DE BENIEUWDE RONSENAAR

HET ENE RONSE IS HET ANDERE NIET

















DANSEND OP DE SLAPPE KOORD
TUSSEN VERWACHTING EN VERBITTERING

Er is het Ronse van ‘Het City Marketing Plan’. En dat van de lege winkelpanden. Er is het Ronse van ‘Genieten Middenin het Groen’. En dat van de afvalberg in de Scheldekouter. Het Ronse van ‘Hou het Proper’. Dat van het zwellend zwerfvuil alom. Het Ronse van ‘Het Strategisch Plan’. Dat van de overval op je bankkantoor. Het Ronse van de stadhuiswoorden. En dat van de gazettenpraat. Er is het Ronse van het gratis parkeren op zaterdagnamiddag. Dat van de verkeersboetes op andere dagen. Het Ronse van tolerante taalhoffelijkheid. Dat van desolate importverloedering uit Wallonië. Het Ronse van wielerkampioen Stijn Devolder. Dat van de vervloekte ‘wielerterroristen’.














Er is het Ronse van de vernieuwing. Dat van de vervreemding. Er is het Ronse van de verbetering. Dat van de verbittering. Er is het Ronse van de klarinetconcerten en Blijde Boodschappen op AVS. Dat van de roste passerelle en de verkrottende Steenbrugge. Er is het Ronse van de goede wil. En dat van het eigen grote gelijk. Er is het Ronse van de schone schijn. En dat van de eenzame enkeling zonder Vrolijke Kring. Er is het Ronse van de almachtige kliniek. En het Ronse van oud, arm en ziek. Er is het Ronse van de staanplaatsen en de zelfgerolde sigaret. Dat van de vip-tribune en de Balmoral. Er is het Ronse met zwaar verlies tegen Sint-Truiden voor KSK. En dat van niettemin champagne voor al te vrolijke spelers na. Er is het Ronse achter afstandbediende poorten met bewakingscamera. En het Ronse dat rondhangt onder het alziend oog van een kapotte camera.


Er is een diepe kloof tussen dat ene Ronse en het andere. Zullen we daarom bij deze met zijn allen maar beter onze mooie droom ‘Tuupe vuir Ronse’ opgeven? Zullen we die van Oudenaarde en Frasnes gelijk geven als ze ons komen wijsmaken dat wij Ronsenaars het onszelf aandoen? Zullen we het nieuwe Ronse van al die jonge mensen in sport- en doeverenigingen, schoolgemeenschappen en hobbyclubs loslaten? Zullen we, zoals zovelen om me heen, hier voor goed weg gaan? 'Noer de zoone en de zie, de ski en de snie?'

Er zijn dagen, lieve lezer, dat het ook mij op die moeizame weg tussen verbetering en verbittering zwaar te moede valt. Ik woon hier, leef hier en kook van koleire als argeloze wandelaars in Ronse weer eens overvallen worden. Als ik er andermaal zelf getuige van ben hoe wraakroepende inbraken het privacygevoel van Ronsenaars voor goed onderuit halen. Walgen doe ik van de manier waarop niets ontziende schurken mensen van Ronse aanpakken, mishandelen, bestelen, ontvoeren, ontredderen.







En jawel ik heb het er zeer moeilijk mee dat de echte dialoog met de allochtone gemeenschap (die met lastige adolescenten van de derde generatie, die van het weer opstekend harde integrisme) maar niet op gang komt.

En ja ook ik ben zeer op mijn hoede voor de nieuwe arrogante Vlaamse bourgeois-elite die de snoeverige snukken van de verdwenen hautaine ‘aristochats’ overneemt en denkt dat iedereen, ook onze Waalse en francofone broeders naar haar pijpen moet dansen omdat zij het nu voor het zeggen heeft.

En ja ik heb veel vragen bij een vermomde solidariteit die Ronse steeds verder in de armoe duwt. Zeker als ze haar masker opzet van persoonsgebonden electoralisme.

Maar dat alles bijeen is nu eenmaal het hele echte Ronse. Moeizaam en tergend traag onderweg naar de Renaixance. Dansend op de slappe koord tussen verwachting en verbittering. Ons geliefde Ronse van en voor altijd. Met in de diepste duisternis van onze vertwijfeling: die duizend lichtjes in de nacht.