DE BENIEUWDE RONSENAAR
EXCLUSIEF DOSSIER:
DE GEORGANISEERDE IMMO-RUSH OP RONSE
DE WAARHEID ACHTER DE KWAKKEL OVER CRUCKE
Eén van de meest hardnekkige Ronsese kwakkels van de jongste decennia doet het kwaadwillig uitschijnen alsof niemand minder dan ere- burgemeester Orphale Crucke zelf – en uit eigenbelang - eind de jaren tachtig de hand zou hebben gehad aan de hoge instroom van allochtonen in Ronse. Dat deze Ronsese mythe - met uitgesproken bijkomende racistische ondertoon - alle verbeelding tart, hoeft eigenlijk géén betoog voor al wie hier ook maar een klein beetje geheugen heeft. Anders ligt het voor de jonge generaties die deze kwakkel voor waar uit de nalatenschap van een aldus geperverteerd en gemanipuleerd collectief geheugen overnemen.
Enkel de achtenswaardige reserveplicht die de ere-burgemeester zichzelf in zijn teruggetrokken bestaan sinds zijn afhaken omtrent Ronse vrijwillig blijft opleggen, belet dat het lasterlijk en eerrovend karakter van deze beschuldigingen tegenover de meest populaire Ronsese politicus ooit zonder juridische gevolgen is gebleven voor de lasteraars. Tot dusver.
Die vermeende straffeloosheid heeft echter voor gevolg gehad dat de kwakkel op gevatte tijden telkens weer kwaadwillig wordt gevoed. Vanuit naijver om het persoonlijk welslagen van deze van oorsprong volkse en razend populaire jongen? Vanuit politieke afrekening? Of gewoon vanuit chagrijn, wie zal het zeggen?.
Als sluipend gif zet het zich nu ook door bij nieuwe generaties Ronsenaars. Zo belde een jonge medewerker van ‘De Belleman’ ons onlangs op om het verhaal op zijn waarheidsgehalte te toetsen. De jarenlang volgehouden lasterlijke aantijgingen konden aldus blijven doorgroeien tot wat inmiddels het meest onrechtvaardige leugenverhaal van de recente Ronsese petite histoire kan worden genoemd.
Blijkbaar slaagt (een deel van) Ronse er maar niet in hoogst verdienstelijke Ronsenaars simpelweg de ere-stek in de geschiedenis van deze stad te geven die hen toekomt.
Het bewijsmateriaal dat we, na jarenlang geduldig wachten en aandringen, bijeen wisten te sprokkelen, maakt het vandaag mogelijk hier in een serie achtergrondartikelen (waarvan hierna het eerste ) de kwakkel een keer en voor goed daarheen te mikken… waar hij in een stad die haar eigen geschiedenis een beetje fatsoenlijk respecteert, hoort te worden… doorgespoeld.
Georganiseerde uitverkoop van Ronse
Eind de jaren tachtig vestigt zich aan het station van Ronse een nieuw volkomen stadsvreemd immobiliënkantoor. Al gauw blijkt dat dit bureau, dat als nieuwkomer op de Ronsese immo-markt totaal los staat van de alhier gevestigde en bekende kantoren, directe zakelijke banden onderhoudt met Brussel.
Het bureau blijkt er via een rechtstreeks filière vooral op uit in Ronse grof geld te komen verdienen aan de snelle doorverkoop van de talloze Ronsese werkmanshuisjes en middelgrote woningen. Dit vooral en vrijwel exclusief aan Brusselse allochtonen. Meer bepaald van Marokkaanse origine.
Het ronselen van deze potentiële kopers in het Brusselse geschiedt volgens een goed geolied scenario en verloopt als volgt. Op zaterdag organiseert het immobiliënkantoor (dat voor alle duidelijkheid inmiddels al lang weer uit Ronse is verdwenen) constante aller-retours tussen Brussel en Ronse. Hele busjes met kandidaat-kopers uit de allochtone Brusselse kringen worden naar Ronse gehaald. Velen daarvan zijn al eigenaars van huizen in Brussel. Ginder wordt hen op de dure Brusselse immo-markt voor hun vaak minuscule Brusselse woning tot 4 miljoen toenmalige Belgische franken aangeboden. Hier in Ronse worden hen daarentegen véél ruimere en nettere huizen voorgeschoteld voor minder dan 1 miljoen. Plus de valse voorwendselen omtrent de belofte dat hun kinderen hier volledig Franstalig onderwijs wacht, in een zogenaamd volkomen tweetalige stad voor bestuurders én bestuurden. Hun rekening is vlug gemaakt en de akte snel getekend.
