IEN ROONSE EES DAT IET

KARI EES GETRAUT!


Mai zien hoer schuune gefriseird en ien ziene coomplei vaan oop den Iesten Moae komt hie Poolie Kierkauve, Gescheipene van oes oerme censkies en gruuten boes vaan ôl de dompelierst van oat de Coolienen en d’andere oerme landen de trauwzoele bienen getert. Oop ’n romanties muziekskie vaan den gruten Hoollandschen componist Clemens Non Papa, den preefeerai van de God van de Ruue. De jounge trouwerst en aal heur kameroeten, zieten tuus ôl serjuis te schauven oop de banken vaan entroesie.

‘In de schuune stad van Ronse’, begient hie Poolie azuu zienen spiets, ‘leifdeger tuus nekier nen Kari Braak. ’t Waas ne eechten kameroed, vuir oes tuupe, de Ronseniers. Moer oop nen daag waas ’t hie parti. Mai mei zien kriekskie noer de zie. En ieke en ieke en ieke, de god van Tavi in ’t Paradoas, iek zoete hier mei ôl mien kameroeten geu verwiesd giel alliene in den Gloobe, in den Acte, in den Hôtel Amour, in de Local Unique, in de Verdi, in de Monico, in de Carillon, in d’Harmonie, in den Taap, op ’t klie Moertsie, op de Place Malander, oop ’t statoas in de …’

‘Zeeg Poolie, hoe ziet het! Goe goa hier bloaven zoegen? Oof goa hier noa mienen kameroed Kari trauwen? Want iek moe noog achter ’n geruusterd leige-woaven-kiekie op de moert, sebiet’, roept hie Tavi azuu noer Poolie. Vaan oop de leeste banke van de trouwzoele.

‘Hait er moa iemand geroepen?’ goept hie Poolie. En hie’n koakt zuifsties nie oop va zie spiekoopapierkie. Diene meinsch heest hie anderst wui mier stuuten gewuine van die vorte tschaiven, in ’t schaipencollaizie. Noa da buirmiester Dupont op conzei ees boa ziene kameroed ien Castelgondolfo en de schaipen van de trauwerst Nedia in Hammamet aachter hier wortoos zoekt, ‘n kan’t hie tooch de geleigenhoat nie loeten passairen om ziene kameroed Kari hier mai grute glaurie zuive te trauwen.

‘Bauvenop den Huutond’, laist hie Poolie ziene spiets vuurst, ‘goeft Kari zien liefkie nen bees op de mond. Doer an de muilie zonder wieken, smoekteget ze zoa noer krieken. ‘t Krieboodeget ien heur tienen en ‘t krieboodeget ien heur huufd. Ze woeren gelek geu betuverd. Ze woeren gelek geu verduufd. Ze leisdegen ‘t in de wooken. Ze snoafdegen ‘t in de wind. Heure herte zoet vui laiven. En ze woeren zu goe gezind. Want ’t laiven ees zu schuune, ’t ees gelek nen druum. Mei vuigookies in den pierenbuum. En doermai ees dat vandoege ne nieven daag.
En kekt alemoele boaten: ’t kloert ien Roonse. Me zoeme weure hier oest vergaiten, hoe schuune da Roonse tooch kan zoan.’

‘Kari, zeeg het moa noa: weu de goa hier vuiren moa, den representant van de Buigiesen Stoet en den Ambteniere van de Buirgerloaken Stand, trauwen mei oa lief?’

Doeroop droejt Kari heem oome noer oes.
Mai ne koop van: ‘k en zoet azuu noo nie sebiet waiten.
En tuus roept hie vuir geu die trauwzoele:

‘TAVI WA MOE’K IEK ZEGEN?’

Tavi, vaan ien de zoele roept doeroop noer ziene kameroed:

‘ZEEGT JOA!’

En Kari zeegt tuus joa. En azuu eest hie getraut.
Azu ees dat gegoen, ‘k verteel oore hier gien bloezen.

‘Gaift oa veesch woavekie noa moer ne bees’, zeegt hie doerop Poolie Kierkauve. ‘En ziet dat nen naaten ees.’

Den dienen begient moa doer tuus tooch wui te moalen en te leeken. Daaden kent gien schoomte. 't Waas zuu wried, daa’me der alemoele ongemakeloak vaan wierden. Zuifst Poolie, da pertang ziene wierood kent. Oom me weure tuus tuupe, ôl zien kameroeten da mei permiessie vuir ienen daag waire moosten koomen oat ’t Paradoas, de trapen van ’t statoas naire staptegen, stond ter doer tooch wui ’n giele raute peities geried mei’n gloezekie beuboos en scampi frieties. En ’t ees azuu da Kari getraut ees. Te mieden van de conzei. Ien Roonse ees dat iet. Da vinde nieverst niet. ‘k Zwiere ’t oore.