in de weer met hamers en touwen. Pol wordt opgesteld links van de kapel,bekeken vanaf de straat. Vanuit mijn bureau zie ik hem heel bijbels staan pronken aan de rechterhand van de vader. ’t Is dus maar vanuit welk perspectief je het bekijkt.
Zondagmiddag
We vieren de mama’s in de tuin. Er daagt een plakploeg op van de CD&V aangevoerd door Jan Foulon en kandidate Brigitte Van Houtte. Of er nog een bord bij kan? 'Er is genoeg voor iedereen', bedenk ik al te zeggen. Maar ze bedoelen een verkiezingsbord van Brigitte. 'Natuurlijk. Geen probleem,' zeg ik, Deze keer evenwel zonder godverdomme erbij. Je moet je wereld kennen. ‘Als het voor de ene kan, moet het voor de andere kunnen’, zeg ik. (Zeker voor de tsjeven, de partij van mijn bompa op zijn bankje die nu over mijn schouder meekijkt, mij aanport).
Overigens vind ik die Brigitte als schrander mens een aanwinst voor de Ronsese politiek van morgen. Ik zie ze al met gemak binnen drie jaar meegaan in het Ronsese bestuur. Dit is voor haar een opwarming bij de kiezer. Want laten we mekaar niks wijsmaken: op plaats zeventien maakt ze geen enkele kans verkozen te worden op de Fiertel. Goed, we drinken een glas, keuvelen wat. De kids voetballen voort. Anders dan Brian Ruiz scoort mijn kleinzoontje feilloos de ene penalty na de andere. Hij is een fan van Standard. En ondertussen komt Brigitte langs de straatkant tot leven aan de rechterkant van de kapel. Jan Foulon poot haar neer op veilige afstand van de rode goddeloze god.
Afgelopen week
Op de markt en in de supermarkt worden we nu aangesproken op de borden. Zijn we rooie geworden misschien? Zijn we dan geen Volksbonders en Patria’s van huize uit? En de blauwe? Waar blijven de blauwe? Dan, in cauda venenum: ‘Hoeveel brengt u dat op?’ 'Een zak patatjes en een bundel porei', grap ik hoewel. Ze zouden nog durven. Van Brigitte wil ik wel een bees (nee geen Judaskus) en van Pol een Roden Bach in 'De Acte', mij persoonlijk met schuim geserveerd door zijn kameraad de plakkatenzetter Jean-Pierre.
Zondagmorgen
Brigitte Van Houtte ligt ondersteboven. Tijdens onze nochtans schaarse nachtrust blijkt ze over de haag te zijn getild door een concurrerende ploeg. Pol staat er wat verderop ongeschonden glunderend op te kijken. Het kan mijn gedacht zijn, maar ik heb de indruk dat zijn lachje op de affiche nog iets breder is dan gisteren.
Brigitte zelf kan ik niet bereiken om de schade aan haar lichaam te signaleren. Ik meld de ravage aan Jan Foulon. Het ware wenselijk, zo voeg ik eraan, toe dat Brigitte snel in haar waardigheid en ere wordt hersteld. Nu ligt ze daar maar languit op het voetpad. Als vrouw van de straat riskeert ze onder de voet te worden gelopen.
Zondagavond
Na onze zondagwandeling blijkt de ravage aan Brigitte alweer ongedaan gemaakt. Ze staat weer overeind, met een glimlach om te koesteren. Gelijk die mama met haar CD&V baby. God slaat niet, of hij zalft. Ik durf echter niet doordenken hoe lang Brigitte deze keer overeind blijft. Zoals ik er evenmin op doordenk wat ik als Ronsese chauvinist morgen ga doen als mijn blauwe kameraad Marnic De Meulemeester mij op zijn beurt mailt met de vraag of ook hij hier voor mijn haag… Marnic mag dan wel een best geschikte kerel zijn, hij is en blijft nu eenmaal de burgemeester van godbetert…Oudenaarde! En ‘Tuupe vuir Ronse’ met de burgemeester van Oudenaarde, dat ware er pas helemaal echt over. Tot dusver houdt Marnic zich echter gedeisd. Maar misschien komt het nog. Dan zal ik niks anders kunnen, in het teken van het freedom of speech, dan het paard van Troje, pardon van Oudenaarde, voor mijn eigen staldeurke te halen. Ik verzeker je, dierbare lezer, dat ik in dat geval bij Marnic zware toegevingen voor Ronse ga afdwingen. Het verlieslatende ‘Centrum voor de Ronde van Vlaanderen’ mag hij houden, zijn gevangenis ook. Een kanaaltje Ronse-Schelde mischien. Oh ja, de slimmerds uit mijn omgeving dagen me inmiddels ook uit met de vraag wat ik ga doen als Erik Tack morgen een plakkaat komt aandragen. Hij mag het gerust komen placeren, stel ik eenieder gerust. Elk heeft recht om voor zijn kapel te preken. Al staat die kapel dan wel in mijn tuintje.
Maar van dat kapelletje zelf moeten ze met zijn allen wel afblijven. Want als ‘de god van de ruue’ hier de passie preekt, tuimelt Brigitte van haar bord en vallen alle ganzen van het Bruulpark op één nacht dood.
posted by Stef Vancaeneghem at 10:30
<< Home