Het jaar ’90: meer dan tweehonderd huizen
In het jaar 1990 worden op die manier tussen januari en november alleen aldus meer dan 220 woningen doorverkocht aan allochtonen uit Anderlecht, Sint-Agatha –Berchem, Sint-Jans-Molenbeek, Brussel Stad, Jette, Sint-Gillis, Ukkel enzovoort. De lijst ervan ( vandaag in ons bezit) is lang. De ‘uitverkoop van Ronse’ verspreidt zich snel over de hele stad. Voorzienigheidsstraat, Kasteelstraat, Spinsterstraat, Grote Marijve, Blauwe Steen, Zenobe Grammestraat, Rode Broekstraat, Zonnebloemstraat, Ninovestraat, Savooistraat, Bredestraat, Vanhovestraat, Kruisstraat, Lange Haagstraat, Olifantstraat, Pelgrimstraat, Broeke, Teniersstraat, Karel Vandendoorenstraat, Bereiderstraat enzoverder, enzovoort.
De notariële akten stapelen zich op bij alle notarissen van de stad en omgeving. Het lijkt er wel op of heel Ronse nu in sneltempo wordt uitverkocht.
Grof handeltje
Begin juli 1991 vindt Orphale Crucke, dan burgemeester van Ronse, het welletjes. De positie van Crucke is delicaat. Als socialistisch kopstuk op de top van zijn populariteit kan hij aan de ene kant bezwaarlijk ingaan tegen de standpunten van zijn partij omtrent de allochtonen. Aan de andere kant komt Crucke danig onder druk te staan van het snelgroeiend verontruste deel van de Ronsese bevolking.
Orphale Crucke wil er hoe dan ook niet langer op toezien hoe er met de huizen en de mensen van Ronse een grof handeltje wordt opgezet die met een ware invasie van vreemdelingen de tradioneel open, gastvrije en verdraagzame integratiepolitiek van Ronse als stad in het gedrang dreigt te brengen.
Op de vooravond van het Ronsies betaald verlof informeert hij zijn schepencollege dat hij als burgemeester de bevoegde ministers gaat aanschrijven over de problematiek. Op 9 juli 1991 is het zover. Crucke gaat daarbij niet over ijs van één nacht. Hij richt zijn schrijven tegelijk aan Paula D’Hondt, Koninklijk Commissaris voor Mirgrantenbeleid, Louis Tobback dan minister van Binnenlandse Zaken, aan Miet Smet dan Staatssecretaris voor Maatschappelijke Emancipatie, aan Luc Van Den Bossche, dan Gemeenschapsminister voor Binnenlandse Aangelegenheden en aan Herman Balthazar, dan gouverneur van Oost-Vlaanderen.
Vreemdelingenstop in Ronse
Schrijft Crucke in zijn brief: 'Ik heb de eer mij tot u te richten in mijn hoedanigheid van burgemeester van de stad Ronse voor navolgende problematiek. De Stad Ronse is de laatste jaren opnieuw een welvarende stad geworden in een vreedzame coëxistentie met een negenhonderdtal vreemdelingen (meestal Tunesiërs), die zich, door de jaren heen en met medewerking van onze plaatselijke bevolking, zeer goed geïntegreerd hebben in onze samenleving. Anderhalf jaar terug nochtans heeft zich in Ronse een immobiliënagentschap gevestigd dat op systematische en georganiseerde wijze vreemdelingen, meestal Marokkanen, ronselt in het Brusselse en dezen, onder het mom van goedkopere huisvesting en de bestaande taalfaciliteiten (o.m.onderwijs), naar Ronse draineert. Een honderdtal Ronsenaars verkochten alzo de laatste maanden hun leegstaande woning. Zo kennen wij sinds 1 januari 1990 ene aanwas van 555 vreemdelingen waaronder 417 Marokkanen. Bovendien werden ons 68 kandidaat politieke vluchtelingen toebedeeld door de diensten van Mevrouw de Staatssecretaris, hetzij bijna het driedubbele dan wettelijk bepaald (1 per 1000 inwoners, hetzij voor Ronse maximaal 24) en dit in tegenstelling met de ‘enkelen’ in de omliggende steden en gemeenten.
