OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN

Je schreef vaak dingen waar ik met mijn kiekenverstand niet bij kon. Hoe klaar en helder je ze ook formuleerde. Jij ook niet, zei je. Dat was een geruststelling. En dat je van hier bij ons was, Zottegem. Dat je alles deed, alles kon, alles geschreven en gedaan kreeg waar ik van droomde. Dat ik mezelf nu en dan in een ander leven droomde. Bij jou colleges volgen als ‘vrije’ student. Maar dan net nièt, Patricia, over al die grote denksystemen. Néé. Over je romans veeleer. Over je Nachtboek van een slapeloze. Over je verlangen naar ontroostbaarheid. Over je Littekens die ook de mijne zijn. Vertwijfeling. Levensangst. Bij mij de faalangst en verlatingsangst er nog bovenop. Over taal. Over schrijven. Over het leven als ommetje naar de laatste weg. De Weg op. Over het absolute ultieme verlangen. Over jouw melancholie en de mijne. Dat de ziekte je uitgerekend in die grote denktuin van jou kwam halen, is vandaag een nieuwe reden voor ontroostbaarheid. Ik groet je vanuit de Vlaamse Ardennen in het Wu Ji. De lege ruimte die je zocht.

‘Kijk naar de natuur en
verblijf in het oneindige.
Reis openlijk
over onbekende wegen.
Wees alles wat u bent,
maar maak er geen vertoning van.
Wees tevreden
en blijf leeg…’ (Tao)

Ik zal je missen in dit te kleine land van te grote ego’s.

'Over Leven Voor Gevorderden.'
Testietatutes. Virtueel Dagboek.
Copyright Stef Vancaeneghem.