12 november 2013

SPIEGELSCHRIFT

FACE TO FACE
MET KROKO DE CROO



De wonderen van Facebook. ’s Morgens ventileer ik een potig postje over Herman De Croo die vindt dat zijn vriend Albert II toch die opslag verdient (‘Kroko De Croo, schaam je diep’). ’s Middags biedt hij me minzaam een koffie aan in de kantien van Atletiek Assa. Bien étonnés de se retrouver ensemble. Het zal me leren.

In afwachting dat hij de Beker van de Stratenloop overhandigt en nadat Jonathan Jouret even om stilte heeft verzocht voor de overleden pionier Ghislain Blanquart, geeft De Croo binnenskamers non-stop cursus weg over: de erosie der gronden in het algemeen en die van de Vlaamse Ardennen in het bijzonder. Het groeiend wantrouwen van de bevolking omtrent politici die ondertussen wel elke politieker aanklampen voor een of ander plezierke. Het staatsieportret dat van hem werd gemaakt. De bredere contekst van de moord op André Cools. De prijs van Belgacom-telefoons voor het buitenland die drie keer goedkoper bleek dan die voor het binnenland toen hij zelf nog voogdijminister was. Een - liberale - parabel door hemzelf bedacht over de Yellostone beerkes die altijd meer hapjes willen dan er te rapen vallen ook al zijn er geen toeristen meer (lees klanten).



Wijselijk geen woord over de dotatie aan son cher ami de toujours Albert II. Ik zie De Croo best nog eindigen als Vicomte de Michellebecque . Minister van State is hij al. Hij geeft zijn beker af en verdwijnt dan ongemerkt zoals hij ook al ongemerkt opdaagde. Raar manneke toch. Er komt maar geen erosie op zijn energieke alomtegenwoordigheid. Kwestie van multilocatie (overal tegelijk aanwezig) deed alleen Jezus beter, vooral in de periode van de vijgen na Pasen, tussen Sinksen en Drievuldigheid. Straks breekt De Croo nog het oude wereldrecord van Christus. Op hetzelfde moment als in Ronse verrschijnt hij ook (zie foto) in 't Bierpotje op de ‘hoedenopzetting’ met Ydes De Moor, de voorzitter van het ‘Hoedencomité’

Trek Dupont de stekker eruit op KSK?



Wateroverlast in Ronse. Zeer relatief in het licht van de tyfoon Haian. Maar toch, het is gebeurd. Een pompier van Ronse aan wie ik vraag wanneer ze denken de rest van het modderbad te komen afspuiten, antwoordt me:
‘We hebben orders om te wachten voor actie tot er weer geld is’.


Ien Ronse ee dat iet. Van geld gesproken, de stad Ronse lijkt zo krap bij kas te zitten (iets wat de N-VA in de aanloop naar de verkiezingen altijd al aangaf) dat het straks nog kiezen wordt tussen al die mooie grote aangekondigde projecten van Oude Vrijheid, Stadstuin en zwembad. Een nieuw zwembad zou algauw tien miljoen (euro) kosten.

Bij KSK, waar de schuldenlast zich ondertussen maar blijft opstapelen tot hallucinante bedragen zullen ze de komende jaren al blij mogen zijn als Luc Dupont op een dag niet een keer de stekker uittrekt en de stadsgeldkraan dicht draait.

Een nieuwe atletiekpiste is dus niet voor morgen. Nochtans, de doorstart van de grote Ronsese atletiekclub van weleer is gisteren ingezet. Dat smaakt naar nog en naar meer. Maar eerst moeten de Vlaamse clubs de weg terugvinden naar Ronse. Ooit waren hier tegen de 1000 starters. Gisteren een tiende daarvan. Maar de schwung is er. Mooi om zien.

Witse, het is nu welletjes geweest zeker? Mag de passerelle (de schande van Ronse) dan nu aangepakt worden, ja?

Vedetten in Ronse. 22.000 euro voor Natalia. 35.000 euro voor Marcel. Panem et circenses.

De verkiezingen naderen. Dus duiken triomfkreten omtrent EEN DOORBRAAK VOOR N-60! Bij deze alweer op. Het eerste krantenbericht over een nieuw huis boven de Kruissens dat daartoe dient te worden afgebroken ook.

Of ik in afwachting een debat van de jonge N-Va wil modereren over racisme? Wel neen ik. Dat is me al eens gevraagd, door anderen. Toen kwamen ze er al niet uit in welke taal het debat zoal zou gaan. En of er ook gedebatteerd kon worden in een andere taal dan het Nederlands.

Verzoening: met de Z van Zonneman



Er komt, anders dan eerder gezegd in bijvoorbeeld De Stadstuin toch geen Majoor Marcel Lermusiau-straat. Wel een gedenkteken voor deze Ronsese oorlogsheld van aan de Waetsbrugge. En bij de volgende herdenking van de bevrijding een soort circuit van de gedenktekens.

Eric Zonneman, de negenjarige jongen die op de dag van de bevrijding met een Belgische cocarde op het hart door de laatste terugtrekkende nazi werd neergeknald heeft zijn gedenkplaatje al. Van deze Ronsese Kleine Erik verloren in het grote insektenboek van de oorlog is niks meer geweten dan dit: zijn leeftijd en zijn onschuldige dood en dat zijn mama van Sluis naar Ronse was gekomen. Is Lermusiau één van de helden van het Ronsese verzet, dan is voor Zonneman een nieuw leven weggelegd als engookie van de vermoorde onschuld tegenover de absurditeit van oorlog. En als symbool van de Ronsese verzoening. Na het verraad en het verzet. Na het wit, het zwart en het grijs.

Eat this, Oudenaarde en Kruishoutem!



Maison D. is voor de culinaire connoisseurgids Gault & Millau de Vlaamse Ontdekking van het jaar. Eat this, Oudenaarde en Kruishoutem. Foto: Didier Bourdeaux en zijn vriendin Delfine Van Der Straten.

Spiegelschrift. Blognoten over Ronse.