OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN

Meer dan vijfhonderd. In twee weken. Van een zomerzonnewende in mijn leven gesproken. Ik die, na de onderbreking van mijn actief bestaan, mijn vrienden nog tellen kon op de vingers van één hand.

Vijfhonderd nieuwe amigos erbij. Hoe zou je je zelf voelen? In de wolken, dat spreekt. Zo geliefd door iedereen. Zo overspoeld door een tsunami van nieuwe vriendschap.

En pas op: niet van de minste. Edith Piaf, Alphonse Daudet, Honoré de Balzac, Charles Baudelaire, Verlaine, Madame Bovary, Prins Laurent, La Esterella, Serge Lama. Om er maar een paar te noemen.

Ze is dood zegt u?
Piaf, ze is dood.
Ze bestaat niet zegt u?
Madame Bovary, ze bestaat niet.
Ze is een literair personage van Flaubert.
En Charles Bovary ook niet.
Ook een personage.

Tiens. Mijn nieuwe vriend Gustave Flaubert meldt me nochtans dat hij mij best ziet zitten als zijn vriend. Dat we bovendien zonder van elkaar te weten een hoop gemeenschappelijke vrienden hebben, Charles & Madame Bovary, justement.

Guy de Maupassant. Ook een gemeenschappelijke vriend. En zijn maat Théophile Gaultier met wie mijn vriend Flaubert de bordelen van Egypte afschuimde.

Facebook is Fantastisch. Een soort Eenzame Hartenbureau maar dan zonder Edwin Ysebaert. Een Bond zonder Naam met niks dan Namen.

Je ziet een naam staan bij één van je vrienden. Je vraagt op je beurt: wil je alstublieft mijn vriendje worden? Het zit zo ik ben namelijk de nieuwe vriend van uw nieuwe vriend zodus zo slecht kan ik niet zijn als nieuwe vriend ge kunt op mij betrouwen en als er iets is ge moet maar spreken.

De ander zegt: baja waarom niet zo heb ik er ook weer een nieuw vriendje bij vandaag en ik zit nog maar aan vierhonderd nieuwe vriendjes dat is niet genoeg om de populaire uit te hangen in mijn nieuwe vriendenkring voor minder dan duizend nieuwe vrienden doe ik het niet. En voilà, het is in de sacoche. Alweer een vriendje, een vriendinneke bij.

Meer dan vijfhonderd op een paar weken. Niet te geloven. Meer dan die dag op het basketplein van de Steenbrugge na die klinkende overwinning van onze collegeploeg tegen de goddelozen van den Athenee.

Pas op, het hadden er nog veel meer kunnen zijn. Want er zijn er die je vraag om vriendschap brutaal negeren.

(Nee gij eikel ik denk er niet aan. Wat zou ik je vriendje willen zijn? Ik ken je een beetje, ik. Ik zal me haasten. Ik wéét toch hoe je in mekaar zit? Goed gij! Negeren doe ik je. Met de nadruk op de eerste lettegreep. Dumpen. Vriendje? Een stamp tegen je marbollen dat kunde gij van mij krijgen, ja).

Het leuke aan Facebook is dat je net hetzelfde kan doen. Vrienden dumpen met één druk op de toets. Of nee, subtieler. Eerst zogezegd vrienden bijmaken. Vervolgens wat gaan rondsnuffelen in hun profiel en hun eigen vriendenkring, hun netwerk.

(Haha dat zit dus zo en zo. Tiens tiens tiens. Goed om weten. Die kent die dus en die? Maar nu valt mijn frank, zie! Samen in de club, het atelier, de tempel had ik het niet gedacht.)

Dan, als je het allemaal mooi in kaart hebt: adios amigo.

Zelf hou ik de teller van mijn nieuwe vriendenkring op zo’n vijfhonderd. Soms komt er een bij, dan weer mik ik er een uit. Zo heb ik prins Filip eruit gegooid. Had hij alweer maar zo lullig niet moeten staan zeiken tegen Frank De Winne.

(‘Iek viend het fanasties hier te zijn voor uw décollage naar de chrote ruimte’).

Bart Somers ook. Eruit. Dehors. Politiekers elders wegkopen op contract voor de neus van de kiezer wat krijgen we nu? Wie mijn vriend wil zijn, doet zoiets niet. Eruit. Vriendje af. Vae victis. Guy Verhofstadt daarentegen die kan er wèl nog bij. Je moet er staan voor je vrienden in nood. Louis Tobback? Geen sprake van. Had hij mijn nieuwe vriendinnekes Freya en Carolientje en mijn kameraad Bertje maar niet moeten schofferen. Wie aan mijn vrienden raakt, die raakt aan mij.

Van mijn vroegere vrienden gesproken: ze staan niet in mijn Facebook. Ze vragen me: waar ben je zoal mee bezig tegenwoordig? Toch weer geen boekske aan het schrijven ofzo, asjeblief bespaar het ons het is nu al welletjes geweest met al uw geschrijf moeten we dat dan nog lezen ook.

‘Met mijn nieuwe vrienden’, zo dien ik hen van antwoord. ‘Ik ben bezig met mijn nieuwe vrienden.'

En het is nog waar ook. Nu en dan stuur ik hen een duimpje omhoog. Of dan deel ik met hen een muziekje van op mijn You Tube Juke-Box. The Small Faces. The Yardbirds. Zucchero. Ramazotti. Dylan. Yvan Heylen. Mijn muzikale helden.

Terwijl ik dit schrijf (en heel even switch naar de nieuwe toestand van mijn vriendenkring vanochtend het wordt een verslaving ik zweer het je) is Scarlett-Johansson mijn nieuwe vriendin geworden, zo merk ik bij de lijst van Nieuwe Vrienden.

Catherine Zeta-Jones die heb ik daarentegen weer uit mijn vriendenkring gewalst. Facebook beweert dan wel dat ze het niet eens zal merken omdat ze niet gewaarschuwd wordt van haar verbanning door mezelf uit mijn vriendenkring. Ik weet dat nog zo niet, of ze het niet gaat merken. Het zal haar in elk geval wreed steken. Zeker weten. Onze vriendschap was namelijk bijzonder intens. Met heel veel dingen van haar die ik dan leuk vond enzo. Ze moet het zelf maar weten, Catherine. Altijd blijven optrekken met die hufter van een Michael Douglas.

Nee, mijn nieuwe vriendin Scarlett, dat is pas klasse. Je l’adore. Ik stuur haar sebiet mijn duim omhoog zie. Om te beginnen. De rest moet nog wat groeien tussen ons.

‘Over Leven Voor Gevorderden’.
Virtueel Dagboek.