BRIEFGEHEIMEN

HOE GROEN IS MIJN DAL?

Negenenveertig. Met zoveel waren we om voor hem te stemmen. Op Agalev. Hem: mijn klasgenoot en vriend van altijd. Samen waren we door onze wondere jaren gerold. Hij woonde toen nog in Ronse. Dat ik voor hem stemmen zou, was vanzelfsprekend. Ik kende hem lang genoeg om te weten hoezeer hij de dingen meende waar hij voor stond. Met zijn 49 stemmen werd hij niet verkozen. Later verdween hij uit deze stad.

Ik stemde toen voor meer dan vriendschap. Als overjaarse soixante huitards hadden we beiden wel door hoezeer al die Nanterre- slogans uit onze jeugd (L’imagination au pouvoir! Interdit d’interdire! Sous les pavés la plage!) waren gerecupereerd door de zogeheten traditionele partijen. Enig icoon van ’68 dat al die jaren politiek zichzelf en overeind bleef was Daniel Cohn-Bendit, als groene in het Europees parlement. Vanochtend waarschuwt ‘rooien Danny’ ons voor alweer nieuwe kolonelsdreiging in Griekenland: nadat de Fransen en de Duitsers eerst dat land hebben volgepropt met tanks tegen de Turken en de migranten. ‘Het militair-industrieel complex’, zoals dat toen heette. Het bestaat gewoon voort.

Dus stemde ik op Agalev voor de pioniers van het prehistorisch Groen van pater Kartouchke. Als Wetstraatverslaggever had ik die ook allemaal geïnterviewd voor Spectator. Ik wist dus best waar ze met hun gedachtengoed voor stonden, ik kon me er wel in vinden. En al had ik wat moeite met hun one issue- verhaal: het was eens wat anders. Zo kon het hoe dan ook niet verder met al die pvc-flessen, olievlekken op de Noordzee, nucleaire brol in de grond, kankerkleurtjes in de voeding, fijn stof in je longen, smeltende ijskappen en gletsjers. Ik werd prompt door mijn entourage versleten voor watermeloen: groen van buiten, rood van binnen. Plots was ik een gauchist, een cryptocommunist.

Agalev werd gaandeweg Groen! en kreeg in mijn stad uiteindelijk wel een paar vertegenwoordigers in de raad. De eerste kwam op voor herlokalisatie van de industrie die tot diep in het hart van de stad was komen kruipen. Door dezelfde mensen bij wie Groen nu onderdak zoekt, werd hij danig onder druk gezet dat hij gedegouteerd de strijdbijl in de zwaar vervuilde ‘Muilebeike’ smeet.

Daarna volgde er een moedige groene madam: door alweer dezelfde mensen bij wie Groen nu soelaas zoekt werd ze neerbuigend weggelachen,met zichtbare verveling beluisterd, voor de rest straal genegeerd. En toen zat het groene verhaal erop.

Of toch niet helemaal. Tijl Bondue, toenmalig voorzitter van de socialisten alhier bood het losgeslagen Groene bootje van Ronse een veilig thuishaventje voor de verkiezingen van 2006. Die progressieve gastvrijheid zou hem zuur opbreken. Ze leverde Groen géén zetel op. Maar door het spel van doorschuivende zetels kreeg Groen er eentje gratis bovenop: een bijkomend cadeau van de S.Pa.

Een gegeven zetel waarmee dan zes jaar lang totaal niks werd gedaan. Daarover bestaan hier twee versies. Versie één: omdat er niet naar Groen geluisterd werd. Versie twee : omdat Groen zelf er niks mee deed. Ik ga voor het tweede. Assertief dat ben je zelf.

En nu? Omdat de CD&V Ronse - totaal op drift - de paar honderd stemmen van Groen weg wil plukken van bij de eigenste coalitiepartner, wordt er in volle aanloop naar de verkiezingen haastig een transfertje geregeld en schuift groen de gekregen stoel van de sossen onder het zitvlak van de groene mandataris door naar de overkant: bij de CD&V. Te gek voor woorden. Hoe groen is mijn dal? Zo groen als een beloofd mandaat. Proper besturen heet zoiets.

Beste Groene mandatarissen van Vlaanderen, als ik naar Groen! surf en daar op ‘Onze mensen’ tik, zie ik al jullie namen staan. Veel mensen daartussen van wie ik graag nog iets leren wil, als het gaat om politieke ethiek en groene politiek.

Maar vergeet het dus voortaan wat Ronse betreft.
Dit is er helemaal en ver over.
Naar het schijnt een primeur in de provincie.
Geen alvast om fier op te zijn.

De partij waar Groen hier nu politiek asiel zoekt (naar verluidt met beloftes over het hoofd van de groene en andere kiezers, vervolgt in oktober) bezit momenteel zowel de burgemeesterssjerp als het schepenambt van Openbare Werken. Wel, eer jullie het nog een keer over verkeersleefbaarheid voor ‘stappers’ en trappers hebben, nodig ik jullie uit om met mij door het dal te fietsen. Dan zien we wat er met die verkeersleefbaarheid al die tijd gedaan is.

Ronse is een regelrechte ramp voor ‘trappers’ en ‘stappers’.

Net op een moment dat Groen ook in de peilingen eindelijk wat meer ‘ruimte’ krijgt tussen het ‘liberaal socialisme’, het ‘sociaal liberalisme' en het 'nihilisme' van de CD&V, gooit het zichzelf hier in Ronse te grabbel als pasmunt(je) in de strijd om de sjerp. Dit is het omgekeerde van Proper. Dit is zielig. Walgelijk opportunistisch.

Ik roep jullie op dit volksbedrog te annuleren. Nu ongedaan maken.
Doen: voor het laatste restantje fatsoen alhier van Groen.

(Aan Eva Brems, Freya Piryns, Meyrem Almaci, Mieke Vogels, Wouter De Vriendt, Bart Staes, Lucas Vander Taelen, Filip Watteeuw et les autres. En neen sorry: niet aan Meuleman Elisabeth uit Mater: had beter kunnen weten...)