Hoewel ikzelf en mijn bestuur, evenals de ganse Ronsese gemeenschap, ons ten allen tijde als zeer verdraagzaam hebben opgesteld ten opzichte van de vreemdelingsproblematiek, installeert zich de laatste maanden, door de steeds maar verdere aangroei van de vreemdelingenbevolking, een stijgende ontevredenheid bij het bestuur en de bevolking van onze stad. Ik herhaal, wij hebben steeds elke vorm van racisme met ons bestuur geweerd, wij hebben een goed functionerende migrantenraad en wij hebben ons steeds gehouden aan de ons door de hogere overheid opgelegde verplichtingen. Het is steeds onze zorg geweest de bevolking terzake op een open en objectieve wijze te informeren, zowel in diverse gemeenteraden als in tal van mededelingen. Onlangs stelden wij ons stadhuis ter beschikking van Mevrouw de Koninklijk Commissaris Paula D’Hondt om haar toe te laten haar standpunt tegenover de migrantenproblematiek toe te lichten.
Nochtans, gelet op de verdere toevloed van vreemdelingen en op het georganiseerd karakter ervan gedurende de laatste maanden; gelet op het feit dat in een zeer korte tijdsspanne de vreemdelingenbevolking 6% van ons bevolkingsaantal overschrijdt; gelet op de integratiemaatregelen die wij – conform de wetegeving terzake – steeds hebben nageleefd; gelet op de stijgende ongerustheid en ontevredenheid onder de bevolking; gelet op al deze omstandigheden en, noodgedwongen, teneinde de openbare orde niet verder in het gedrang te brengen, zien wij ons dan ook verplicht u volgende dwingende maatregelen voor te leggen:
1. geen politieke vluchtelingen meer in te schrijven.
2. de overtallige politieke vluchtelingen (boven de 24) terug ter beschikking te stellen van de bevoegde diensten van Mevrouw de Staatssecretaris, tot plaatsing in steden en gemeenten die de wettelijke normen nog niet bereikt hebben.
3. het verder inschrijven van vreemdelingen uit de Magreblanden voorlopig op te schorten.
Wrevel en dagvaardingen
De reacties blijven niet uit. Nog voor de congé payé om is en zijn collega’s van het schepencollege terugkeren uit hun vakantie, regent het al commentaren op de brief. Niet in het minst uit Crucke’s eigen socialistische hoek. Nauwelijks verhulde wrevel bij partijvoorzitter Frank Vandenbroucke en bij Crucke’s andere toonaangevende socialistische kameraden in de regering. Daarnaast barst er een hele mediaheisa los rond wat prompt gebombardeerd wordt tot ‘De Migrantenstop van Ronse’. Voor de (zelfverklaarde) politiek correcten is Crucke de kop van jut. Vanuit het kabinet van het Koninklijk Commissariaat voor Migrantenbeleid wordt algauw gemeld dat drie Marokkanen Crucke gaan aanvallen in kortgeding…
Veel meer dan dat hij zich dus (volgens die straks twintigjarige kwakkel) zelf zou hebben proberen te verrijken, laat staan zijn burgemeesterssalaris zou hebben willen opkrikken door het aanlokken van migranten voor een navenante hogere vergoeding gelinkt aan het bevolkingscijfer, hangen hem als burgemeester van Ronse drie dagvaardingen boven het hoofd en zware boetes als hij zijn aangekondigde 'migrantenstop' niet onmiddellijk intrekt.
Wordt vervolgd: letterlijk en figuurlijk...
Volgende aflevering volgt hier later:
‘Geachte burgemeester, beste Orphale…’
Copyright: Stef Vancaeneghem.
