WEG VAN RONSE

Skipper Sara Verhoken is weg van Ronse.
Ze heeft haar ‘vaste’ stek op Lanzarote. Na de America Cup in Valencia reist ze momenteel door de Amazone, dan Argentinië en weer naar Brazil Tropical. Als fidele vriendin van deze blog beschrijft ze voor alle Ronsenaars van hier en elders hieronder haar avonturen.

TJA IK BEN NU EENMAAL EEN 'UMA CYGANA'...

Vier maanden dat ik nog eens iets neerpende. Niet dat ik van de aardbol verdwenen ben: ik zit nu alleen aan de andere kant ervan.

Na mijn job in de America's Cup in Valencia was het tijd voor Brazilië. Ik verdedig hier de Belgische driekleur met vrouw en macht. Brazilië: 't Is eens wat anders dan de vertrouwde Vlaamse Ardennen of mijn huidige woonstek Lanzarote om nog een beetje levenservaring (en hopelijk ook de bijhorende wijsheden) op te doen..

Brazilië dus. Ik was er in 1999 ook al eens, voor een trektocht van zes maanden met de rugzak: mezelf als beloning gegund na de afronding van mijn studies als licenciaat lichamelijke opvoeding in Gent.

Deze keer landde ik ook weer met de rugzak ( 11kg, ietsje lichter dan de vorige keer, ik had hard voorgenomen om echt geen onnodige dingen mee te doen) in Salvador da Bahia. Dat is het Afrikaanse deel van Brazilië en het ligt in het noordoosten.

Ik ontmoette er twee Belgische vriendinnen. De bedoeling was om samen een maand rond te trekken. Diezelfde dag nog vlogen we via de hoofdstad Brasilia (het stadsplan heeft de vorm van een vliegtuig, alles is er heel georganiseerd, het bezoeken waard) naar de provincie Acre met als hoofdstad Rio Branco. Dit is al Amazonegebied, aangrenzend tegen Peru.

Van daaruit vertrokken we met een auto richting stadje Boca do Acre, om dan een dag lang op een soort kano de rivier Acre stroomopwaarts te varen en zo uit te komen in putje Amazone.

De kaalslag van moeder aarde

Bij het binnenrijden van de staat Amazone zag ik wat ik vreesde te zien.Een heel kaal landschap met hier en daar een boom. De tekenen van verwoesting door de mensheid. Het deed pijn. Gelukkig merkte ik kort daarna dat er ook nog grote delen ongerept zijn. Langzaam maar zeker bereikten we immers de dichtbegroeide 'mata amazonica': de long van Moeder Aarde.

We verbleven er drie weken in een dorpje in het huis van een Argentijnse vrouw met twee kinderen. Een hele belevenis. Voor mij is het altijd belangrijk dat ik voel waar ik ben en contact leg met de bevolking. Zo gebeurde. Zeer interessant om met mensen te babbelen over hun visie op het leven, hun levenswijze, hun cultuur, gewoonten.

Na mijn werkavontuur in Valencia (drie maanden bootwerk,welgeteld één vrije dag) waren mijn baterijen behoorlijk plat. In de Amazone tijd en rust genoeg om ze terug op te laden. En het klopt: de Amazone is echt indrukwekkend met die enorme bomen die er al een eeuwigheid lijken te ‘zijn’. Het groen. De geur van bos en bloemen.‘s Avonds de concerten van krekels en kikkers.

Radio en weerman overbodig trouwens. Toen de kikkers ‘s avonds begonnen te kwaken, vertelden de mensen van daar dat ze om regen vroegen. 's Anderendaags kwam er een tropische bui uit de lucht vallen. Belgische regen in tienvoud.

Reizen met een open hart

Na drie weken vloog ik met mijn twee vriendinnen terug naar Salvador da Bahia, om er een Belgische vriendin te bezoeken. Toen ik er in '99 samen met haar was, leerde ze een Braziliaan kennen. En voila. Vandaag is ze getrouwd, gelukkig en gesetteld aan de zuidelijke kust van Bahia. Daar een paar weken het leven opgesnoven en genoten van al het schoon. Daarna keerden mijn vriendinnen terug naar Belgie en zette mijn reis alleen verder .

Spannend vond ik dat. Wat ik in de Amazone vooral voelde, was dat ik wilde reizen met een open hart. Vol vertrouwen in het leven. Met positiviteit maar ook alert. Want uiteindelijk ben ik hier in een derdewereldland en is er hier veel armoede...

Ik begon noordwaarts langs de kust. Steeds weer ontmoette ik wel mensen met dezelfde openheid die me uitnodigden om in hun huis te verblijven. Op zulke vragen kan ik nooit neen zeggen (als het tenminste goed aanvoelde).

