BLOG NOTES

Zeventigduizend blogbezoeken. Bedankt voor zoveel fideliteit lezer. Meer moet dat niet zijn. Al kan er altijd eentje bij. Waar komen jullie met zijn allen vandaan? Waar eindigt het? Het begint ergens, eindigt nergens.

Een verrassende mail uit Peking. Long time no see. Hoe het met me gaat? Ik zou het niet weten. Ik zal het mezelf eens vragen. Mezelf maakt zichzelf wijs dat het gaat.

Klasgenoten die in Being wonen, hun grote droom achterna. Iets op Buitenlandse Zaken. Ik kijk ernaar op. En ik die nog altijd twijfel wat ik later worden wil. Gevangen in dit groene dal vol beklemmende provincialistische nestwarmte. We mailen mekaar over onze retorica van toen. Ronse-Peking in vier lettergrepen en twee seconden.

Wat is er toch misgegaan met één van ons sinds die laatste reunie? Geen teken van leven. Dan die grote sprong. Benji zonder elastiek. Welk signaal hebben we gemist? Wat hebben we niet gehoord dat we hadden moeten horen?

We zongen, dansten, lachten, grapten. The summer of ’68. Onze zomer. En dan de wijde wereld in naar Ronse, Islamabad, Peking. Of voor één van ons, de filosoof in ons midden, naar dat zwarte gat in de ruimte.

Wat ik doe? Lezen, schrijven. Dit omkeren, herbeginnen. Leven om te schrijven. En nee godzijgedankt, niet langer meer moeten schrijven om te leven. Horen zien en schrijven. Het was altijd al sterker dan mezelf.

Waar komt die drang vandaan om alles altijd te willen vastleggen in letters? Noircisseur de pages. En dan die futiele epiek. Waarom geen poëzie op verdoken bladzijden? Zoals Jotie, Pol, Catherine. Steeds meer willen zeggen met steeds minder woorden. Of dan gezwollen. Vol pathos. Zoals Francesco, in zijn waanzinnige veertiende eeuw.

U die in rijm de weerklank hoort herleven
van al mijn zuchten, enig voer van ’t hart,
toen ik, in jonge doolwegen verward,
deels anders was dan die ik ben gebleven,

de stijl waarin ik wenend heb geschreven,
in ijdel hopen en in ijdele smart,
want de oude leerschool van de liefde is hard,
hoop ik dat u me in deernis wilt vergeven.

Nu zie ik eerst waarom zo lange tijd
men mij bespotte en mij voor gek verklaarde,
zodat ik vaak door schaamte word verteerd

De vrucht van mijn verdwazing is mijn spijt
en ’t heldere besef dat hier op aarde
het mensdom slechts een korte droom begeert

Francesco Petrarca

E breve sogno, in rijmpjes. Het is eenieder niet gegeven.

Zoals die andere zei: dag vrienden van de poëzie…

Illustratie: Michel Provost. Klik op het beeld. Dan geniet u pas echt van het grote werk van deze onnavolgbare Ronsese kunstenaar.Héél stemmig als achtergrond voor je bureaublad als je 't me vraagt...