DE GEORGANISEERDE IMMO-RUSH OP RONSE
DE WAARHEID ACHTER DE KWAKKEL OVER CRUCKE
Eén van de meest hardnekkige Ronsese kwakkels van de jongste decennia doet het kwaadwillig uitschijnen alsof niemand minder dan ere- burgemeester Orphale Crucke zelf – en uit eigenbelang - eind de jaren tachtig de hand zou hebben gehad aan de hoge instroom van allochtonen in Ronse. Dat deze Ronsese mythe - met uitgesproken bijkomende racistische ondertoon - alle verbeelding tart, hoeft eigenlijk géén betoog voor al wie hier ook maar een klein beetje geheugen heeft. Anders ligt het voor de jonge generaties die deze kwakkel voor waar uit de nalatenschap van een aldus geperverteerd en gemanipuleerd collectief geheugen overnemen.
Enkel de achtenswaardige reserveplicht die de ere-burgemeester zichzelf in zijn teruggetrokken bestaan sinds zijn afhaken omtrent Ronse vrijwillig blijft opleggen, belet dat het lasterlijk en eerrovend karakter van deze beschuldigingen tegenover de meest populaire Ronsese politicus ooit zonder juridische gevolgen is gebleven voor de lasteraars. Tot dusver.
Die vermeende straffeloosheid heeft echter voor gevolg gehad dat de kwakkel op gevatte tijden telkens weer kwaadwillig wordt gevoed. Vanuit naijver om het persoonlijk welslagen van deze van oorsprong volkse en razend populaire jongen? Vanuit politieke afrekening? Of gewoon vanuit chagrijn, wie zal het zeggen?.
Als sluipend gif zet het zich nu ook door bij nieuwe generaties Ronsenaars. Zo belde een jonge medewerker van ‘De Belleman’ ons onlangs op om het verhaal op zijn waarheidsgehalte te toetsen. De jarenlang volgehouden lasterlijke aantijgingen konden aldus blijven doorgroeien tot wat inmiddels het meest onrechtvaardige leugenverhaal van de recente Ronsese petite histoire kan worden genoemd.
Blijkbaar slaagt (een deel van) Ronse er maar niet in hoogst verdienstelijke Ronsenaars simpelweg de ere-stek in de geschiedenis van deze stad te geven die hen toekomt.
Het bewijsmateriaal dat we, na jarenlang geduldig wachten en aandringen, bijeen wisten te sprokkelen, maakt het vandaag mogelijk hier in een serie achtergrondartikelen (waarvan hierna het eerste ) de kwakkel een keer en voor goed daarheen te mikken… waar hij in een stad die haar eigen geschiedenis een beetje fatsoenlijk respecteert, hoort te worden… doorgespoeld.
Georganiseerde uitverkoop van Ronse
Eind de jaren tachtig vestigt zich aan het station van Ronse een nieuw volkomen stadsvreemd immobiliënkantoor. Al gauw blijkt dat dit bureau, dat als nieuwkomer op de Ronsese immo-markt totaal los staat van de alhier gevestigde en bekende kantoren, directe zakelijke banden onderhoudt met Brussel.
Het bureau blijkt er via een rechtstreeks filière vooral op uit in Ronse grof geld te komen verdienen aan de snelle doorverkoop van de talloze Ronsese werkmanshuisjes en middelgrote woningen. Dit vooral en vrijwel exclusief aan Brusselse allochtonen. Meer bepaald van Marokkaanse origine.
Het ronselen van deze potentiële kopers in het Brusselse geschiedt volgens een goed geolied scenario en verloopt als volgt. Op zaterdag organiseert het immobiliënkantoor (dat voor alle duidelijkheid inmiddels al lang weer uit Ronse is verdwenen) constante aller-retours tussen Brussel en Ronse. Hele busjes met kandidaat-kopers uit de allochtone Brusselse kringen worden naar Ronse gehaald. Velen daarvan zijn al eigenaars van huizen in Brussel. Ginder wordt hen op de dure Brusselse immo-markt voor hun vaak minuscule Brusselse woning tot 4 miljoen toenmalige Belgische franken aangeboden. Hier in Ronse worden hen daarentegen véél ruimere en nettere huizen voorgeschoteld voor minder dan 1 miljoen. Plus de valse voorwendselen omtrent de belofte dat hun kinderen hier volledig Franstalig onderwijs wacht, in een zogenaamd volkomen tweetalige stad voor bestuurders én bestuurden. Hun rekening is vlug gemaakt en de akte snel getekend.
