DE BENIEUWDE RONSENAAR (38)
NIE PANIKEIREN…
OPEN BRIEF AAN ONZE FRANSTALIGE CLICKERS
Van de vandaag 72.000 clicks op deze blog telt onze onverbiddelijke ‘language-counter’ er zo’n 5000 Franstalige.
Voor de talrijke Franstalige lezers die me, hetzij in heldhaftige anonieme commentaren, hetzij in persoonlijke mails regelmatig hun mening ventileren, hierna nog eens welk Ronse ‘De Benieuwde Ronsenaar’ voor ogen houdt.
Ronse heet u welkom in Vlaanderen.
Een stad die vooruit wil, moet zichzelf kennen en een duidelijke identiteit hebben. Wie twee heren dient, valt tussen hun twee stoelen. Ronse ligt in het Vlaams Gewest. Ronse heeft daarom net als alle andere Vlaamse steden recht op zijn deel van de Vlaamse welvaart.
Ronse wordt echter door Vlaanderen stiefmoederlijk behandeld omwille van de faciliteiten die ons Ronsenaars ten tijde van het unitaire Belgique de papa in ’63 door Brusselse politici zijn opgedrongen.
Die faciliteiten moesten de Franstalige Ronsenaars toelaten zich aan te passen aan de Vlaamse identiteit van Ronse.
In een land waar ‘dolce’ Paola als symboolmigrante bewonderenswaardige inspanningen levert om keurig Nederlands te spreken, in een land waar van migranten verwacht wordt dat ze het Nederlands liefst binnen de zes maanden onder de knie krijgen, hebben de zelfverklaarde (eentalige) Ronsese ‘bilinguisten’ van ’63 na 44 jaar ruim de tijd gehad om Nederlands te leren en zich aan te passen aan de Vlaamse identiteit van Ronse.
De krachten van de Renaixance
Stuurde een minderheid van deze kortzichtige fransdolle Ronsenaars hun kinderen echter nog liever naar Wallonië dan hier samen ter plekke aan de Ronsese toekomst te werken, dan greep de grote meerderheid onder hen hier integendeel wél deze unieke kans aan om van hun kinderen via Nederlandstalig onderwijs perfecte twee-drie- en meertaligen te maken.
Anders dan Ronsenaars die vanuit hun rabiaat taalfanatisme Ronse meenden te moeten ruilen voor Wallonië of voor het ‘veilige tweetalige’ Brussel, beschikken zij, die nieuwe Ronsenaars, vandaag als dertigers en veertigers over de beste troeven voor succes in een inmiddels totaal geglobaliseerde wereld.
Zij hebben al langer perfect begrepen waar de toekomst van hun stad ligt. Zij geven de Renaixance, waarvan we hier samen dromen, haar volle kracht. Dit in alle geledingen van het dynamische Ronsese maatschappelijke weefsel.
Zij, onze ongecomplexeerde Ronsese Franstalige vrienden gaan vandaag samen met ons voluit Tuupe vuir Roonse. Zij genieten onze volle appreciatie en ze weten dat. Deze blog is er ook voor hen. Zij gaan met ons ‘Tuupe vuir Roonse’ in alle talen. Om te beginnen in de voertaal van Ronse: het Nederlands.
Veuillez suivre la famille…
En neen, dus nièt met die enkele kortzichtigen die zich hier al die tijd in hun zelfgenoegzame verstarde kliekjes als ‘amis du beau langage’ (lees dan maar eens hun gruwelijk taalonzuivere 'Franstalige' teksten!) hautain zijn blijven isoleren in ivoren torentjes, op de oude deuntjes van Radio Renaix en die nu met de stille trom Ronse ontvluchten.
Hun ‘exploration du monde’ eindigde tegen de binnenwand van hun contactgestoorde lenzen. Nu ze op 8 oktober jongstleden zichzelf een eerste klas begrafenis hebben bezorgd en de schellen van hun ogen vallen, rest hen enkel rancune en verbittering. Ze hebben het zichzelf aangedaan.
Ronse, Vlaamse stad op de grens van twee culturen, kan nu eindelijk helemaal zichzelf worden. Een gastvrije hartelijke stad, die open staat voor alle culturen en mensen.
Een Ronse dat zich voluit inschakelt in het het economisch en toeristisch Eurodistrict Lille-Tournai-Ronse-Kortrijk, de droom van de Kortrijkse burgemeester Stefaan De Clerck die we als Ronsenaar volkomen delen.
Het land van Jean-Marie? Non merci.
Wat ons betreft liever een representatief koninklijk staatshoofd van een solidair confederaal België, dan een Jean-Marie Dedecker als president van Vlaanderen, een José Happart als president in ons buurland.
Wat ons betreft liever een tolerante constitionele monarchie met Brussel als Europese én Belgische hoofdstad van Vlaanderen en Wallonië dan een hautain onverdraagzaam reactionair egoïstisch en elitair Vlaanderen dat zwelgt van extreme zelfgenoegzaamheid.
Wat ons betreft een gastvrij Vlaams Ronse ja. Maar dan wel in een Vlaanderen waarin het Belgische solidaire welvaartsmodel primeert boven het taalfanatisme.
Wat ons betreft een hoffelijk Vlaams Ronse waarin we met onze Waalse broeders en beste buren aan de overkant streven naar eendracht vanuit wederzijds respect.
Waarin elke Waalse broeder niet langer als een luie steuntrekker wordt afgeschilderd en elke Vlaming niet als racist en separatist.
Nie paniekeiren, les amis. We zullen doorgaan. Samen.
Tuupe vuir Roonse.
