OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN

‘Leven, als iemand me kan zeggen wat de bedoeling is? Ik weet allang niet meer wat mensen zijn, maar hoe dan ook waren de laatste duizend jaar een enorme striptease voor de soort. Uit het zonnestelsel gesmeten, de aarde naar een achterbuurt van de melkweg verbannen, hersenfuncties zo onbetamelijk gegroeid dat we alles weten van wat we niet weten, God en zijn handlangers gestorven en wij lakeien met uitwisbare namen in dienst van onzichtbare deeltjes, bezig ons enige erfgoed te verkwanselen of te vernietigen terwijl we daarbij in de spiegel kijken. Dat klinkt als de afdeling bombast, dus ik hou me aanbevolen voor een prettiger theorie’.

Dergelijke volzinnen hier uit Heinz, het derde verhaal uit zijn nieuwe bundel ‘ ’s Nachts komen de vossen’ verklaren waarom Cees Nooteboom het verdient over de hele wereld te worden vertaald. Het verdichtingsgehalte ligt ontzettend hoog. Pure schrijfkunst. Je zou willen dat die mens honderd en meer wordt en altijd blijft schrijven. Het is niet iedereen gegeven met je pen de grenzen tussen leven en dood zover te verleggen, dat je de grenzen niet meer ziet.

Nooteboom (°1933) duikt in werelden van overlevenden in een achterbuurt van de melkweg, met uitwisbare namen in dienst van het absolute meesterschap. Hoe mooi schrijven toch kan zijn.

*





Sinds jij, mijn geliefde broer op zo’n vervloekte vrijdag de dertiende vertrok naar je donkere kamer, lach ik de zin en onzin over geluk en ongeluk op zo'n dagen en alle andere niet langer weg.

Er is in die afgelopen kwarteeuw in hun cenakels van de macht sinds je heengaan helemaal niks veranderd, lieve Johan. Magistraten dansen er ongegeneerd met commissievoorzitters, vice-premiers met hun kabinetschefs. Meineed, leugens, bedrog en schaamteloze onaantastbaarheid. Bal Masqué. Non rien n'a changé. Dat je er geen foto’s voor de cover van Spectator meer hoeft van te maken en ik geen verslag, weze ons bij deze een troost broeder. Vandaag ben ik voor één keer je fotograaf. Samen in die zeilboot van jou over de wereldzeeën. Ver van de waan van de dag.

*




‘Wat overblijft is pijn. De pijn van het onvervulbare verlangen, het verlangen waarvan zelfs geen mogelijke vervulling voorstelbaar is. Wat ze wil, de kleine zeemeermin is niet meer van deze wereld, noch van haar waterwereld, noch van zijn mensenbestaan – wat ze wil is geen enkel leven voor de dood, ze wil alleen de onsterfelijkheid.’

You got it, Patricia.

‘Over Leven Voor Gevorderden.’
‘Testietatutes’. Virtueel Dagboek.
Copyright Stef Vancaeneghem.