Het jaar ’90: meer dan tweehonderd huizen
In het jaar 1990 worden op die manier tussen januari en november alleen aldus meer dan 220 woningen doorverkocht aan allochtonen uit Anderlecht, Sint-Agatha –Berchem, Sint-Jans-Molenbeek, Brussel Stad, Jette, Sint-Gillis, Ukkel enzovoort. De lijst ervan ( vandaag in ons bezit) is lang. De ‘uitverkoop van Ronse’ verspreidt zich snel over de hele stad. Voorzienigheidsstraat, Kasteelstraat, Spinsterstraat, Grote Marijve, Blauwe Steen, Zenobe Grammestraat, Rode Broekstraat, Zonnebloemstraat, Ninovestraat, Savooistraat, Bredestraat, Vanhovestraat, Kruisstraat, Lange Haagstraat, Olifantstraat, Pelgrimstraat, Broeke, Teniersstraat, Karel Vandendoorenstraat, Bereiderstraat enzoverder, enzovoort.
De notariële akten stapelen zich op bij alle notarissen van de stad en omgeving. Het lijkt er wel op of heel Ronse nu in sneltempo wordt uitverkocht.
Grof handeltje
Begin juli 1991 vindt Orphale Crucke, dan burgemeester van Ronse, het welletjes. De positie van Crucke is delicaat. Als socialistisch kopstuk op de top van zijn populariteit kan hij aan de ene kant bezwaarlijk ingaan tegen de standpunten van zijn partij omtrent de allochtonen. Aan de andere kant komt Crucke danig onder druk te staan van het snelgroeiend verontruste deel van de Ronsese bevolking.
Orphale Crucke wil er hoe dan ook niet langer op toezien hoe er met de huizen en de mensen van Ronse een grof handeltje wordt opgezet die met een ware invasie van vreemdelingen de tradioneel open, gastvrije en verdraagzame integratiepolitiek van Ronse als stad in het gedrang dreigt te brengen.
Op de vooravond van het Ronsies betaald verlof informeert hij zijn schepencollege dat hij als burgemeester de bevoegde ministers gaat aanschrijven over de problematiek. Op 9 juli 1991 is het zover. Crucke gaat daarbij niet over ijs van één nacht. Hij richt zijn schrijven tegelijk aan Paula D’Hondt, Koninklijk Commissaris voor Mirgrantenbeleid, Louis Tobback dan minister van Binnenlandse Zaken, aan Miet Smet dan Staatssecretaris voor Maatschappelijke Emancipatie, aan Luc Van Den Bossche, dan Gemeenschapsminister voor Binnenlandse Aangelegenheden en aan Herman Balthazar, dan gouverneur van Oost-Vlaanderen.
Vreemdelingenstop in Ronse
Schrijft Crucke in zijn brief: 'Ik heb de eer mij tot u te richten in mijn hoedanigheid van burgemeester van de stad Ronse voor navolgende problematiek. De Stad Ronse is de laatste jaren opnieuw een welvarende stad geworden in een vreedzame coëxistentie met een negenhonderdtal vreemdelingen (meestal Tunesiërs), die zich, door de jaren heen en met medewerking van onze plaatselijke bevolking, zeer goed geïntegreerd hebben in onze samenleving. Anderhalf jaar terug nochtans heeft zich in Ronse een immobiliënagentschap gevestigd dat op systematische en georganiseerde wijze vreemdelingen, meestal Marokkanen, ronselt in het Brusselse en dezen, onder het mom van goedkopere huisvesting en de bestaande taalfaciliteiten (o.m.onderwijs), naar Ronse draineert. Een honderdtal Ronsenaars verkochten alzo de laatste maanden hun leegstaande woning. Zo kennen wij sinds 1 januari 1990 ene aanwas van 555 vreemdelingen waaronder 417 Marokkanen. Bovendien werden ons 68 kandidaat politieke vluchtelingen toebedeeld door de diensten van Mevrouw de Staatssecretaris, hetzij bijna het driedubbele dan wettelijk bepaald (1 per 1000 inwoners, hetzij voor Ronse maximaal 24) en dit in tegenstelling met de ‘enkelen’ in de omliggende steden en gemeenten.