Zo kwam ik terecht op een verjaardagsfeestje een zondag door. Reed ik achterop een moto lang een kilometers lang hobbelig weggetje naar een prachtige waterval. Speelde ik voetbal met de Brazilianen op het strand. Dronk ik een caipirinha (nationale drank..lekker...) terwijl de zon in de zee zakte. Danste ik de samba of luisterde ik naar regga. Manilde ik met mijn Belgische vriendin ( 1 keer gewonnen, ik blijf oefenen). Zag ik een dubbele regenboog bij een ochtendstrandwandeling. Heb ik Humpback-walvissen mogen aanschouwen vanop een bootje. Verbleef ik midden de bossen in een volledig ecologisch gebouwd huis. Zwom ik in de riviertjes en watervalletjes.

Alleen reizen is een uitdaging. In het begin was het wel uitkijken om mijn weg daarin vinden. Het levert ook confrontaties met mezelf op, wat goed is. Een keer ik de smaak te pakken had, was ik helemaal vertrokken. Liefdevol assertief zijn is een absolute aanrader als je alleen reist.

Ik vind het heerlijk nieuwe mensen te leren kennen van overal. Zo heb ik drie mensen uit Kaapstad ontmoet waarmee ik Vlaams kon spreken, terwijl zij antwoordden in het Zuid-Afrikaans. Een heerlijk thuisgevoel.

Angsten overboord

Vorige week was ik op bezoek bij een vriendin in Recife. We studeerden ooit samen in Portugal. We hadden elkaar zeven jaar niet meer gezien. Zo kwam ik er toevallig achter dat er een zeilwedstrijd was van Recife (staat Pernambuco) naar het eiland Fernando de Noronha. Zodoende heb ik driehonderd mijl met een tien meter zeilbootje gevaren met vijf bemanningsleden en een hond aan boord. Avontuur verzekerd! We deden er tweeënzestig uur over.

De eerste dag was ik zeeziek. Ik denk dat ik daar al mijn angsten overboord heb gekotst. ‘s Nachts nam ik zelf het roer in handen onder de bijna volle maan, de prachtige sterrenhemel en alover het eindeloze golvende water. Mijn sterreteken is dan ook Vissen.

Het eiland Fernando de Noronha is bijna volledig nationaal park. Dus zeer beschermd. Dagelijks dient er door de toeristen een milieutaks betaald te worden om er te mogen verblijven (zo een 600 oude Belgische frank per dag, ja, ik reken nog in Belgische franken). Daar zijn de prachtigste stranden van heel Brazilië. Watertemperatuur gemiddeld 28 graden, vlak onder de evenaar dus: tropisch klimaat.

De schildpadden leggen er hun eieren op de stranden. De dolfijnen rusten overdag uit in de kleine baaitjes. Er zijn ook vele soorten zeemeeuwen die ik nog nooit gezien had. Kistalhelder water met erin ongelooflijke mooie veelkleurige vissen. Veel roggen. Ook haaien. Het eiland is zestien vierkante kilometer klein. Dus je moet alles te voet te doen. De 3000 inwoners leven van het toerisme en bouwden hun huizen om tot kleine hotelletje. Een heel vredige sfeer daar. De mens in harmonie met de natuur. Ja, ik ben een reizende ziel. Of zoals ze hier zeggen: 'uma cygana' (gipsy-woman).

De ommekant

Maar alle medailles hebben twee kanten. Twee weken geleden werd ik overvallen langs het bekendste strand van Recife: Boa Viagem. Ik reed er op de fiets van mijn vriendin. Helaas had ik mijn camera en gsm bij. Plots werd een revolver in mijn zij gedrukt. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik heb alles afgegeven, bleef volledig machteloos (en ook woedend) achter. De politie was ook al niet te behulpzaam. Het was allemaal nogal op het Braziliaans ritme.

Zo besefte ik dat ik op mijn hoede moet blijven. Dat de ‘duistere’ kant van de mensheid nog de wereld niet uit is. Of is het omdat de wereld niet eerlijk verdeeld is. Ben ik het logische ‘slachtoffer’ van mensen die geen geld hebben ? Soit, de bladzijde is omgedraaid. Ik geef niemand de schuld. Maar ik trek er wel lessen uit .

Overmorgen vertrek ik naar Argentinië om er een maand met vrienden uit Lanzarote rond te reizen. Dan terug naar Brazilië. De thuisgevoelsfactor ligt hier toch wel hoog voor mij.

Stevige cyber-groet en –knuffel aan alle Ronsenaars!

Geniet op alle momenten,
geniet van vrienden en familie,
geniet van de ochtendgroet van je buurman
en doe de groeten aan de obelisk van mij !

Sara Verhoken.