OPEN BRIEF AAN ONZE FRANSTALIGE CLICKERS
Van de vandaag 72.000 clicks op deze blog telt onze onverbiddelijke ‘language-counter’ er zo’n 5000 Franstalige.
Voor de talrijke Franstalige lezers die me, hetzij in heldhaftige anonieme commentaren, hetzij in persoonlijke mails regelmatig hun mening ventileren, hierna nog eens welk Ronse ‘De Benieuwde Ronsenaar’ voor ogen houdt.
Ronse heet u welkom in Vlaanderen.
Een stad die vooruit wil, moet zichzelf kennen en een duidelijke identiteit hebben. Wie twee heren dient, valt tussen hun twee stoelen. Ronse ligt in het Vlaams Gewest. Ronse heeft daarom net als alle andere Vlaamse steden recht op zijn deel van de Vlaamse welvaart.
Ronse wordt echter door Vlaanderen stiefmoederlijk behandeld omwille van de faciliteiten die ons Ronsenaars ten tijde van het unitaire Belgique de papa in ’63 door Brusselse politici zijn opgedrongen.
Die faciliteiten moesten de Franstalige Ronsenaars toelaten zich aan te passen aan de Vlaamse identiteit van Ronse.
In een land waar ‘dolce’ Paola als symboolmigrante bewonderenswaardige inspanningen levert om keurig Nederlands te spreken, in een land waar van migranten verwacht wordt dat ze het Nederlands liefst binnen de zes maanden onder de knie krijgen, hebben de zelfverklaarde (eentalige) Ronsese ‘bilinguisten’ van ’63 na 44 jaar ruim de tijd gehad om Nederlands te leren en zich aan te passen aan de Vlaamse identiteit van Ronse.
De krachten van de Renaixance
Stuurde een minderheid van deze kortzichtige fransdolle Ronsenaars hun kinderen echter nog liever naar Wallonië dan hier samen ter plekke aan de Ronsese toekomst te werken, dan greep de grote meerderheid onder hen hier integendeel wél deze unieke kans aan om van hun kinderen via Nederlandstalig onderwijs perfecte twee-drie- en meertaligen te maken.
Anders dan Ronsenaars die vanuit hun rabiaat taalfanatisme Ronse meenden te moeten ruilen voor Wallonië of voor het ‘veilige tweetalige’ Brussel, beschikken zij, die nieuwe Ronsenaars, vandaag als dertigers en veertigers over de beste troeven voor succes in een inmiddels totaal geglobaliseerde wereld.
Zij hebben al langer perfect begrepen waar de toekomst van hun stad ligt. Zij geven de Renaixance, waarvan we hier samen dromen, haar volle kracht. Dit in alle geledingen van het dynamische Ronsese maatschappelijke weefsel.
Zij, onze ongecomplexeerde Ronsese Franstalige vrienden gaan vandaag samen met ons voluit Tuupe vuir Roonse. Zij genieten onze volle appreciatie en ze weten dat. Deze blog is er ook voor hen. Zij gaan met ons ‘Tuupe vuir Roonse’ in alle talen. Om te beginnen in de voertaal van Ronse: het Nederlands.
Veuillez suivre la famille…
En neen, dus nièt met die enkele kortzichtigen die zich hier al die tijd in hun zelfgenoegzame verstarde kliekjes als ‘amis du beau langage’ (lees dan maar eens hun gruwelijk taalonzuivere 'Franstalige' teksten!) hautain zijn blijven isoleren in ivoren torentjes, op de oude deuntjes van Radio Renaix en die nu met de stille trom Ronse ontvluchten.
Hun ‘exploration du monde’ eindigde tegen de binnenwand van hun contactgestoorde lenzen. Nu ze op 8 oktober jongstleden zichzelf een eerste klas begrafenis hebben bezorgd en de schellen van hun ogen vallen, rest hen enkel rancune en verbittering. Ze hebben het zichzelf aangedaan.
Ronse, Vlaamse stad op de grens van twee culturen, kan nu eindelijk helemaal zichzelf worden. Een gastvrije hartelijke stad, die open staat voor alle culturen en mensen.
Een Ronse dat zich voluit inschakelt in het het economisch en toeristisch Eurodistrict Lille-Tournai-Ronse-Kortrijk, de droom van de Kortrijkse burgemeester Stefaan De Clerck die we als Ronsenaar volkomen delen.
Het land van Jean-Marie? Non merci.
Wat ons betreft liever een representatief koninklijk staatshoofd van een solidair confederaal België, dan een Jean-Marie Dedecker als president van Vlaanderen, een José Happart als president in ons buurland.
Wat ons betreft liever een tolerante constitionele monarchie met Brussel als Europese én Belgische hoofdstad van Vlaanderen en Wallonië dan een hautain onverdraagzaam reactionair egoïstisch en elitair Vlaanderen dat zwelgt van extreme zelfgenoegzaamheid.
Wat ons betreft een gastvrij Vlaams Ronse ja. Maar dan wel in een Vlaanderen waarin het Belgische solidaire welvaartsmodel primeert boven het taalfanatisme.
Wat ons betreft een hoffelijk Vlaams Ronse waarin we met onze Waalse broeders en beste buren aan de overkant streven naar eendracht vanuit wederzijds respect.
Waarin elke Waalse broeder niet langer als een luie steuntrekker wordt afgeschilderd en elke Vlaming niet als racist en separatist.
Nie paniekeiren, les amis. We zullen doorgaan. Samen.
Tuupe vuir Roonse.
posted by Stef Vancaeneghem at 10:50
<< Home