OVER LEVEN IN RONSE

Ronse vierde dit jaar de bevrijding op een meer dan stijlvolle manier zoals ze zeggen. Meneer en madam van alhier. Kolonel huppeldepup met zijn vers gebrushte madam van aldaar. Veel bling bling. Veel schone kostuims. Veel eretekens en verdiensten. Heel veel parade. Waarom er nu precies 65 jaar is gewacht om de herwonnen vrijheid van Ronse in de tribune te zetten, het is me een raadsel.

Of toch niet helemaal. Ignace Michaux, het jonge haantje de voorste van de CD&V, was tot voor kort hofdienaar van de koning en nu kabinetsmedewerker van jawel Mi(ni)ster Crembo uit Aalter, gewezen grote brulboei van het parlement en tegenwoordig minister van Defensie van Kaboel tot Djibouti. En dàt zal iedereen hier in Ronse nu wel geweten hebben.

Ignace heeft inmiddels behalve dat militaire pasje van zijn baas ook de kaarsrechte houding van De Crem tot de zijne gemaakt. Deze bijwijlen wat arrogant gebekte welgemanierde jongen schouwt ondertussen zo te zien ook al samen met zijn baas de Belgische troepen. België is in veilige handen we mogen gerust zijn. Er zal geen 'béret Alpin' nog al te scheef hangen op de kop van de para(t)s.


Het gaat met andere woorden loeiend hard. In die mate hard, dat hij in zijn ijver en vlijt een paar essentiële details over het hoofd ziet. Als je god en klein pierke naar Ronse haalt voor de parade (en je persoonlijke score), dan moet je er wel eerst voor zorgen dat je de mensen om wie het eigenlijk allemaal te doen is niet in de kou zet. Dan vermijd je bijvoorbeeld dat de Secretaris van het Eenheidsfront, van wie je verwacht dat hij straks in de trouwzaal het woord zal voeren namens de bejaarde companen van '40-'45, niet blameert door hem te laten staan schilderen met zijn drapeau achter een gebarrikadeerde stadhuisdeur. Hermetisch bewaakt door ingehuurde body-stewards-guards van dienst, die voor hetzelfde geld zondag eventuele voetbal-goaligans desnoods stevig in de armgreep zullen houden. Dit alles terwijl de alom presente zelfverklaarde mandarijnen van de lokale vanitas op hun gemakske al een keer privé de expo aan het schouwen zijn... met madam van de kolonel en meneer huppeldepup enzovoort.

Zo vermijd je ook dat je je eigen volk, de gecharterde Ronsese vaandeldragers, zo lang laat staan stikken tot ze even later letterlijk tijdens de academische zitting van hun stokje draaien, in volle speech van meneer de excellentie je baas. Van een perfecte timing gesproken. Kritisch? Bah neen ik. Het was voor de rest een heel schoon feest. Tuupe vuir Ronse: dan wel mits de juiste kaart, voor de juiste tribune. Zelfs Herman De Croo, tot voor kort de allereerste burger van 't land, kent nu de vergankelijkheid van wereldlijke importantie, zonder de juiste invitatiekaart in je zak.

Een mooi feest was het...waarin de terechte trots van de moedige vrouwen en mannen die Ronse bevrijd hebben het dus helaas deerlijk diende af te leggen tegenover de imagebuilding van de politiciens van ‘t moment en hun vriendenkliekje.


Voor de Ronsenaars was het mooi meegenomen dat er op de Markt alweer ietske te doen was. Het scheelde hen (ietwat) van het optreden van 'Les Truttes', op diezelfde plek vorige week. Al was er toen veel meer volk. Het zal aan de betere geluidsinstallatie hebben gelegen.















Wat overblijft is de herinnering aan een mini 21ste-juli parade op d’esplanade van Ronse. Maar dan zonder koning (mogelijk belet vanwege motorpech aan zijn nieuwe boot). Bij gebrek aan vorst werden op de kouwelijke tribunes de honneurs waargenomen door ex-koning van de Bommels Ignace I. Misschien daarom dat die Zotten-reuzen daar surrealistisch stonden opgesteld naast het stadhuis. Het geheel leek daarmee perfect op een schoon folklore-schilderij van Michel Provost. Ien Ronse ees dat iet.

(Illustratie: 'L'escorte Royale'
van de Ronsiese kunstenaar Michel Provost.)