BLUE MOON

38.

Mijn tandprothessschle sschlit sschtlevig, de andere Sschlnukkende Ssschlnaren zeggen het ook. Iedereen vindt mijn nieuwe mond de maxssschl, Sscholangeke ook. (Ha, Sccholangeke dat ssschlatsschje!) Nu nog wat exercitsschlie van de sschl-klanken. En we sschpleken er niet meer over.

*

In de donkere diepte van het Muziekbos, exact op de open plek naast de houthakkershut waar in 1349 negen kinderkes door de Grote Weerwolf verscheurd werden voor de wilde ogen van hun eigen vader de zotte boskapper die zichzelf daarna van verdriet om zijn schizofrene daad ophing aan de laatste eik die hij midden de open plek bij wijze van galg voor zichzelve had gereserveerd, exact dààr geven we vandaag ons vrolijk benefietoptreden.

Tegen de gifspuiters
uit het land van
het grove geldgewin
die dit bos
en de hele omgeving
willen volspuiten
met asbestvezels.

Het publiek is van einde en verre afgekomen op onze wereldreputatie als legendarische formatie. Het bos wordt omgetoverd tot een zee van blikjes Derby-pils, tetrabrikken Fristi, Marlboro, puntzakjes friet met randkwakjes mayonaise. Alles wat wat van een optreden van ons overal ter wereld zo’n unieke ervaring maakt.

We spelen de bladeren van de laatste eik. Het optreden verloopt gesmeerd. Straks is er het eetfestijn. Met megatractoren van Masey-Ferguson heeft het comité daartoe een gigantische VIP-tent laten aanrukken. Plus annex een tentje voor de mee-eters van pers en boekskes.

Niks wordt aan het toeval overgelaten. Een reuzegenerator zorgt ervoor dat we onze decibellen vanuit het bos kunnen laten galmen overheen het hele Maarkedal. Tot ver voorbij de kerkjes van Kerkem en Maarke. Voor onze VIP-tent is er een hectare bomen neergelegd. Omdat we als groep ook bekend staan om onze bijzondere zorg voor alles wat met het milieu te maken heeft, (vooral het Chinese gokmilieu), hebben we contractueel van het Comité tegen asbest kunnen afdwingen dat de veroorzaakte kaalslag van het Muziekbos na ons optreden goedgemaakt wordt met de aanplanting van 200.000 rododendronnekes: uit Being.

‘Weet ge’, zegt onze toetsenist, ‘weet gij dat al de postkantoren van België vol asbest hangen?’

Neen dat weten we niet.

‘De draaiende deuren ook ?
‘De gesloten loketten ook?
‘De boekskes met loten ook?’
‘De tembers ook?’
‘Alles’.
‘Djuu toch!’
‘Eén longkanker per maand.’
‘Djuu toch!’
‘Officieel. Ene per maand.’
‘Djuu toch’.
'Oost west as best'.

(Voorzichtig tape ik mijn didgeridoo vast aan de micro van onze backing vocalzangeressen. Dit om ongelukjes met mijn nieuw mondstuk te voorkomen.)

‘Wat gaan ze hier doen binnen twintig jaar met al die asbest onder onze groene bodem?'
'Alles weer uit de grond krabben?’
‘De ministers zouden zich beter daarmee bezighouden…’
‘...Plekke van de vette portefeuilles van al te gulzige beleggers te redden.’
‘Met ons belastinggeld.’
‘Plus die oprotpremie van falende buitengebonjourde topbankiers.’
‘Vijf miljoen euro’.
‘Voor vijf miljoen euro wil ik hier sebiet oprotten.’
‘Kan het ook zonder premie?’

Naar schatting 200.000 bezoekers verlaten na ons optreden alle platgetreden bospaden van het Muziekbos. Hier boden ooit miljoenen varens bescherming aan tal van inmiddels verdwenen vogelsoorten. Nog voor de grote epidemie van de asbestose waren die al uitgestorven. Dit vanwege overbemesting der akkers en de opwarming der gronden.

‘Goed nieuws en slecht nieuws’, meldt onze chef tijdens onze debriefing. We zijn aan de kroketten met kalkoen toe in de artiestenlounge. Dan debriefen we er op los. Met Karmeliet, probably the best beer in the world.

‘Het slechte nieuws is dat we als groep al ons spaargeld kwijt zijn.’
‘Hoe dadde, alles kwijt’
‘Onze manager heeft alles belegd in foute aandelen’.
‘Zijn er nog andere?’
‘Dus zijn we als grootste groep allertijden geruïneerd’.
‘Compleet’
‘Het goede nieuws?’
‘Dat we weer helemaal opnieuw beginnen.’
‘Back to the roots?’
‘Van nul naar nul en nergens’.
‘Gelijk het leven zelve.’

De chef van onze roadies, die zopas met onze 'Snukkende Snaren World Tour Bus' wat rest van het Muziekbos heeft platgereden, brengt nog meer goed nieuws.

‘Dat Anderlecht nog eens gewonnen heeft?'
'Met een goal van Proto zeker.'
'Nee. Dat al ons muziekmateriaal vol asbest zit.’
‘Moh gij!’
‘Onze gitaren. Onze partituurstaanderkes. Onze mengpanelen. Onze boxen. Microfoons. Kabels. Prisen.’
‘Da meende niet!’
‘Alles.’
‘Zelfs onze gitaarkrabberkes?’

Ik verzeker, je maakt wat mee als spelend lidteken van de Snukkende Snaren. Ik denk niet dat we hier ooit nog gevraagd worden, in wat tot voor ons optreden ooit het Muziekbos was. En dus nu een vlakte. Volkomen gebruiksklaar als asbeststort.

‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.
(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)