DANSEND OP DE PUNT VAN MIJN PEN
MONEYGASKISTAN
Met mijn grote broerkes hadden we ’n spelletje on the road. In de wagen (een rozige Kapitan) die ons naar de kust voerde voor de zomervakantie koos elk van ons er bij de start zijn automerk uit. Elke keer dat je dan onderweg ‘jouw merk’ in het vizier kreeg, scoorde je een punt. Wie als eerste ‘IK KIES DE VW KEVER!’ riep, startte als de te kloppen favoriet. De Ondine Renault deed het ook niet slecht en met de Simca Mille of de Dafodil kon je gaan voor een podiumplaats. Als jongste en allesbehalve schranderste van het nest had ik lang niet door dat mijn voorliefde voor de betere exemplaren uit mijn collectie Dinky Toys (Studebaker, Borgward, Cadillac) me telkens weer compleet kansloos maakte voor een ereplaats. In Blankenberge wachtte me derhalve jaar na jaar de rode lantaarn.
Ik dacht eraan toen ik vorige week, gezeten op een terras aan het ‘Café de Paris’ voor het Casino van Monaco, de ene rijke Rus na de andere met zijn Bentley zag komen voorschuiven. Les Nouveaux Ballets Russes, in Moneygaskistan. Daaraan dacht ik. En ook aan de ooit bij ons thuis inwonende oude dame die me in haar werkvertrekje, moeizaam trappend op haar gietijzeren sierlijke Singer vertelde dat ik later, als ik bij ‘den Troep’ zou zijn tegen de rooie Russen zou dienen te strijden. (En wou ik in afwachting tussen haar berg modepatronen ondertussen alvast haar vingerhoed zoeken want die was ze alweer kwijt en haar ogen tegenwoordig mon dieu).
Haar voorspelling in verband met de Russen is gelukkig niet uitgekomen en bij 'den troep' ben ik nooit geweest (zelfs dàt niet) vanwege de wet op niet meer dan twee broederdiensten in hetzelfde gezin. Laat ons zeggen dat John Fitzgerald Kennedy de Russen in zijn eentje heeft tegengehouden ter hoogte van Cuba. Van de Russen zelf is vandaag zo te zien alleen nog de Bentley bordeauxrood.
Daaraan dacht ik zoal in het land van de sprookjesprins met zijn kindsies her en der (hoeveel precies weet hij zelf niet) en zijn afwezig ogende kersverse bruid. En aan de finale ondergang van alle grote verhalen waarmee ik in de tweede helft van vorige eeuw ben opgegroeid. Op een andere planeet dan deze. Want achter het casino met de voituriers en de Bentleys: de blauwe zee. En in de blauwe zee wat verderop : de blauwe vluchtelingen. Dood in de boot, voor de kust van Berlusconi-land Lampedusa.
Elke vijf seconden sterft buiten de muren van dit belastingvrije paradijsje in de rotsen, iets lager op de kaart, een kind van honger. Eerst geraken zijn suikerreserves op. Dan verdwijnt het vet, kantelt zijn immuniteit. Na de ontstekingen volgt de infectie van de ademhalingswegen. Tenslotte verschrompelen de spieren en eindigt het kind als oude man op een World Press Photo.
Er is geen geld meer voor een intraveneus dieet dat het kind met de grote ogen er binnen enkele dagen bovenop had kunnen helpen. De VN vroeg begin deze zomer 180 miljoen euro, kreeg er 62. Het budget van het Wereldvoedselprogramma is gezakt van nog 6 miljard dollar drie jaar geleden tot 2,8 miljard nu omdat de rijke landen van Europa, Verenigde Staten, Canada en Australië miljarden euro’s en dollars moesten betalen aan hun lokale banken om het interbancair krediet weer op gang te krijgen en de speculanten hun ding te laten voortdoen.
Na de ineenstorting van de financiële markten hebben de hefboomfondsen en de andere grootspeculanten zich op de landbouwgrondstoffenbeurzen gestort. Met hun termijncontracten en futures drijven ze de basisvoedselprijzen naar astronomische hoogten. Een ton graan kost nu 270 euro op de wereldmarkt, vorig jaar nog de helft daarvan. Rijst steeg met 110 procent. Mais met 63 percent. De grootbankiers met hun megabonussen zijn de meesters van de nieuwe kannibalistische wereldorde, zo lees ik van de Zwitserse socioloog Jean Ziegler die naar eigen zeggen over dit alles vorige week in Salzburg het zwijgen is opgelegd….door de grote sponsors van de Festspiele aldaar .
Ongecontroleerde winstmaximalisatie is de strategie van de grote concerns die samen meer dan de helft van de wereldrijkdom controleren. ‘Onsterfelijke reusachtige mensen’, zo noemt Noam Chomsky hen. Maakt niet meer uit wie er aan de top staat: het gaat niet om zijn gevoelens of zijn kennis. Het gaat om het structurele geweld van het kapitaal. Is de CEO onvoldoende productief, dan wordt hij gewoon van het directieniveau verdreven.
