WEG VAN RONSE

Ronsenaresse
Géraldine
Vandercammen
woont in Reims,
houdt zielsveel van Ronse
en stuurt ons
nu en dan een bericht
over haar belevenissen.



Les Gémissements de Gégé

Foot à la Française...

Wel, ik kan het niet blìjven uitstellen met die schone dagen, tenzij ik bewust kies om kokerrok, vriendelijke tailleurtjes en teeniewienie bikini in de kast te laten deze zomer. De gevreesde waxbeurt! Niet die van de auto (ook al zou dat geen overbodige luxe zijn) maar wel die van mijn benen.

‘Je vous en prie, installez-vous, je reviens dans un instant.’

Cyndy van beautysalon Coryse, vandaag in gele outfit, kan een sadistische lach niet onderdrukken vooraleer ze de deur wegschuift.

‘Jaja, doe maar gerust hoor, ik heb alle tijd van de wereld!’ denk ik als ik me behoedzaam op de met papier bedekte massagetafel hijs. Alle uitvluchten zijn goed om dit moment uit te stellen. Waarom zijn mijn benen niet kaal?

‘C’est à nous!’

Cyndy-winky kraait van enthousiasme. Achter haar komt ook collega Lala, in roze outfit, de kamer binnen. Ze legt met veel zwier een kom hete was op de marteltafel. En de pot werd op de tafel gezet... Voorzichtig gluur ik naar de deur maar er is nu geen uitweg meer. De god van de behaardheid vervloeken heeft ook geen zin! Vogeltje gij zijt gevangen... Alea jacta est!

Nu zou je verwachten dat tijdens een typisch vrouwelijk entrevue alleen over solden, anticellulitiscrème en schoenen wordt gepraat!? Noppes.

‘Vous êtes foot, vous?’ en de eerste laag hete brij wordt als confituur op mijn onderbeen geplamuurd. Ik voel me plots minder vrouw. Verman je, het is zo gedaan!
Zonder naar mijn antwoord te luisteren, verkondigt ze met veel ophef haar mening over de match Frankrijk-Spanje. Dat de eerste goal van Spanje nogal vroeg kwam en ‘quelle chance’ dat Ribéry daarna egaliseerde. Maar dat het nekeer tijd werd, want hij had al genoeg kansen laten liggen tijdens de vorige match. En dan dat die Spanjaarden met hunne grote mond op de Puerta del Sol mogen zwijgen, want dat Zidane nog lang niet met pensioen is. Intussen tel ik de gaten in het plafond en concentreer me zodanig op de plooien in het papier dat ik er scheel van kijk.

Ze zijn niet meer wat ze geweest zijn die Françaisekes! Lezen ze nog Paris-Match bij de kapper en Vogue in de wachtzaal van de tandarts? Misschien. Maar nu kijken ze ook naar de voetbal. Bewust en graag!

Eén keer om de vier jaar vind ik dat niet erg, maar dat ik er bovenop nog een professionele kijk en objectief technishe mening moet over formuleren! Nee! En nog minder tijdens mijn maandelijks wax-moment. Dan heb ik al de energie die me rest, nodig om deze uitgelaten teletubbie niet met karatekid-achtige behendigheid van mijn been weg te slaan.
‘Et les Belges? Ils sont où ?'
Daar heb ik ook altijd recht op. Ze kunnen het niet laten!
‘Die spelen tennis nu!’
En daarmee is de kous af , alsook dit onaangenaam halfuurtje.
De hele boetiek gekleurde pakjes wuift me na. Waar heb ik dat nòg gezien?

Géraldine

(Foto Geraldine: 'Tavi in 't Paradijs'. Copyright Michel Bellinck & Teater VTV)