Hoewel ikzelf en mijn bestuur, evenals de ganse Ronsese gemeenschap, ons ten allen tijde als zeer verdraagzaam hebben opgesteld ten opzichte van de vreemdelingsproblematiek, installeert zich de laatste maanden, door de steeds maar verdere aangroei van de vreemdelingenbevolking, een stijgende ontevredenheid bij het bestuur en de bevolking van onze stad. Ik herhaal, wij hebben steeds elke vorm van racisme met ons bestuur geweerd, wij hebben een goed functionerende migrantenraad en wij hebben ons steeds gehouden aan de ons door de hogere overheid opgelegde verplichtingen. Het is steeds onze zorg geweest de bevolking terzake op een open en objectieve wijze te informeren, zowel in diverse gemeenteraden als in tal van mededelingen. Onlangs stelden wij ons stadhuis ter beschikking van Mevrouw de Koninklijk Commissaris Paula D’Hondt om haar toe te laten haar standpunt tegenover de migrantenproblematiek toe te lichten.
Nochtans, gelet op de verdere toevloed van vreemdelingen en op het georganiseerd karakter ervan gedurende de laatste maanden; gelet op het feit dat in een zeer korte tijdsspanne de vreemdelingenbevolking 6% van ons bevolkingsaantal overschrijdt; gelet op de integratiemaatregelen die wij – conform de wetegeving terzake – steeds hebben nageleefd; gelet op de stijgende ongerustheid en ontevredenheid onder de bevolking; gelet op al deze omstandigheden en, noodgedwongen, teneinde de openbare orde niet verder in het gedrang te brengen, zien wij ons dan ook verplicht u volgende dwingende maatregelen voor te leggen:
1. geen politieke vluchtelingen meer in te schrijven.
2. de overtallige politieke vluchtelingen (boven de 24) terug ter beschikking te stellen van de bevoegde diensten van Mevrouw de Staatssecretaris, tot plaatsing in steden en gemeenten die de wettelijke normen nog niet bereikt hebben.
3. het verder inschrijven van vreemdelingen uit de Magreblanden voorlopig op te schorten.
Wrevel en dagvaardingen
De reacties blijven niet uit. Nog voor de congé payé om is en zijn collega’s van het schepencollege terugkeren uit hun vakantie, regent het al commentaren op de brief. Niet in het minst uit Crucke’s eigen socialistische hoek. Nauwelijks verhulde wrevel bij partijvoorzitter Frank Vandenbroucke en bij Crucke’s andere toonaangevende socialistische kameraden in de regering. Daarnaast barst er een hele mediaheisa los rond wat prompt gebombardeerd wordt tot ‘De Migrantenstop van Ronse’. Voor de (zelfverklaarde) politiek correcten is Crucke de kop van jut. Vanuit het kabinet van het Koninklijk Commissariaat voor Migrantenbeleid wordt algauw gemeld dat drie Marokkanen Crucke gaan aanvallen in kortgeding…
Veel meer dan dat hij zich dus (volgens die straks twintigjarige kwakkel) zelf zou hebben proberen te verrijken, laat staan zijn burgemeesterssalaris zou hebben willen opkrikken door het aanlokken van migranten voor een navenante hogere vergoeding gelinkt aan het bevolkingscijfer, hangen hem als burgemeester van Ronse drie dagvaardingen boven het hoofd en zware boetes als hij zijn aangekondigde 'migrantenstop' niet onmiddellijk intrekt.
Wordt vervolgd: letterlijk en figuurlijk...
Volgende aflevering volgt hier later:
‘Geachte burgemeester, beste Orphale…’
Copyright: Stef Vancaeneghem.
posted by Stef Vancaeneghem at 15:34
<< Home