In het radionieuws meldt een reporter vanochtend dat Tom Boonen en Philippe Gilbert volgend seizoen wel eens zouden kunnen samen fietsen in een nieuwe ploegalliantie van Omega Pharma & Quick Step. ‘Dat is een goede zaak, want zo blijft al dat geld voor de renners in eigen land’, zo klinkt het bij de ochtendkoffie. Als Belgenmop kan ze tellen.
Ik dacht eraan toen ik vorige week, gezeten op een terras aan het ‘Café de Paris’ voor het Casino van Monaco, de ene rijke Rus na de andere met zijn Bentley zag komen voorschuiven. Les Nouveaux Ballets Russes, in Moneygaskistan. Daaraan dacht ik. En ook aan de ooit bij ons thuis inwonende oude dame die me in haar werkvertrekje, moeizaam trappend op haar gietijzeren sierlijke Singer vertelde dat ik later, als ik bij ‘den Troep’ zou zijn tegen de rooie Russen zou dienen te strijden. (En wou ik in afwachting tussen haar berg modepatronen ondertussen alvast haar vingerhoed zoeken want die was ze alweer kwijt en haar ogen tegenwoordig mon dieu).
Haar voorspelling in verband met de Russen is gelukkig niet uitgekomen en bij 'den troep' ben ik nooit geweest (zelfs dàt niet) vanwege de wet op niet meer dan twee broederdiensten in hetzelfde gezin. Laat ons zeggen dat John Fitzgerald Kennedy de Russen in zijn eentje heeft tegengehouden ter hoogte van Cuba. Van de Russen zelf is vandaag zo te zien alleen nog de Bentley bordeauxrood.
Daaraan dacht ik zoal in het land van de sprookjesprins met zijn kindsies her en der (hoeveel precies weet hij zelf niet) en zijn afwezig ogende kersverse bruid. En aan de finale ondergang van alle grote verhalen waarmee ik in de tweede helft van vorige eeuw ben opgegroeid. Op een andere planeet dan deze. Want achter het casino met de voituriers en de Bentleys: de blauwe zee. En in de blauwe zee wat verderop : de blauwe vluchtelingen. Dood in de boot, voor de kust van Berlusconi-land Lampedusa.
Elke vijf seconden sterft buiten de muren van dit belastingvrije paradijsje in de rotsen, iets lager op de kaart, een kind van honger. Eerst geraken zijn suikerreserves op. Dan verdwijnt het vet, kantelt zijn immuniteit. Na de ontstekingen volgt de infectie van de ademhalingswegen. Tenslotte verschrompelen de spieren en eindigt het kind als oude man op een World Press Photo.
Er is geen geld meer voor een intraveneus dieet dat het kind met de grote ogen er binnen enkele dagen bovenop had kunnen helpen. De VN vroeg begin deze zomer 180 miljoen euro, kreeg er 62. Het budget van het Wereldvoedselprogramma is gezakt van nog 6 miljard dollar drie jaar geleden tot 2,8 miljard nu omdat de rijke landen van Europa, Verenigde Staten, Canada en Australië miljarden euro’s en dollars moesten betalen aan hun lokale banken om het interbancair krediet weer op gang te krijgen en de speculanten hun ding te laten voortdoen.
Na de ineenstorting van de financiële markten hebben de hefboomfondsen en de andere grootspeculanten zich op de landbouwgrondstoffenbeurzen gestort. Met hun termijncontracten en futures drijven ze de basisvoedselprijzen naar astronomische hoogten. Een ton graan kost nu 270 euro op de wereldmarkt, vorig jaar nog de helft daarvan. Rijst steeg met 110 procent. Mais met 63 percent. De grootbankiers met hun megabonussen zijn de meesters van de nieuwe kannibalistische wereldorde, zo lees ik van de Zwitserse socioloog Jean Ziegler die naar eigen zeggen over dit alles vorige week in Salzburg het zwijgen is opgelegd….door de grote sponsors van de Festspiele aldaar .
Ongecontroleerde winstmaximalisatie is de strategie van de grote concerns die samen meer dan de helft van de wereldrijkdom controleren. ‘Onsterfelijke reusachtige mensen’, zo noemt Noam Chomsky hen. Maakt niet meer uit wie er aan de top staat: het gaat niet om zijn gevoelens of zijn kennis. Het gaat om het structurele geweld van het kapitaal. Is de CEO onvoldoende productief, dan wordt hij gewoon van het directieniveau verdreven.
In het radionieuws meldt een reporter vanochtend dat Tom Boonen en Philippe Gilbert volgend seizoen wel eens zouden kunnen samen fietsen in een nieuwe ploegalliantie van Omega Pharma & Quick Step. ‘Dat is een goede zaak, want zo blijft al dat geld voor de renners in eigen land’, zo klinkt het bij de ochtendkoffie. Als Belgenmop kan ze tellen.
posted by Stef Vancaeneghem at 11:07
<< Home