WEG VAN RONSE

SARA'S
GROTE
OVERTOCHT

Lieve Ronsenaars,

Herinneren jullie zich nog een Ronsische kapitein uit Lanzarote die zich momenteel op Braziliaanse gronden bevindt ? Half juli 2007 begon ik hier rond te trekken: Amazone, Bahia ( de staat van de zwarte Afrikaanse cultuur), droomeiland Fernando de Noronha, Argentinië met zijn indrukwekkende Andes...

Sinds half november vertoef ik in Praia da Pipa (Noordoost Brazilië): een klein vissersdorpje, in de jaren 80 ontdekt door een paar hippies - surfers , die het van de locals verkregen hun surfplank te ruilen voor een deftig stuk grond. Stel je voor. Ruilhandel bestaat hier nu nog, maar in veel kleinere mate. Ik vind dat eigenlijk geen slecht systeem...

Een paar decades later werd dit dorpje omgetoverd tot heus klein badpakkers-dorpje met veel mogelijkheden voor de toeristen: veel restaurants van all over the world, souvenirwinkeltjes, hotelletjes en resorts, sportmogelijkheden (surfen, kitesurfen, ritje met buggy door de duinen). Dit is ook een plaatsje waar gepriviligieerde Brazilianen op vakantie komen. Het is hier duurder dan andere dorpen, die minder toeristisch zijn weliswaar. Hallucinant prachtige stranden. Natuurpracht om stil van te worden. Dolfijnen op zwemafstand. Jaarlijks honderden schildpadden die hier hun eieren komen leggen.

De keerzijde van deze medaille(ik heb mij altijd afgevraagd waarom een medaille twee zijden heeft... ;-) mensen die achteloos al hun afval op het strand achterlaten, sigarettenpeuken in de zee, helsluide muziek (de Braziliaan is daar een krak in) op gelijk wel uur van de dag en middenin prachtige natuur. Liefst nog van die hoempapa-muziek. Ik ben er zeker dat de vogels zich een vleugelbreuk verschieten. Massa s buggies op het strand en in de duinen. Mensen die niet weten waar de schildpaddennesten zijn en er op trappen. Talloze kleine motorboten die de dolfijnen tot op 5 meter benaderen (en net op dat ogenblik verdwijnen de dolfijnen dan.)

De Braziliaan is er zich zelf niet altijd bewust in welk paradijs hij leeft. Misschien omdat hij een andere (of minder lange) opvoeding gehad heeft dan wij, westerlingen. Hiermee wil ik niet zeggen dat geen enkele westerling vuilnis op straat gooit ..maar ik kan het niet nalaten dit te schrijven. Ik besef hier namelijk eens te meer hoeveel respect we voor de natuur moeten hebben. We kunnen niet zonder. We maken er deel van uit. ‘Begin bij jezelf’. Met respect , vrede, een glimlach, hoop, vertrouwen, positiviteit.

Tijdens de kerstvakantie besliste ik nog eens naar mijn Ronsische roots terug te keren. Deugd dat het deed. Die Belgische energie opsnuiven. Ik heb ze nog altijd heel hard nodig. Dus af en toe land ik nog ne keer in de Vlaamse Ardennen. Ik voel me nog altijd Belg in hart en nieren. Ik voel vanwaar mijn opvoeding komt, welke waarden ik meekreeg, waar de accenten liggen in onze maatschappij. Ik ben er ook trots om Belg te zijn (we zijn veel te bescheiden, maar dat siert ons ook). Dank zij mijn ‘Belg en Sara-zijn’ kan ik heel makkelijk communiceren met veel mensen. Ik spreek 6 talen. Ronsisch niet meegerekend. Jammer genoeg heb ik dat prachtige Ronsies van mijn papa José nooit onder de knie gekregen! Elke keer een Belg mijn pad hier kruist (en ik kan ze op 1 hand tellen!) ben ik zo blij nog eens echt Vlaams te kunnen spreken. Een beetje een thuisgevoel.

Maar steeds meer voel ik mij ook wereldburger. Hoe meer ik leef, hoe meer al mijn grenzen vervagen, hoe meer ik mij ‘mens’ voel en besef dat ik eigenlijk volledig hetzelfde ben als die zwarte bedelaar op straat, die Noorse viking, die man die gaat vissen elke morgen, die exotische vrouw die altijd glimlacht naar mij ‘s morgens bij de bakker. Alleen zitten we in een andere verpakking.

Ik heb hier enkele weken in een strandbar gewerkt en mij ook in het surfen gesmeten. Een nieuwe wereld gaat voor mij open. Als je hier iemand op straat tegenkomt, stop je voor een babbeltje. Ik moet nu denken aan de Ronsische markt of boodschappen in de Delhaize). Dat vind ik zo schitterend. Tijd hebben voor een babbel. Djembee-lessen. Houtbewerking. Allemaal luxe met andere woorden.

Tijd is hier heel relatief. Afspreken met iemand op een bepaald uur is heel moeilijk. Als dat gebeurt, moet er rekening mee gehouden worden dat dat uur zeer kan variëren (al naargelang de persoon, Braziliaan of niet..) Ik vind het gewoon heel interessant hoe verschillend een mens kan leven.

Maandag, 3 maart (een dag na de verjaardag van mij vader en twee dagen voor de mijne) vertrek ik met vriend Edu uit het Baskenland richting Venezuela. Tijd om verder te gaan, of beter gezegd, terug te keren. Als het goed zit, na 4 uur vliegen en 30 uren busrit, zullen we aankomen in Puerto La Cruz, tenoosten van de hoofdstad Caracas.

Op zoek naar een zeilboot om de grote Atlantische plas over te steken. Hopelijk vinden we een boot die ons graag meeneemt op zijn grote reis. Ik vertrouw erop dat alles goed komt.

Afhankelijk van de route, naar welk Europees land (Spanje, Frankrijk, mediterraan of Canarisch eiland) we zullen zeilen, kan deze tocht wel een 25 tot 30 dagen duren. Duimen jullie allemaal met me mee ? Draag zorg en een grote knuffel van,

Sara Verhoken.

Onze foto: 'Sara and the Sunrise'