IEN ROONSE EES DAT IET

Nu nog de canards bizarres en andere argeloze wandelaars aldaar waarschuwen dat er voortaan vrolijk door de Bruul mag gefietst worden. En we zijn weer een velowiel verder. Inmiddels blijven de makkers van de Ronsese Fietsersbond verder vechten voor veiliger fietsen in Ronse. Ze gaan nog veel tuben moeten verslijten eer het zover is.

Geen overbodige luxe dat vrij fietsen door de Bruul overigens. Wie op zijn tweewieler Ronse doorkruist weet al langer dat je aan de Veemarkt je leven in de schaal smijt op de velo. Onlangs bijna van mijn witte fietssokken geblazen door ‘een madam van’ aan de stuurknuppel van een zware Duitser (ik bedoel haar gesponsorde wagen), die er van uitgaat dat Toulouse-Lautrec een wielerkoers is en dat die steenrode fietspaden er alleen maar zijn om het nieuwe kleurtje van haar zomerspoeling te accentueren. Bijkans kon ik aldus met mijn diverse aan flarden gereten leden aan de gewichtloze ledigheid gaan hangen in de spoed, in de plaats van deemoedig achter het schrijn te zoeken naar de zin van het zijn.

Van schrijn gesproken: ik vrees eerlijk gezegd het ergste voor mijn petits copains, 'les papas-pinguins' van de Sint-Hermesgilde zeg maar gewoon: 'la guilde' en spreek uit: 'la zjielde'. Door de opwarming van de planeet lijkt hun houdbaarheidsdatum er nu voor goed op te zitten en dreigen ze in sneltempo weg te smelten op de glibberige gletsjer van de klimaatverandering. 'Mon pauvre Verlaine il me faudra beaucoup pleurer ce soir.' (Salvatore Adamo).

Erik Tack, de Grote Knorpot van Ronse, is als verliezer van de verkiezingen niet herkozen voor het mandaat waarvan volgens de Wetstraatwatchers van De Morgen en De Standaard niemand geweten heeft dat hij het al die tijd voor een miljoenenvergoeding bekleedde. Maar hij mag langs een achterdeurke toch weer in het Vlaams parlement gaan ‘zetelen’ het woord is op zijn plaats. Dan wel als opvolger in en op de plaats van een partijgenoot die bij de verkiezingen uit alle ruiven wou eten en nu liever zijn stek in het federaal parlement bezet. Of hoe mooi het unitaire staatsbestel toch kan zijn voor separatisten als het hen goed uitkomt om aan de Belgische vetpotten te zitten.

Winnen in de politiek is overigens ook niet alles. Pol Kerckhove heeft ze bijvoorbeeld wél gewonnen in Ronse, de verkiezingen. Hij maakte bij deze van zijn partij weer de grootste alhier. Daarmee is hij behalve ‘de god van de ruue’ nu ook de rechtmatige 'king maker' van al wie hier bij de sossen binnen drie jaar aast op het burgemeesterschap. En dan kijken we met zijn allen naar jonge trouwer Gunther Deriemaker: Eerste Geschepene. Tenzij Pol behalve god en king-maker liever zelf ook nog de echte nieuwe king van Ronse wordt . Wie weet is dat plan B. De B van Broederschap, dat spreekt.

Luc Dupont, apropos in alle stilte en volharding bezig zichzelf de lokale geschiedenis in te werken als een van de grootste Ronsese burgemeesters ooit en ware bezieler van de Renaixance, zal zijn plan om binnen drie jaa gewoon op zijn gemakske wat rond het Lago di Garda te gaan fietsen nog eventjes moeten uitstellen.

‘En politique comme en amour ni jamais, ni toujours’, lachte baron Paul-Henri Gendebien van het toenmalige Rassemblement Wallon me ooit op een bankje in het Warandepark geheimzinnig toe. Van achter zijn pijp waarop hij een tikje gaf. Er mij schalks voor waarschuwend dat zelfs Magritte al wist dat waarheid niet is wat je ziet. En dat je bijvoorbeeld altijd moet uitkijken met pijpen.

Ien Roonse ees dat iet.

'Virtueel Over Leven in Ronse.'