DANSEND OP DE PUNT VAN MIJN PEN
Philippe Gilbert wint (bijna) alles, in alle kleuren. Belgische driekleur. Geel. Groen. Rode bollekes. Zou het aan dat nieuwe haarkleurtje liggen?
‘We zijn het onszelf verplicht om goed te leven, niet om goede boeken te schrijven. Een zinvol leven is het meesterwerk waarop je trots kunt zijn.’ (Montaigne . ‘Over de ervaring’).
SK Ronse verliest thuis tegen het grote Anderlecht : 1-4.
‘We hebben nog al eentje verloren hé, Ceetje’ zeg ik hem.
‘Nee pa, we hebben gewonnen’, lacht hij. 37 jaar opvoeding in de touwen.
‘Il ne m’écoute jamais
Car encore ne connaît
Ni remords ni regrets.’ (Stéphane Eicher)
Michael Andrevejitsch Dostojevski, de papa van Fjodor, wordt in 1821 vermoord door zijn lijfeigenen. Ze hebben genoeg van zijn brute gedrag, zijn lijfstraffen en zijn gierigheid. Eerst proberen ze hem te wurgen. Dat wil niet zo best lukken, ’t is een taaie. Bijgevolg knijpen ze zijn ballen tot moes. Misdaad en Straf.
Ik hoop echt voor mijn persoonlijk voetbalidool dat Roland Duchatelet Jonathan Legear, de flitsende rechterflank van heu, Anderlecht, terughaalt naar Standard waar voor hem alles begon. Dit als toemaatje bij zijn aankoopje. Ik weet best wel wat me hierbij nu te horen staat: dat als het van Anderlechttrainer Ariel Jacobs afhangt de nieuwe Standard-eigenaar Legear er best bovenop mag hebben: bij de derde solden.
‘Is dat niet raar, dat Philippe Gilbert nu alles wint?’, vraagt de radioreporter aan Kevin De Weert. ‘Wordt daar in het peloton niet over geroddeld?’ ‘Neen’, zegt Kevin. ‘Phil is door iedereen geliefd’. (Waarom denk ik nu aan VDB?)
‘Overigens zijn wat wij doorgaans vrienden en vriendschappen noemen slechts kennissen en banden die wij met elkaar hebben aangeknoopt voor een bepaalde gelegenheid, uit een bepaald belang, waardoor onze geesten het wel met elkaar kunnen vinden. Bij de vriendschap waar ik het over heb, smelten geesten samen en vermengen zich tot zo’n volledige eenheid dat zij naadloos in elkaar opgaan.’ Montaigne, over vriendschap. Ik was best gaarne Etienne de la Boétie geweest. Bij Montaigne gaan zitten rondhangen, in dat torentje van Château Equem. Tienduizend boeken. Duizend spreuken in de balken gegraveerd. Lezen. Schrijven. Lachen, praten, jezelf relativeren en op tijd en stond een tastevin uit de wingerd errond.
De genadeloze tik van die tennisbal dwars door mijn koptelefoon rechtstreeks vanuit Wimbledon zomaar recht tegen de plataan in mijn tuintje. Novak Djokovic die Rafa tik na tik van zijn voetstuk slaat. De forehand van mijn tennisgod doet het eventjes niet. De tortelduiven laten er hun ballet niet voor. Schaamteloos bekkend, bovenop de treurwilg.
De broze breekbare verre afwezige blik van Charlène onverse prinses in het operettetheater genaamd Monaco. Zo fake als een decor van André Rieu. Monaco, paradijs voor belastingvrije fietsende en frauderende Belgen.
Als het van de formateur di Rupo afhangt worden de dotaties van de familie van Saksen-Coburg Gotha eventjes bevroren. Ziet er wel slecht uit voor het Aziatisch huispersoneel van prins Laurent.
De triomf in de blik van Ann Sinclair, cherchez la femme (entre toutes) achter DSK. 'Sept jours sur Sept' zet de gewezen TV-ster en miljardaire nu haar sterker schouders onder zijn grijpgrage handjes. De Franse schrijfster en journaliste Tristane Banon weet bij deze al wat haar wacht met haar late klacht. Les deux font la paire. Al heeft dat voor DSK een andere betekenis dan voor la Sinclair.
‘Eske jee pas raison?
Anderlecht sampion’
(Lange Jojo).
‘Er is geen moeilijker wetenschap dan dit leven juist en natuurlijk te leven. De allerergste van alle ziektes is het verachten van ons bestaan’. Die sakkerse Montaigne toch.
Er wordt een loslopende hond gesignaleerd op de E17 tussen Eke en Nazareth. Wie zou dat kunnen wezen?
posted by Stef Vancaeneghem at 11:34
<< Home