ADIEU, JEROEN

Lieve Jeroen,

Ik ben vandaag met de pompiers van Ronse helemaal naar Wenduine gefietst. Supertoffe mensen over wie we met de Gevuigoode Mandolienen die klassieker zingen. We haalden een gemiddelde (26-27) waarvoor jij allicht je neus ophalen zou. Mààr. Diegenen die donderdagavond samen met jou fietsten en erbij waren vandaag, dachten bij elke oversteek aan jou. En eerlijk gezegd, ik ook: de hele tijd.
Je broer Maarten vroeg me gisteren om een tekst. Het lukt me niet. Sorry. Ik laat deze keer de woorden, zo veel mooier dan ik ze zelf zou kunnen bedenken, voor Eric Weymeels en alle gepassioneerde fietsers van Ronse, op het rouwregister in de site die je vrienden maakten hiernaast op jouw afscheidslink.
Je fietsmaat Ferdi van de donderdagavondfietsers, die naast je fietste en alles zag gebeuren, probeerde ik gisteren vruchteloos te troosten bij je mama thuis. Het was verloren moeite. Kannunik André Dewolf sprak dan weer mooie dingen tegen je lieve vriendin Maité. Die antwoordde onze Ronsese kerkprins iets ongelooflijk moois.
‘Probeer troost te vinden in jullie goeie momenten’, zei de kannunik.
‘Niet moeilijk’, zei je vriendin. ‘Er waren er geen andere’.
Zuster Magdaleen zat naast je mama. Je weet dat je mama nog herstelt van een operatie aan de knieschijf. Moedig, je mama. Haar papa al dood op haar vijftiende, je eigen papa in dat stom arbeidsongeval veel te jong. Nu jij.
'Het stopt hier maar niet Stef', zei je mama.
Nee, het stopt maar niet. Putain de vie. En toch blijft ze doorvechten, ‘Christine van Oase’, je mama. Een Dame. Ze doet me denken aan iemand die ik goed gekend heb en die in ongeveer hetzelfde verhaal zat.
Nee, ik schrijf dus géén tekst voor je afscheid. Ik schrijf dit alleen maar omdat het me al teveel steekt. Omdat er geen woorden zijn. Zoals je fietscompane Geertrui radeloos schrijft op Facebook. Geertrui, die zelf je laatste pedaalstoten donderdagavond beleefde, als geen ander je fietsliefde deelt, die zoals je weet in de lente nog de Ventoux beklom met 'Spinning Ronse', die zich nu afvraagt waarom je er niet meer bij zal zijn voortaan.
Je mama vertelde me een tijd geleden fier hoe je in je eentje was gaan trainen op de Col de la Turbie. Ze was zo graag mee gegaan.
'Al was het om zijn fietstruitjes te cleanen.'
Maar je wou keihard in je eentje trainen. Telkens weer. De Turbie, die ken ik goed. Axel Merckx reed hem altijd op. Tom Boonen trainde er er zichzelf weg van Monaco. Onlangs reed ik hem zelf nog eens op ...met de wagen en ik dacht daarbij aan jou en aan onze gedeelde passie voor de fiets. Aan dat pure fietsgenot dat alleen fietsers kennen, vanwege die endorfines en het koude stortbad na.
Luister Jeroen, je fietste zo graag en het is nu eenmaal mis gegaan. So let it be. Je blijft voor altijd die sterke lieve fietser. Geen tekst dus. Alleen deze link hiernaast. Met het eerbetoon van alle mensen die je kenden en je het eresaluut brengen van alle ware liefhebbers van de velo.. Voor hen allen reed je in de rode trui. Die van jongere met het grootste hart.
Fiets er nu maar forever op los, lieve Jeroen. In het paradijs voor wielerliefhebbers. En wuif naar diegenen die dit genoegen nooit zullen kennen.