DE BENIEUWDE RONSENAAR

KRONIEK VAN DE GEMEENTERAAD

WIE VULT ZIJN ZAKKEN
MET GRAFSTENEN VAN RONSENAARS?

Dàt wil raadslid Christiane Modde wel eens van schepen Gunther Deriemaker geweten hebben. Wat gebeurt er met die stenen als de concessie verlopen is? Christiane heeft weet van een tweedehandshandeltje ‘in den duik’ met de grafzerken van de Ronsenaars. ‘Hij ruste in vrede’ is in Ronse niet evident. Eer je het weet, sta je als dierbare overledene tweedehands te koop op www. eBay.

De stad verwijdert de ouwe zerken en dan komen ze normaal in het containerpark terecht. Niet allemaal zo blijkt. Sommige schone marbers en gepolijste granieten krijgen hier dan een tweede ‘parallel leven’, bij manier van schrijven. Gunther Deriemaker gaat het een keer onderzoeken.

Een Ronsenaar is er dus nooit gerust in. Of ze verkopen zijn dak boven zijn hoofd vanwege rommelkredieten. Of ze verpatsen zijn grafsteen achter zijn dood gat. Conclusie, je kan je als Ronsenaar beter meteen laten verpoeieren. Hoewel, je dreigt dan wel nog tweedehands te belanden als kruidenassortiment, in pakweg De Pepermolen.

Evacuatie

Van de Pepermolen gesproken, zo vraagt Erik Tack , kunnen de mensen die daar goedkoop en sociaal verantwoord komen eten geen kortingske krijgen op hun parkeerticket? Tack heeft duidelijk iets met gratis parkeren, hetzij voor esculapen, hetzij voor andere sociale gevallen.

Hoewel, eerst als hulpbehoevende met je wagen gaan eten naar de Pepermolen en dan chicaneren over een ticket, ik weet het niet er klopt iets niet aan het plaatje. Schepen Joris Vandenhoucke gaat dat probleem eens voorleggen aan de verkeerscommissie belooft hij Tack. Maar het zal moeilijk liggen, zo weet hij nu al.

Even moeilijk dan wanneer je in een café op de markt onwel wordt van, we zullen zeggen van teveel straffe koffie. Tack heeft onlangs een keer zelf zo’n evacuatie met de 100 met zijn eigen ogen gezien en het was geen slappe koffie. Het hekken aan het begin van de Peperstraat was dicht. En op een draagberrie van de markt helemaal door de Peperstraat op een drukke marktdag, leuk is anders. Eer je de kliniek haalt ben je door half Ronse al dood verklaard als je vanzelf al niet onderweg overleden bent van, we zullen zeggen koffie-intoxicatie. Volgens schepen Deriemaker kunnen d’ambulances pertank langs alle kanten goed door naar de markt. Bijvoorbeeld langs het gat van de post. En als er problemen zijn mogen ze altijd bij hem gesignaleerd worden.

Daar bij die molens





Problemen zijn er zeker voor de bewoners van de Tribury-Baremeers. De stad Ronse stelt de Provincieraad namelijk voor de westkant van Paillartcamp aan te duiden als een ‘zoekzone’ voor de plaatsing van drie windturbines. Erik Tack wil weten wat dat opbrengt voor de stad. Niks zegt schepen Yves Deworm. Ha bon, vandààr. Niks is alvast veel minder dan een mandaat bij pakweg Electrabel, of Aquario, of De Nieuwe Haard.

Maar tegenwoordig staan ze overal die molens. Ge kunt er niet aan uit. Ze zijn goedkoper dan windenergie. En daarbij, ze komen op tenminste 350 meter van elke woning, vanwege ’t lawaai en het gezoem, zo zegt Deworm nog. (Als Deworm iets uitlegt is hij even boeiend als het zomerse gezoem van een windturbine). En 350 meter dames en heren, dat is véél meer dan de afstand tussen het gezoem van de airco van de kliniek en de huizen van bijvoorbeeld de Cammeland.

Brigitte Van Houtte is niet overtuigd van het nut van het onnuttige. Hebben we wel een idee van de impact op het landschap? Yves Deworm zegt dat ze zeker niet op de heuveltoppen komen van de Vlaamse Ardennen om het landschap niet te schenden. Zelfs met de slagschaduw zal er rekening worden gehouden. Zodat de koeien van Agnes hun melk niet keert in de uiers en de kalveren niet onpasselijk worden van het gedraai. Gelijk de Ronsenaars tegenwoordig onpasselijk worden van het nieuwe containerpuntensysteem van Agnes. Nu,die windturbines kunnen nog nuttig blijken als blazers tegen het sluikstorten dat er nu overal in Ronse zit aan te komen vanwege Agnes haar peperdure puntensysteem. Gone with the wind. Of: het onnuttige paren aan het onaangename...

Doorkijklift

Gezoem is er vanavond alvast op de publieksbanken. Drie bewoners van de kanten van de aangeduide ‘zoekzone’ stappen boos op. Het publiek van drie man en een paardekop is daarmee 'gedecimeerd' zoals mijn collega en vriendin madame Marie-Matilde Ketels zeggen zou. Alleen de paardekop blijft zitten. We hebben nog wat hooi op de vork.

Er wordt in de waardeloze want onhoorbare microfoons nog gekeuveld over de schoolbus van Broeke die ’t verkeer daar wel een kwartuur hindert. Pol Kerckhove kent het probleem. In een van zijn vele vorige levens heeft hij er nog gewoond aan ’t schoolke. Kaoties, zegt Christiane Modde. De situatie is er ka-o-ties. Of, om Migraine Farmèr te citeren: Tout est KO.

Net een gemeenteraad, op zo’n doordeweekse maandag van maart. Met zijn allen proberen ze de nieuwe lift van 10 miljoen ouwe Belgische. Er is al een doorkijkraam gebroken. Het stond gebombeerd, merkt Rudi Boudringhien op. Dat heb je als je van het stadhuis een glazen huis maakt. Nu nog grafzerken van glas. Gefumeerd doorkijkglas welteverstaan. Zodat je naar je dierbare kan wuiven.