BLOGSTUKKEN

DE MAN DIE EEN LIEF VOND



Dat Camus honderd jaar geleden geboren werd, zal je als hardnekkig lezer geweten hebben. Stapels herdrukken dus. Van L’Etranger en La Peste. Ook van het postuum uitgebrachte deels autobiografische Le Premier homme. Zijn theater. Zijn essays. Collecties. Cassettes en dan heb ik het niet over die muziekdingetjes van vroeger, maar over handige bundelingen in pocket. Over La Peste lees ik in het verslag van zijn reis naar New York deze notitie: ‘C’est un monde sans femmes, donc irrespirable'. Het staat er zomaar, heel terloops. En het tekent een wereld van verschil. Zijn wereld. Of liever: deze wereld. De enige die er voor hem toe doet, met daarin centraal: de mens. En wat verderop, over God: ‘Celui qui a raison n’ a jamais tué. Ce ne peut donc être Dieu’.(Albert Camus. Journaux de voyage. Carnets I, II & III).

Kennedy komt altijd terug



Dat Kennedy vijftig jaar geleden neergeknald werd in Dallas, ook dat zal je geweten hebben. Waar was je toen? Als je tenminste al zo lang leeft dat je het je nog herinneren kan? In bad zat je wegdromend bij de bubbels van Palmolive. Luisterend naar transistormuziek van de early sixties. Met er tussendoor: de ene hitsige nieuwsflash na de andere. Dat het de Russen waren. Flash. Nee , misschien wel de Cubanen. Of de maffia. Of Lyndon B. Johnson en de Texaanse oliebaronnen. Maar nee: gewoon één geïsoleerd aandachtszoeker. Dat laatste wilde je geloven. Tot 'nachtclubuitbater' Jack Ruby Lee Harvey Oswald zomaar kon neerknallen in de garage van de Dallas Police. Het lijvig rapport van de Warren Commissie bracht geen echt antwoord. Veertigduizend (40.000) boeken zouden er over de aanslag geschreven worden. En films, ondermeer van Oliver Stone.

Dat ze daarna, vier jaar later ook zijn broer Bob zouden neerknallen, hij die Jackie de hand hield in Dallas.
Dat beide broers ‘wat gehad hadden’ met Marilyn. Dat de jongste broer Ted met zijn zatte botten de rivier in dook en zijn 'secretaresse' de dood induwde... Dat de kleine John John (die van onder het presidentieel bureau) later neerstortte met zijn vliegtuig waarin zijn geliefde. Dat dochter Caroline - deze week - ambassadeur in Japan werd. Net zoals haar grootvader, de drankslijter, ooit ambassadeur in Londen was geweest met onuitgesproken sympathieën voor Adolf H. De mythe blijft maar aanzwellen. Met die ene zekerheid: een Kennedy komt altijd terug. Manieren om in volle glorie dood te gaan (Camus, Kennedy). Manieren om je eigen glorie te trotseren. (Mandela).

Lezershart & schrijvershart



Blogstukken. Dit is het blogboek van een schrijvend lezer of omgekeerd. Kies het zelf maar. Niks is nog wat het was. Het lood is gesmolten. De letteren zijn gesneuveld. Leve het net, de nieuwe netwerken en de zogenaamd sociale media.

Deze van de Franse lolbroek en zware drinker Antoine Blondin wil ik jullie niet onthouden. Gevraagd naar commentaar over Homeros (meer bepaald over Odysseus): ‘Ulysse, ta femme t’attend’.

Voor schrijvende lezers nog deze goede raad van Dany Laferrière: ‘Visez le coeur du lecteur, même si on sait que c’est avec sa tête qu’il lit’. Dany Laferrière (°Port-au Prince 1953) weet waarover hij het heeft. Brak zelf door met: Comment faire l’amour avec un nègre sans se fatiguer. Voor Dany ligt het hart iets lager dan je denken zou. (Dany Laferrière. Journal d'un écrivain en pyjama. Grasset).



Het enige echte nieuws deze week omtrent De man die een lief vond is dat zijn debuutparel De man die werk vond weer in de boekhandel ligt. Al zal je dàt allicht niet langer te lezen krijgen in elkaar gulzig opvretende fusionerende krantenredacties, met steeds wisselende hoofdredacties, slinkende lezersmarkten, wegsmeltende advertentiemarkten, eindeloos herstructurerend, hopeloos op zoek naar 'nieuwe kwaliteitsimpulsen.