VADER DAG

212.

‘Ik weet niet of ik je vader en de anderen nu allemaal terugzie, jongen’, zei de lieve J. me.
De dood voor ogen.
En toen daagde het.
Werd alles glashelder .





Ik hoef je niet langer te schrijven.
Ik hoef je niet langer te zoeken.
Ik hoef niet langer naar je te verlangen.
Ik hoef je niet terug te zien.
Wat zou ik je moeten terugzien?
Anders dan J. ken ik je niet eens.
Laat staan dat ik je dan al zou herkennen.
De Vreemdeling.
Dat zal je voor me blijven.
Vader van horen zeggen.
Een hersenschim. Een spook.
Sorry, ik geloof niet in spoken.
Hier laat ik los wat er nooit was. Voorgoed.
Je blijft voor altijd de missing link in mijn verhaal.
Maar het hoeft allemaal niet meer.
Ik wil niet langer graven in een verleden dat mijn heden beklemt.
Je kleinkinderen, je achterkleinkind: ze bestaan écht.
Op hen richt ik nu voluit mijn blik.
Ongehinderd voortaan door herinneringen aan wat er nooit was. Geen adieu, papieren papa.
Ik haal je door de versnipperaar.
Confetti maak ik van jou.
De koning te rijk ben ik zonder jou.
Narrenkoning? Mij goed.
Maar dan wel een zonder kwelduivels.
Het is laat in mijn leven.
De hoogste tijd.
Laat het feest beginnen!

Vader... Dag.

SLOT.

‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.
(Opgedragen aan Remi & Roger, Michel & Maurice & Johan).